Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2014 | No XXX

Abstrakt

O problemach prawnych ustroju administracji morskiej pisano już blisko pół wieku temu. Temat ten odżył w związku z 90-leciem tejże administracji i zaowocował w 2010 r. odpowiednią publikacją zbiorową autorów związanych praktycznie z tą administracją. Niniejszy artykuł zawiera odniesienia do problematyki prawnej ustroju administracji morskiej oraz rozwija temat z odpowiednimi wnioskami de legelata et ferenda.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

W artykule podniesiono ważną kwestię przetwarzania danych z dokumentów elektronicznych wsystemach teleinformatycznych e-Maritime. Systemy te nie są do końca znane prawnikom, aautomatyczne decyzje podejmowane są przez system. Postuluje się stałe uczestnictwo teoretyków i praktyków prawa w budowie systemów teleinformatycznych e-Maritime. Przeanalizowano rozbudowany system informacyjny z zakresu e-Maritime działający w porcie Singapur i europejską inicjatywę e-Maritime. Omówiono znaczenie dokumentu elektronicznego w polskiej procedurze administracyjnej i prawie cywilnym. Poruszono tematykę konosamentu elektronicznego, komunikatu elektronicznego, elektronicznego zapisu transportowego, biletu elektronicznego, a także Internetu przedmiotów.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Iwona Zużewicz-Wiewiórowska
ORCID: ORCID
Wojciech Rafał Wiewiórowski

Abstrakt

Gospodarka morska jest jedną z dziedzin gospodarki państw nadbrzeżnych. Artykuł próbuje określić ramy prawneochrony środowiska w gospodarce morskiej, jak również wpływ warunków środowiskowych na kształtowanie gospodarki morskiej we współczesnym świecie. Środowiskowa gospodarka morska jest konsekwencją współistnienia trzech dziedzin prawa: gospodarczego, ochronyśrodowiska oraz morskiego. Zasada zrównoważonego rozwoju stanowi jeden z głównych wskaźników, jak powinna funkcjonować środowiskowa gospodarka morska. Ramy prawne: prawo międzynarodowe, prawo UE i polskie prawo wewnętrzne próbują nadać precyzyjne znaczenie pojęciu zrównoważonego rozwoju w sferze wykorzystania gospodarczego zasobów morskich. Zadanie to jest szczególnie trudne, jako że ekosystem Morza Bałtyckiego jest bardzo wrażliwy oraz szczególnie narażony na antropopresję ze względu na jego charakter geograficzny, jak również dużą liczbę ludności zamieszkującej wybrzeża tego stosunkowo niewielkiego akwenu. Udane wdrożenie środowiskowej gospodarki morskiej powinno spowodować osiągnięcie stanu prosperującej gospodarki, w której działalność gospodarcza będzie się odbywać w środowisku wysokiej jakości.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janina Ciechanowicz-McLean
ORCID: ORCID
Maciej Nyka

Abstrakt

Artykuł poświęcony jest problematyce usług portowych, czyli – w systemie polskiego prawa morskiego – agencji morskiej, umowom maklerskim, pilotażowi i holowaniu portowemu. Przedstawiono status prawny portów morskich i klasyfikację usług świadczonych w portach.

Omówiono poszczególne rodzaje usług regulowane w kodeksie morskim. Krótko opisano niektóre regulacje, wytykając ich lakoniczność i niedostosowanie do współczesnych potrzeb.

W kolejnej części pracy zaprezentowano propozycje legislacyjne do nowego kodeksu morskiego, przygotowane w ramach Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Morskiego. Między innymi przedstawiono propozycję uzupełnienia katalogu usług portowych o cumowanie.

Ostatnią część poświęcono prawu Unii Europejskiej. Głównym bowiem powodem napisania tego artykułu był projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego ramy w zakresie dostępu do rynku usług portowych oraz przejrzystości finansowej portów z 23.05.2013 r. Projekt ten wywołał duży ferment w krajach członkowskich UE i w organizacjach związanych z branżą portową. Autor omawia założenia tej nowej regulacji, poddając je ostrej krytyce. Przede wszystkim zarzucono propozycji UE łamanie reguł rynkowych w zakresie świadczenia usług portowych i poddawanie tych usług rygorom prawa administracyjnego.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Artykuł dotyczy zupełnie nowej w prawie morskim koncepcji wyeliminowania tradycyjnych zabezpieczeń rzeczowych – hipoteki morskiej i przywilejów na statku – na rzecz nowego zabezpieczenia międzynarodowego. Reguluje to konwencja kapsztadzka oraz jeden z towarzyszących jej protokołów. Konwencja cieszy się dużą akceptacją (jej stronami jest 60 państw, w tym Unia Eu-ropejska i Stany Zjednoczone Ameryki). Sprawdziła się w sektorze lotniczym.

Autorka poddaje ocenie trzy konwencje o przywilejach i hipotekach morskich: brukselską z 1926 r. i z 1967 r. oraz konwencję genewską z 1993 r. W artykule podniesiono kwestię, czy konwencja kapsztadzka może odnieść sukces w zastosowaniu do statków morskich.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zuzanna Pepłowska-Dąbrowska

Abstrakt

W artykule szeroko omówiono zagadnienie kabotażu morskiego, uregulowanego w prawie Unii Europejskiej w 1992 r. (rozporządzenie 3577/92 dotyczące zasady świadczenia usług w transporcie morskim w obrębie państw członkowskich), oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE w spornych sprawach dotyczących tej kwestii.

Polska jako jedyne duże państwo UE posiadające dostęp do morza (ponad 500 km wybrzeża i wiele małych portów) obecnie nie ma żadnej regulacji dotyczącej kabotażu. Zdaniem autorki warto rozważyć, czy nie byłoby wskazane wprowadzenie choćby zastrzeżenia dotyczącego statków mających przynależność państw spoza Unii Europejskiej.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Justyna Nawrot

Abstrakt

W artykule podjęto rzadko omawiany temat działalności na morzu konstrukcji technicznych niebędących statkami, przedewszystkim pływających platform wiertniczych. Opisano rodzaje i klasyfikację platform morskich, kwestię uznawania stałych i ruchomych platform/instalacji morskich za statki, sztucznych wysp, platform, instalacji i konstrukcji w świetle prawa międzynarodowego, jurysdykcji nad sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami. Poruszono sprawę prawa budowy platform, instalacji i konstrukcji, stref bezpieczeństwa oraz prawa pościgu wokół sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji, usuwania nieczynnych instalacji.

Najpoważniejszym mankamentem w prawie morza jest brak konwencji międzynarodowej regulującej kwestie odpowiedzialności za szkody powstające wskutek wycieku ropy i katastrofy platform wydobywczych.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janusz Symonides

Abstrakt

Autor analizuje problem obecności sił morskich na wszechoceanie w świetle przepisów konwencji o prawie morza z 1982 r., zwłaszcza w kontekście utrzymania równowagi między dwiema sprzecznymi doktrynami prawa morza: wolności mórz i kontrolowanego dostępu.

Działalność wojskowa na morzach i oceanach będzie widoczna i długotrwała. UNCLOS przewiduje stałą obecność sił morskich na wszechoceanie. Wynika to z konieczności obrony i ochrony interesów państw nadbrzeżnych, jak również wypełniania obowiązków, które nakłada na nie prawo międzynarodowe.

Ciężar przestrzegania i egzekwowania porządku prawnego na morzach i oceanach spoczywa na dużych flotach wojennych i należy sądzić, że taka prawidłowość się utrzyma.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Andrzej Makowski
ORCID: ORCID

Abstrakt

Artykuł dotyczy tematu dotąd nieporuszanego w piśmiennictwie polskim.

Działalność w Obszarze odbywa się na podstawie tzw. systemu równoległego zaproponowanego przez Stany Zjednoczone Ameryki podczas prac nad konwencją o prawie morza z 1982 r. i w porozumieniu nowojorskim z 1994 r. Rozwinięciem koncepcji systemu równoległego prowadzenia działalności w Obszarze jest instytucja tzw. działek zarezerwowanych i planu pracy.

W artykule dokonano analizy zatwierdzenia planu pracy badań w odniesieniu do konkrecji polimetalicznych złożonegoprzez spółki kontrolowane przez Republikę Lauru (Mikronezja) i Królestwo Tonga (państwo archipelagowe położone w rejonie Polinezji na Oceanie Spokojnym). Zasygnalizowano niebezpieczną tendencję możliwości wykorzystywania krajów rozwijających się przez największe spółki surowcowe świata.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Robert Tarnacki

Abstrakt

Budowa metodologii delimitacji obszarów morskich ma następujące fazy: lata 1969–1982, w których Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości orzekał na podstawie konwencji genewskich z 1958 r. oraz międzynarodowego prawa zwyczajowego; lata 1982–1994, w których weszła w życie konwencja o prawie morza z 1982 r.; lata do 2009 r. i wydanie wyroku w sprawie Morza Czarnego.Opracowana metodologia jest przejrzysta, ale sama delimitacja obszarów morskich jest procesem złożonym i trudnym.

Artykuł dotyczy drugiego etapu delimitacji obszarów morskich i wyjaśnia koncepcję szczególnych okoliczności, która jest kategorią otwartą i składa się przede wszystkim z czynników geograficznych, a w mniejszym stopniu z czynników niegeograficznych.

Autor analizuje najnowsze sprawy dotyczące Morza Czarnego i Morza Karaibskiego (Nikaragua–Kolumbia) rozpatrywane przez MTS oraz sprawę dotyczącą Zatoki Bengalskiej, w której wyrokował Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marcin Kałduński

Abstrakt

W artykule przedstawiono kształtowanie koncepcji wolności rybołówstwa morskiego, głównie w związku z negocjowaniem konwencji genewskich prawa morza oraz Konwencji NZ o prawie morza z 1982 r. (UNCLOS), a także porozumienia z 1995 r. w sprawie stad migrujących i daleko migrujących. Przytoczono m.in. oceny formułowane przez współtwórców UNCLOS z okazji 30-lecia tej konwencji, jak również przedstawicieli doktryny prawa morza.

Skupiono uwagę na problemie przełowienia akwenów morskich oraz na międzynarodowej współpracy państw i organizacji regionalnych i subregionalnych w dziedzinie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem i zapobiegania nielegalnym, niekontrolowanym połowom, a także piractwu w dziedzinie rybołówstwa.

Przybliżono wybrane zagadnienia prawa i polityki Unii Europejskiej w odniesieniu do rybołówstwa morskiego, również w szerszym kontekście uwarunkowań współpracy międzynarodowej UE w tej dziedzinie.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Leonard Łukaszuk

Abstrakt

Niniejszy artykuł rozwija jedno z zagadnień zasygnalizowanych w publikacji pt. „Dostosowanie floty rybackiej Unii Europejskiej do zasobów biologicznych organizmów morskich – unormowanie i ocena finansowania” („Prawo Morskie”, t. XXIX). Objęte tym zagadnieniem unormowanie jest niejasne i dlatego stało się przedmiotem odmiennych wykładni i zastosowań administracyjnych oraz sądowych, włącznie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego. Artykuł zawiera krytykę tego unormowania i orzecznictwa z ukierunkowaniem na wnioski de lege ferenda.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marta Bizewska

Abstrakt

Artykuł dotyczy problemu, którym będzie żyło społeczeństwo polskie przez najbliższe lata. Jego tematykę można zaliczyć do ochrony środowiska morskiego. Ze względu na lokalizację pierwszej polskiej elektrowni atomowej w strefie nadbrzeżnej Morza Bałtyckiego trzeba brać pod uwagę następujące akty prawa międzynarodowego: Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzoną w Montego Bay 10.12.1982 r., Konwencję o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego sporządzoną w Helsinkach 9.04.1992 r., Konwencję oocenach oddziaływania nas środowisko w kontekście transgranicznym sporządzoną w Espoo 25.02.1991 r., Konwencję o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska sporządzoną w Aarhus 25.06.1998 r.

Najważniejszym organem międzynarodowym, z którego opinią Polska będzie musiała się liczyć przy lokalizacji i budowie elektrowni atomowej, jest Komisja Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku (HELCOM).

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marcin Makowski

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji