Nauki Humanistyczne i Społeczne

Wiadomości Numizmatyczne

Zawartość

Wiadomości Numizmatyczne | 2009 | Rok LIII | Zeszyt 1 (187)

Abstrakt

W 2008 r. w miejscowości Kvie na Gotlandii odkryto dalszych 20 monet ze skarbu ujawnionego już w 1929 roku (tpq 1027). Wśród nowych okazów rozpoznano denar Bolesława Chrobrego (992–1025) (Ryc. 1). Awers został wybity już znanym stemplem awersu typu Dux inclitus, rewers natomiast nowym stemplem naśladującym rewers pensa Etelreda II (978–1016) typu Crux (991–997). Monetę służącą wzorem wybił w Yorku mincerz o imieniu Thurstan (Ryc. 3). Dwie dalsze monety Bolesława Chrobrego wybite tym samym stemplem rewersu udało się odszukać przy pomocy Williama Leana w zbiorach brytyjskich: w British Museum (kolekcja Elmore Jonesa; ryc. 5) i w Merseyside County Museums w Liverpool (ryc. 4). Awersy tych monet, również identyczne, noszą znane już naśladownictwo stempla Etelreda II typu Last Small Cross (1009–1017). Odkrycia te wzbogacają uzupełniany już blisko od stulecia (E. Majkowski, Z. Zakrzewski, S. Suchodolski; ryc. 6) łańcuch połączeń stempli monet Chrobrego trzech typów: I polskiego z napisem BOLIZAS DVX — INCLITVS (ryc. 7), II anglosaskiego z imieniem króla Etelreda (ryc. 4 i 5) i III bawarskiego ze zniekształconym imieniem króla Henryka II (1002–1014) (ryc. 10). Typ anglosaski dotychczas był znany tylko z awersu, obecnie poznaliśmy również stronę odwrotną. Interesujące jest jednak, że wzorce tych stempli mają różną chronologię. Awers naśladuje monetę z Lincoln z lat ok. 1013–1017 (ryc. 2), rewers natomiast monetę z Yorku około 20 lat starszą (ryc. 3). Wykonawcą stempli był człowiek o dużych umiejętnościach, który nie został jednak wykorzystany do dalszej produkcji menniczej w Polsce. W obrębie wspomnianej grupy stemple wielokrotnie łączą się ze sobą (Ryc. 1, 4, 5, 8, 9, 11). Świadczy to o tym, że były używane w tym samym miejscu, w zbliżonym czasie i zapewne też w zbliżonym czasie zostały wytworzone (ok. 1015–1020). Na początku tego okresu — lub może nawet parę lat wcześniej — powstał typ bawarski. Przyczyny połączeń były różnorodne: zarówno techniczne (chęć maksymalnego wykorzystania stempli), jak też ekonomiczne (chęć zarekomendowania własnych monet), a pewną rolę mógł odegrać również przypadek. Wagi monet tej grupy są mocno zróżnicowane (1,05–1,97 g), a ich wagi średnie stosunkowo wysokie (1,485, 1,64, 1,36 g) i zbliżają się do wagi innych monet Bolesława Chrobrego z drugiej połowy panowania. Znaleziska zawierające te monety mają stosunkowo duży rozrzut (Wielkopolska, Mazowsze, Małopolska, Pomorze, Gotlandia, Norwegia, Rosja). Bite były zapewne, tak jak i inne monety Bolesława Chrobrego, w Wielkopolsce lub na północnym Mazowszu, w jednym z głównych centrów jego państwa.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Kenneth Jonsson
Stanisław Suchodolski

Abstrakt

Na niemieckim rynku antykwarycznym oraz na różnych aukcjach numizmatycznych w 1997 r. pojawiło się 118 monet wczesnośredniowiecznych zestawionych w pracy. Stanisław Suchodolski stwierdził, że mogą to być kolejne monety z rozproszonego wczesnośredniowiecznego skarbu, odkrywanego w latach 1982–1993 na polu ornym we wsi Lasowice, pow. Nysa, i opublikowanego w WN w 1997 r. Zestawienie zawiera 92 denary bawarskie i szwabskie z X w., 18 denarów czeskich Bolesława II oraz ich naśladownictwa, trzy monety z mennicy w Kolonii (Otto I/II), dwie z Moguncji (Otto I/II), jedną z Zurychu i jedną z Italii , wybitą w mennicy w Pawii. Dla poszczególnych egzemplarzy bawarskich i części czeskich podano typy według klasyfikacji W. Hahna, dla pozostałych monet czeskich typy według klasyfikacji F. Cacha, a dla niemieckich według H . Dannenberga. Spis ten uzupełnia korekta typów monet bawarskich opublikowanych w 1997 r. Statystycznie ujmując, dodatkowe monety przedstawiają zestaw zupełnie podobny do poprzednio zarejestrowanego. Monety bawarskie, które liczbowo tworzą ok. ¾ skarbu, kończą się w połowie lat osiemdziesiątych X w. i dają ważny chronologiczny punkt zaczepienia dla wczesnych monet czeskich. Te zaś — co typowe dla śląskich skarbów tego czasu — mają tu stosunkowo mocną reprezentację blisko 1/8. Łącznie ze skarbu znamy obecnie 298 egzemplarzy, a podsumowanie ich wagi daje ok. 346 g.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Wolfgang Hahn

Abstrakt

During archaeological research in Łosień (c 32 km NE of Katowice), an early medieval smelting centre from the eleventh and twelfth centuries was revealed where lead and silver were smelted. Besides production equipment devices, seven iron, bronze-plated weights (weighing: 40 g, 39.7 g, 40 g, 40 g, 24.4 g, 17.19 g, 10.59 g) and elements of beam scales were discovered here. Nearby, a settlement was revealed. The whole complex was destroyed as a result of an armed attack. A hoard containing 1106 coins and 179 fragments of amorphous silver was discovered in the settlement (it is not clear whether it was located inside a building). All the coins were Polish: a younger variant of a cross-penny (1), and pennies of Boleslas III (1), Ladislas II (189) and Boleslas IV (949). These were almost exclusively coins minted around the middle of the twelfth century. The structure of the hoard does not reflect the structure of money circulating on the market. At that time, periodical exchange of issues was conducted every few years and use of only the coins of the newest type — at least in relations with the state — was obligatory. So the hoard was purposefully set aside as a treasure. It contains mostly better coins, minted according to the standard of 360 pennies to the mark (type 4 of Ladislas II and types 1 and 2a of Boleslas IV). A few slightly worse coins were collected, issued according to the standard of 480 pennies to the mark (types 2b and 3 of Boleslaus IV). However at the time of the deposit such standards were already a thing of the past: the standard of at least 540 pieces to the mark was already binding then. Only four specimens of such poor coins (type 4 of Boleslaus IV) were added to the hoard. It is probable that another money devaluation was related to the concealment of hoard. The presence of non-monetary silver in the hoard also proves it to have been intended as an accumulation of value in itself, consistent with the non-circulating character of the deposit. In Łosień, coins of these types have been found in a large hoard near Kraków for the first time. Previously known deposits occurring in central Poland, Great Poland, the Lublin region, and even in Silesia, made it possible to conjecture the existence of one more workshop operating in Great Poland, e.g. in Gniezno, where some types of Boleslaus IV’s coins might have been minted. Now these speculations have lost their raison d’etre. The analyses of the metal composition indicate the similarity of silver in coins and silver lumps, but the latter lack a deliberate admixture of copper. A single bracteate of Lower Silesia from the end of the thirteenth or the beginning of the fourteenth century, with bull’s head, was also found in the remains of a richly equipped dwelling house. There is no strict analogy with the bracteates in the literature.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Leszek Krudysz
Dariusz Rozmus
Stanisław Suchodolski
Bartłomiej Sz. Szmoniewski

Abstrakt

Artykuł oparty jest na dokumentach przechowywanych w Archiwum Narodowym w Pradze, zespół „Ministerstvo financí”, a także w archiwach Czeskiego Banku Narodowego w Pradze i Państwowej Drukarni Papierów Wartościowych w Pradze. Uzupełnia informacje zawarte w katalogu polskich pieniędzy papierowych Czesława Miłczaka z 2005 roku. Porównanie sytuacji walutowej w Czechosłowacji i w Polsce po 1945 r. wykazuje wyraźne cechy wspólne. Okupacja niemiecka zdewastowała systemy pieniężne obu państw i nowe władze musiały stopniowo usuwać z obiegu pieniądz okupacyjny. Do obiegu wypuszczono najpierw bony tzw. serii 1944, wydrukowane w Moskwie. Gdy w Czechosłowacji podczas reformy monetarnej z 1 listopada 1945 roku wydano do obiegu znaki pieniężne, wydrukowane przez rząd emigracyjny w Wielkiej Brytanii, w Polsce banknoty wydrukowane podczas wojny w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii nie zostały emitowane. Rząd warszawski poszedł drogą tworzenia i emisji własnych banknotów, wydrukowanych w kraju (poza jednym nominałem, wydrukowanym w Czechosłowacji). W 1950 roku rząd w Warszawie postanowił przeprowadzić radykalną reformę pieniężną. Monety wykonano w Republice Czechosłowackiej (mennica Kremnica) i na Węgrzech (mennica Budapeszt). Banknoty wydrukowany w Polsce (2 zł, 5 zł), na Wegrzech (10 zł, 20 zł), a najwyższe i najbardziej skomplikowane nominały Czechosłowacji (50 zł, 100 zł a 500 zł) na papierze banknotowym dostarczonym przez polski rząd. Odmiennie niż w Czechosłowacji, nie wprowadzono w Polsce nominałów opartych na trzykrotności jednostki. Dostawy monet i banknotów z Węgier realizowano transportem kolejowym przez czechosłowackie terytorium, pod eskortą pracowników Państwowego Banku Czechoslowackiego i ochrona policyjną. Banknoty drukowane w Pradze przewożono również w konwojach kolejowych eskortowanych także przez przedstawicieli polskiej strony, którzy w Boguminie przejmowali odpowiedzialność za transport. Autorzy śledzą trasy i terminy poszczególnych transportów (przywóz papieru do Pragi, wywóz banknotów z Pragi, transporty do i z Budapesztu). Podczas realizacji reformy walutowej z 1 czerwca 1953 r. w Czechosłowacji wszelkie nowe znaki pieniężne przywieziono ze Związku Sowieckiego. Artykuł dopełnia dane o jednym z etapów rozwoju polskiej waluty i dostarcza materiału porównawczego dla badań powojennych przemian monetarnych w Europie Środkowej.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Jiří Šouša
Jaroslav Šůla

Instrukcja dla autorów

Wskazówki dla PT. Autorów „Wiadomości Numizmatycznych”

Wszystkich PT. Autorów bardzo prosimy o stosowanie się do następujących zaleceń, dotyczących przygotowania prac:

Teksty przyjmujemy w postaci zapisu elektronicznego (przesyłka elektroniczna lub płyta CD) w którymś z powszechnie stosowanych programów edytorskich (np. Word lub Star); w przypadku zastosowania jakichkolwiek znaków spoza standardowego zestawu krojów: Arial, Calibri, Courier, Times New Roman, Symbol i Wingdings — niezbędny jest również wydruk papierowy.

● Plikowi powinien towarzyszyć osobny plik w formacie tekstowym zawierający metadane artykułu:

- Tytuł

- Autorzy

- Numer ORCID (z linkiem)

- Afiliacje

- Abstract

- Słowa kluczowe

- Bibliografia.

● Prace (oprócz przeznaczonych do działów znalezisk, recenzji lub kroniki) winny być opatrzone abstraktem (wyjaśniającym w 3-5 linijkach, o czym traktuje praca) i streszczeniem o objętości ok. 10% tekstu pracy. Oba te teksty winny być w języku angielskim bądź przygotowane do przetłumaczenia na język angielski, Na końcu prosimy umieścić przeznaczoną do publikacji informację o miejscu pracy Autora (tzw. afiliację) i adres kontaktowy (najlepiej elektroniczny).

● Nie należy stosować wersalików (oprócz cytatów z inskrypcji), automatycznej numeracji ani wyliczeń, hiperłączy, podkreśleń ani zaznaczeń barwnych oraz dzielenia wyrazów; prosimy też nie używać spacji do wyrównywania i rozmieszczania tekstu. Do konstruowania tabel prosimy używać edytora tabel (a nie tabulatora ani spacji).

● Przypisy umieszczamy u dołu strony (nie w tekście — nie dotyczy analogii katalogowych w opisach monet). W miarę możności ograniczamy się do przypisów bibliograficznych i unikamy komentarzy w przypisach.

● Adresy bibliograficzne w przypisach podajemy w formie tzw. oksfordzkiej (nazwisko autora, rok). Do tej samej formy w miarę możliwości sprowadzamy także cytowania katalogów w opisach monet. Pracę opatrujemy wykazem literatury na końcu. Tam adresy bibliograficzne rozwijamy do formy przyjętej w serii „Biblioteka Narodowa” wydawnictwa Ossolineum.

● W pracach przeznaczonych do publikacji w języku polskim obce alfabety transliterujemy w zapisie bibliograficznym stosownie do zasad Polskiej Normy (np. dla alfabetów słowiańskich PN-ISO 9-2000; zob. http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629693); w pracach przeznaczonych do publikacji w językach obcych natomiast prosimy o stosowanie norm transliteracyjnych przyjętych w tych językach; dla języka angielskiego jest to system Biblioteki Kongresu, stosowany w miarę możliwości programu edytorskiego (http://www.loc.gov/catdir/cpso/romanization/).

● W stosunku do dzisiejszych faktów stosujemy aktualne nazwy geograficzne (a nie, np., nazwy rosyjskie miejscowości na obszarach państw posowieckich poza Rosją; dotyczy to również streszczeń obcojęzycznych). Wskazane jest jednak stosowanie przyjętych spolszczeń i tradycyjnych zasad transkrypcji, ale wyłącznie w tekście głównym (nie w zapisie bibliograficznym); prosimy też pamiętać, by każda mniej znana nazwa była raz objaśniona w transliteracji, z podaniem przynależności administracyjnej. W opisie faktów historycznych stosujemy nazwy historyczne (więc Królewiec i Rychbach, a nie Kaliningrad i Dzierżoniów).

Ilustracje powinny stanowić osobne pliki (nie wmontowane w tekst):

● zdjęcia w formacie TIFF, w rozdzielczości co najmniej 300 dpi (najlepiej 600), na białym tle; druk jest czarno-biały;

● rysunki (szkice sytuacyjne, mapki) nie powinny być większe niż format druku jednej strony (12,5×19 cm).

● Ilustracje winny być opatrzone podpisami i oznaczone w tekście jako „ryc.”

PT. Autorów działu „Znaleziska” upraszamy o stosowanie komunikatów — tak dalece, jak to możliwe — do następującego schematu:

1. miejscowość, gmina i powiat (w aktualnym podziale administracyjnym!);

2. miejsce znalezienia;

3. data znalezienia;

4. okoliczności, osoba odkrywcy;

5. kontekst archeologiczny (w tym lokalizacja w obrębie grobu);

6. liczba znalezionych monet, razem czy pojedynczo;

7. sposób zabezpieczenia;

8. terminus post quem skarbu;

9. miejsce przechowywania monet;

10. wyliczenie odkrytych monet i możliwych obiektów towarzyszących (prosimy pamiętać o danych metrologicznych, zwłaszcza monet starożytnych i średniowiecznych, identyfikacji mennicy — jeśli mogą być różne — i podaniu analogii katalogowej);

11. ewentualny krótki komentarz.

Ceniona jest zwięzłość, a zawsze mile widziane będą ilustracje monet i szkice sytuacyjne.

Stosowanie się do powyższych zasad przyśpieszy publikację prac w czytelnej i satysfakcjonującej PT. Autorów formie.

Zasady autorstwa i odpowiedzialności:

Prace publikowane w „Wiadomości Numizmatycznych” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W wypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

Autorzy zgłaszając pracę do publikacji oświadczają, że przesłany artykuł jest oryginalny, nie był wcześniej publikowany, a także nie został zgłoszony do innego czasopisma bądź pracy zbiorowej. Odpowiadają również za prawdziwość przekazanych Redakcji „WN” informacji.

Zasady etyki publikacyjnej

Zasady etyki publikacyjnej

Redakcja „Wiadomości Numizmatycznych” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


ODPOWIEDZIALNOŚĆ REDAKCJI

Zasada bezstronności i sprawiedliwości: Przesłane prace są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

Decyzje o publikacji: Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany lub nie. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu artykułu do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny konsultuje się z redaktorami tematycznymi. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji artykułów.

Zasada poufności: Członkowie redakcji i Rady naukowej muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

Ujawnienie i konflikt interesów: Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora i redakcję do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

Utrzymanie integralności dorobku naukowego: Redaktorzy będą strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. Redakcja zawsze chętnie publikuje poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny w razie potrzeby.

Wycofanie opublikowanych artykułów: Redaktorzy czasopisma rozważą wycofanie opublikowanej pracy, jeśli: - mają wyraźne dowody, że wyniki są niewiarygodne, albo powstały w wyniku niewłaściwego postępowania (np. sfabrykowanie danych), albo niezamierzonego błędu (np. błędne obliczenia lub błąd eksperymentalny) - wyniki zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji) - praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym artykułem (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany artykuł i wskazać, kto wycofuje artykuł. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać powód (przyczyny) wycofania, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane artykuły nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.


OBOWIĄZKI AUTORÓW:

Standardy publikowania wyników badań: Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

Oryginalność i plagiat: Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

Dostęp do danych: Autorzy mogą zostać poproszeni o dostarczenie surowych danych do przeglądu redakcyjnego, powinni być przygotowani do zapewnienia publicznego dostępu do takich danych i powinni być przygotowani do przechowywania takich danych przez określony czas po opublikowaniu ich pracy.

Publikacja wielokrotna lub równoczesna: Autorzy nie powinni zasadniczo publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Wiadomości Numizmatycznych” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

Autorstwo: Prace publikowane w „Wiadomości Numizmatycznych” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W wypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

Uznanie źródeł: Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnej pracy.

Istotne błędy w opublikowanych pracach: Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia artykułu.



OBOWIĄZKI RECENZENTÓW:

Wkład w decyzje redakcyjne: Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych, a także mogą pomóc autorom w ulepszaniu ich pracy.

Terminowość: Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

Poufność: Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać ani omawiać z innymi osobami, za wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

Standardy obiektywności: Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

Uznanie źródeł: Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

Ujawnianie i konflikt interesów: Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, firmami lub instytucjami zaangażowanymi w pisanie pracy. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania


Procedura recenzowania:

- Wszystkie artykuły naukowe zgłoszone do redakcji „Wiadomości Numizmatycznych” podlegają obustronnie niejawnej recenzji

- Każdy artykuł naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji

- Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu

- Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego artykułu

- Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów

- Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego artykułu

- Recenzenci oceniają czy praca kwalifikuje się do publikacji czy też nie. Podstawą do oceny są następujące kryteria: czy temat jest traktowany w sposób innowacyjny; czy artykuł uwzględnia najnowszą literaturę przedmiotu; czy zastosowana metodologia jest odpowiednia; jaki będzie wpływ artykułu na aktualny stan badań w danej dziedzinie

- Recenzowane artykuły traktowane są jako materiały poufne

- Recenzenci pozostają anonimowi

- Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów

- Raz w roku w numerze drukowanym „Wiadomości Numizmatycznych” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym numerze


Formularz oceny pracy zgłoszonej do „Wiadomości Numizmatycznych”

Polityka antyplagiatowa


The journal observes the principles of scientific transparency and integrity.
We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.
All the articles intended for publication in the journal are screened for plagiarism using the iThenticate software.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji