Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza ( United Nations Convention on the Law of the Sea – UNCLOS) określana jako „konstytucja mórz i oceanów”, ustanowiła reżim prawny mórz i oceanów. Zgodnie z konwencją o prawie morza, Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) posiada mandat jako globalny podmiot do regulowania spraw morskich na podstawie wielu jej postanowień. IMO jest wymieniona expressis verbis tylko w jednym z artykułów UNCLOS, natomiast kilka postanowień konwencji o prawie morza odnosi się do „właściwej organizacji międzynarodowej” w związku z przyjęciem międzynarodowych zasad i standardów żeglugi morskiej w sprawach dotyczących bezpieczeństwa morskiego oraz zapobiegania, zmniejszania i kontroli zanieczyszczania mórz przez statki. Mając na uwadze mandat IMO jako wyspecjalizowanej agendy działającej w ramach systemu Narodów Zjednoczonych, ustanowionej Konwencją o Międzynarodowej Organizacji Morskiej, wyrażenie „właściwa organizacja międzynarodowa”, gdy jest używane w liczbie pojedynczej w UNCLOS, dotyczy IMO. W latach 1973 – 1982, Międzynarodowa Organizacja Morska aktywnie uczestniczyła w pracach Trzeciej Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie prawa morza w celu zapewnienia, że opracowywanie instrumentów IMO jest zgodne z podstawowymi zasadami UNCLOS. Przez włączenie do kilku konwencji IMO postanowień, które wyraźnie stwierdzają, że konwencje te nie naruszają kodyfikacji i rozwoju prawa morza w UNCLOS, zminimalizowano wiele wątpliwości interpretacyjnych.