The aim of this study was to evaluate the intestinal and cardiac biomarkers in the determination of intestinal and cardiac damage in dogs with parvoviral enteritis. The material of this study consisted of 10 healthy dogs (control group) and 30 dogs with parvoviral enteritis (experimental group) admitted to the Department of Internal Medicine, Faculty of Veterinary Medicine, Selcuk University.

Serum samples were extracted from the collected blood samples taken from vena cephalica venipuncture for analysis of blood gases, haemogram and to measure the levels of intestinal-fatty acid-binding protein (I-FABP), trefoil factor 3 (TFF-3), claudin-3 (CLDN-3), heart-type fatty acid-binding protein (H-FABP), cardiac troponin I (cTnI), and creatine kinase-myocardial band (CK-MB) by enzyme linked immunosorbent assay (ELISA) test kits.

Statistically significant decreases in the blood gas hydrogen ion concentration (pH), partial pressure of oxygen (pO2), sodium (Na), bicarbonate (HCO3), and oxygen saturation (SatO2) levels and significant increase in the levels of I-FABP, TFF-3, CK-MB, cTnI and also in the haemogram, a decrease in leukocyte (WBC) level and an increase in platelet (THR) level were detected in parvoviral dogs compared to the control group (p<0.05). Also ROC analysis revealed on 0th hour for the utility of I-FABP and on 48th hour for TFF-3 in differentiating in the experimental group between the survivor and non-survivor dogs. Other intestinal-related biomarker (CLDN-3) and none of the cardiac-related biomarkers (H-FABP, CK-MB and cTnI) are not high enough for prediction of mortality.

In conclusion, it was determined that I-FABP and TFF-3 for the intestinal injury and mortality prediction, and CK-MB and cTnI for the cardiac injury were useful and reliable biomarkers to determine the damage caused by parvovirus in dogs.

W niniejszym artykule podjęto zagadnienie ekologicznych mostów pieszych kreujących przyjazne tereny (enklawy) zieleni w miejskich tkankach urbanistycznych. Omówione przypadki obejmują realizacje takich projektów jak: High Line w Nowym Jorku i Garden Bridge w Londynie. Myślą przewodnią artykułu jest porównanie zielonych mostów wkomponowanych w miejską tkankę urbanistyczną z „żywymi mostami”. Autorka artykułu podkreśla ograniczenia potencjalnej możliwości uprawiania „żywych mostów” w miejskiej tkance, wynikające z klimatu, czasu ich powstania i ograniczeń przestrzeni miejskiej. Zauważa także silne tendencje do kreowania stref zieleni w „betonowej” tkance urbanistycznej, ale także użycia sztucznych materiałów w tkance „żywych mostów”.