The creation of a good brand name involves many branches of human knowledge. Linguistics is one of them and a very important one. Phonetics, sound symbolism, semantics, word formation and comparative studies of different languages have a considerable contribution to creating a good name of a product. The aim of the research, presented in the article is to apply this kind of knowledge to analyse the names of currently available OPEL cars

Główna myśl tego artykułu jest taka, że zdominowanie współczesnej sfery intersubiektywności przez nowoczesne technologie komunikacyjno-medialne ujawnia w świecie ludzkim pewne fenomeny, nieobecne w epokach przedinternetowych. Jednym z nich jest technoracjomorfizm. Terminem tym określam hybrydową ontyczność, działającą według biologicznych mechanizmów racjomorficznych, na które nakłada się technologiczna racjonalność. W artykule wskazuję też niektóre efekty, jakie w życie społeczne i jednostkowe wnosi obecność w komunikacji technoracjomorfizmu.
W rozważaniach odwołuję się do koncepcji Konrada Lorenza i ewolucyjnej teorii poznania oraz wplatam w nie pewne wątki, które odnajduję w twórczości Stanisława Lema.

We wstępnej części pracy zaprezentowano przykłady z leksyki chorwackiej dokumentujące proces antroponimizacji apelatywów (np. apelatyw kovač → nazwisko Kovač), apelatywizacji antroponimów (np. nazwisko Penkala → apelatyw penkala) oraz transonimizacji (np. hydronim Una → imię Una). Wszystkie wymienione przejścia są dowodem na to, że nie ma ostrej granicy pomiędzy leksyką onimiczną i apelatywną, ani wśród klas leksyki onimicznej.

Zasadnicza część artykułu poświęcona jest tzw. czystej transantroponimizacji typu imię Vinko → nazwisko Vinko. W wyniku takich procesów dochodzi później do różnych kombinacji homonimicznych par antroponimów w zestawieniach typu: David David; David Vinko, Vinko David; David Novak — Josip David). Biorąc pod uwagę fakt, że w przypadku homonimii imienia oraz nazwiska kontekst nie pomaga we właściwym zrozumieniu komunikatu zawartego w zestawieniu antroponimicznym, wskazane zostały konsekwencje, jakie ta homonimia może mieć dla komunikacji. Wymieniono również przykłady zestawień antroponimicznych typu Saša Pavlić (na podstawie imienia nie można stwierdzić, czy mowa o mężczyźnie czy kobiecie) oraz Ivan Vinko Boris (trudno rozstrzygnąć czy osoba nosi dwa imiona czy jest dwojga nazwisk), które „tłumią” informację onimiczną.

Autorka dochodzi do wniosku, że granice między imieniem a nazwiskiem nie są ostre oraz zwraca uwagę na potrzebę przemyślanego dobierania imienia dziecku, które dziedziczy nazwisko utworzone od imienia w procesie czystej transantroponimizacji.

Autor stawia tezę, że czasowniki ἀγαπάω i φιλέω, które pojawiają się w Io. 21, 15–17, nie oznaczają dwóch rodzajów miłości – wyższej i niższej – jak dowodzili niektórzy uczeni. Z drugiej strony, są podstawy, by wątpić, że Jan używa tu synonimów wyłącznie ze względów stylistycznych. Kontekstowa analiza rozmowy między Jezusem i Piotrem sugeruje obecność aluzji do ich konwersacji w innym miejscu Ewangelii św. Jana – 13, 31–38 – oraz do podanej przez Jezusa definicji miłości, przytoczonej w Io. 15, 12–14. Dostrzeżenie tych odniesień umożliwia konkluzję, że użycie bliskoznacznych czasowników odzwierciedla schemat ἀγάπη-φίλοι, który można znaleźć w ostatnim z tych passusów.

Artykuł omawia reprezentatywne przykłady willi modernistycznych wznoszonych w ramach budowy przyzakładowych osiedli patronackich powstających w trakcie realizacji Centralnego Okręgu Przemysłowego. Autor opisuje budynki zwracając uwagę na ich rolę w układach urbanistycznych, pokazuje rozwiązania funkcjonalne oraz ich ukształtowanie architektoniczne. Analiza wybranych przykładów pozwala na zobrazowanie zbliżonych mechanizmów określających procesy twórcze a także skojarzeń tworzących zunifikowaną paletę rozwiązań przestrzennych przy zachowaniu indywidualizmu poszczególnych budynków. Wille pochodzące z obszarów najważniejszych inwestycji copowskich okazują się pomimo różnic formalnych, zbliżone do siebie w warstwie ideowej warsztatu architektonicznego, który je kreował. Pełniąc rolę estetyczną, użytkową i wizerunkową obiekty te wpisują się w wielowymiarowy kanon dziedzictwa architektonicznego COP-u stanowiąc o jego trwałości i dojrzałości.

We test the application of dendrochronological methods for dating and assessing the environmental impacts of tsunamis in polar regions, using an example of the 21 November 2000 landslide−generated tsunami in Vaigat Strait (Sullorsuaq Strait), West Greenland. The studied tsunami inundated a c . 130 m−wide coastal plain with seawater, caused erosion of beaches and top soil and covered the area with an up to 35 cm−thick layer of tsunami deposits composed of sand and gravel. Samples of living shrub, Salix glauca (greyleaf willow) were collected in 2012 from tsunami−flooded and non−flooded sites. The tree−ring analyses reveal unambiguously that the tsunami−impacted area was immediately colonized during the following summer by rapidly growing shrubs, whilst one of our control site specimens records evidence for damage that dates to the time of the tsunami. This demonstrates the potential for dendrochronological methods to act as a precise tool for the dating of Arctic paleotsunamis, as well as rapid post−tsunami ecosystem recovery. The reference site shrubs were likely damaged by solifluction in the autumn 2000 AD that was triggered by high seasonal rainfall, which was itself a probable contributory factor to the tsunami−generating landslide.

The issue in the title is known and is being analyzed for a long time, however its

complexity makes the setting of both – the future of it and contemporary form

– emerge a lot of questions marks. I do not intend to leave most of them aside.

I do make an attempt however to present its complexity and as well the importance

in the reflextion upon life and activity of scholars. In these remarks I do

recall several ways of presenting it and do make an attempt to stress out those

of research possibilities which may lead to interesting outcomes. In the end part

of the remakrs I do present some of them. I treat this step as an invitation to

further discussion on the sensibility and anger of scholars.