The article presents the results of the discovery and text-critical analysis of the Mongolian language “golden” manuscript fragments brought to Russia and Europe from Dzungaria in the 18th century. At present 34 fragments have been detected in various depositories. The fragments belong to one set of the Mongolian Kanjur most likely dated from the first half of the 17th century. The list of the texts, to which the fragments belong, is given at the end of the article. The text-critical analysis of the fragments reveals that they contain a plethora of preclassic orthography and spelling of loanwords. Three fragments contain the text of the hitherto unknown Mongolian version of the Bhadrakalpika-sūtra, which differs from Dayičing Tayiǰi’s translation included in the bulk of the Mongolian Kanjur copies.

Półwysep wcinający się w wody Jeziora Bnińskiego (nazwany przez archeologów „Szyją”) był miejscem trzykrotnie zajętym pod dłużej trwające osadnictwo. Na przełomie epoki brązu i wczesnej epoki żelaza w jego południowej części (stanowiącej wówczas przybrzeżną wyspę) ludność kultury łużyckiej użytkowała naturalnie obronną osadę. Drugi okres intensywnego zasiedlenia półwyspu przypadł na lata 40. X wieku, kiedy został tam zbudowany solidnie ufortyfikowany gród wczesnopiastowski, użytkowany (ze 160-letnią przerwą) do początków XIII wieku. W połowie XIII wieku u nasady półwyspu została zbudowana siedziba na kopcu, stanowiąca rezydencję kasztelanów do czasu lokacji Bnina na prawie magdeburskim między 1386 a 1395 rokiem.