Artykuł jest poświęcony metodologii badań nad granicami politycznymi w ujęciu historycznym. Biorąc za przykład granicę białorusko-litewską, która powstała w wyniku upadku ZSRR oraz poszerzenia Unii Europejskiej o część Europy Wschodniej, autorka udowadnia, że prowadzenie badań w oparciu o metodę przekazu ustnego jest konieczne do zrozumienia, w jaki sposób granica staje się częścią codziennego życia i doświadczenia ludzi. Doświadczenie ludzi związane z istnieniem granicy jest często pomijane w pracach dotyczących ustalania i znoszenia granic we współczesnym globalnym świecie. Dlatego też autorka jest żywo zainteresowana tym, jak ludzie uczą się żyć z granicami, jak wykorzystują je w swoich lokalnych działaniach i w jakim stopniu czerpią ekonomiczne korzyści z ich istnienia. Autorka przekonuje, iż wykorzystanie metody przekazu ustnego do badania zmarginalizowanego ludzkiego doświadczenia jest najlepszą drogą do odnalezienia odpowiedzi na postawione pytania.