Artykuł jest relacją z początkowych badań nad tematem ewolucji roli Polski w NATO w kontekście korzystania z polityki „otwartych drzwi” Sojuszu Północnoatlantyckiego zarówno w ramach akcesu do organizacji, promowania dalszego poszerzania strefy euroatlantyckiej w sąsiedztwie Polski, jak i opartej na takiej działalności próby budowania międzynarodowej pozycji kraju. Jednocześnie wskazuje na postawione postulaty badawcze oraz w sposób ogólny nakreśla źródła i metody służące ich realizacji. Artykuł ten nie rości sobie praw do wyczerpania badanego zagadnienia, ma on bowiem za zadanie wprowadzić do tematyki w sposób syntetyczny oraz wskazać na istotne, choć niezbadane dotąd pola problemowe. W niniejszym tekście przedstawione zostały ramy projektu badawczego. Zawarte są tu przyjęte do tematu założenia, tezy postawione do weryfikacji, jak również główne zakresy problemowe. Temat pracy prezentowanej w artykule łączy zagadnienia geopolityki, bezpieczeństwa międzynarodowego, dyplomacji oraz rzecznictwa interesów. Głównymi przedmiotami analizy są kwestie dotąd niezbadane, takie jak lobbing międzyrządowy oraz między rządem a organizacją międzynarodową, a także pełnienie przez Polskę funkcji beneficjenta i promotora polityki „otwartych drzwi” NATO. Do pozostałych należą: zbadanie znaczenia obszaru frontowego pomiędzy euroatlantycką a rosyjską strefą wpływów, rozwoju polityki „otwartych drzwi” Sojuszu Północnoatlantyckiego, stanowisk Stanów Zjednoczonych, Niemiec, Rosji wobec otwierania Sojuszu na Wschód, szczególnie w kontekście Polski i Ukrainy. Dokonany wybór państw uzasadniony jest stopniem ich zaangażowania oraz geopolitycznymi uwarunkowaniami aktywności w procesie rozszerzania NATO.