Techniczne i operacyjne środki efektywności energetycznej dla statków morskich takie, jak projektowy wskaźnik efektywności energetycznej (EEDI) oraz plan zarządzania efektywności energetyczną statku (SEEMP), mają na celu poprawę efektywności energetycznej międzynarodowej żeglugi morskiej. Badania pokazują, że bezwzględny poziom emisji z międzynarodowej żeglugi morskiej wzrośnie pomimo ich obowiązkowego stosowania. Z tego względu istotna jest ocena wpływu w zakresie skuteczności stosowania obowiązkowych środków efektywności na przyszłe emisje. W Międzynarodowej Organizacji Morskiej opracowywane są kolejne środki w celu kontroli emisji ze statków, w tym w szczególności gazów cieplarnianych (GHG), przyczyniających się do zmian klimatu. W styczniu 2019 r. wprowadzono system gromadzenia danych o zużyciu paliwa przez statki (Ship Fuel Oil Consumption Database).

Środki efektywności energetycznej wypracowane przez Komitet Ochrony Środowiska Morskiego IMO, początkowo jako fakultatywne, następnie jako obowiązkowe, wykazują silny charakter prewencyjny. Obligatoryjne stosowanie środków efektywności energetycznej przez statki morskie, jak i rozwój polityki zarządzania efektywnością energetyczną przez przedsiębiorstwa żeglugowe, przyczynia się do ochrony klimatu oraz adaptacji do zmian klimatu.

Koncepcja kontroli nad zapisem elektronicznym jest centralnym założeniem Ustawy wzorcowej o zbywalnych zapisach elektronicznych UNCITRAL. Wskazuje ona metodę określenia strony, której przysługują prawa ucieleśnione w zbywalnym zapisie elektronicznym. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie najistotniejszych kwestii związanych z dokumentami i instrumentami, pełniącymi w obrocie morskim funkcję obiegową, dla których Ustawa wzorcowa stworzyła ramy prawne, gdy przyjmą postać zapisów elektronicznych.

The aim of this study is to examine the importance of the decision in Engelhart CTP (US) LLC v Lloyd’s Syndicate 1221 with regard to the insurance of economic losses and non-existent goods in the context of all-risks cover. It also strives to analyse to what extent the principles of construction described in this decision are applicable to the interpretation of all risks cover in marine insurance disputes subject to Polish law. Assureds and beneficiaries of cargo policies are defrauded into taking up false documents for non-existent goods yet Polish law fails to address the questions which arise in such situations. It is thus important not only to investigate and evaluate the answers provided by English law but also to explore if and how Polish law may employ them. It follows from this study that Engelhart may be used in construction of all-risks policies subject to Polish law in most scenarios.

Prawo morskie stoi wobec nowych wyzwań spowodowanych pojawieniem się statków autonomicznych, zwanych również bezzałogowymi. Wraz z rozwojem nowoczesnych technologii pojawiają się nowe ryzyka, podczas gdy dawne ulegają marginalizacji. Poniższy artykuł proponuje możliwe scenariusze rozwoju regulacji prawnej dotyczącej statków autonomicznych. Jego druga część poświęcona jest analizie postanowień konwencji IMO o odpowiedzialności cywilnej i ich zastosowania do statków bezzałogowych na przykładzie CLC.

Celem niniejszej publikacji jest zwięzłe przedstawienie uwarunkowań faktycznych, jakie kształtują obecnie praktykę zawierania i wykonywania umowy transportu multimodalnego w Polsce. Przedmiotem zainteresowania autora jest w szczególności pytanie, jak uczestnicy obrotu kształtują swoje stosunki prawne związane z transportem multimodalnym, jaka jest ich świadomość w tym zakresie i jakie z tego wynikają konsekwencje. Doktrynalny aspekt umowy transportu multimodalnego jest uwzględniony w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne z punktu widzenia analizy najczęściej spotykanych stanów faktycznych. Z uwagi na charakter publikacji sposób przedstawienia przez autora wybranych z materii badawczej zagadnień jest maksymalnie syntetyczny.

Instytucja awarii wspólnej jest najstarszą instytucją prawa morskiego. Jej użyteczność we współczesnych stosunkach żeglugowych poddawana jest od dawna krytyce. Tym niemniej awaria wspólna pomimo tego, że nie jest przedmiotem żadnej umowy międzynarodowej zajmuje poczesne miejsce w wewnętrznych systemach prawnych państw morskich, a społeczność międzynarodowa wykazuje nią nadal duże zainteresowanie, zmieniając regularnie zasady jej rozliczania ustalone w drugiej połowie XIX w. w Yorku i Antwerpii. Podczas prac nad projektem nowego polskiego Kodeksu morskiego Komisja Kodyfikacyjna Prawa Morskiego dokonała pewnych zmian w uregulowaniach dotyczących awarii wspólnej, dostosowując przepisy polskiego prawa do nowych rozwiązań proponowanych przez uczestników morskiego obrotu międzynarodowego i organizacji pozarządowych, w tym Międzynarodowego Komitetu Morskiego.