Chodziło w naszym studium o pytanie: jakie są granice rozumu w teologicznym poznaniu Boga? Do granic formalnych, to znaczy takich, które wynikają z samej natury teologii należą: pośredni charakter poznania Boga, uwikłanie języka teologicznego w immanencji, brak samowystarczalności rozumu jednostki wobec eklezjalnego charakteru poznania. Z kolei treściowe ograniczenia rozumu ukazują się w ontologicznych twierdzeniach teologii pozytywnej, w przeczeniach teologii negatywnej i w darze mistycznego zjednoczenia.

W konfrontacji z całością przesłania o Bogu niesionego w tradycji chrześcijańskiej, teologia katafatyczna domaga się pomocy dwóch dróg poznania: apofatycznej i mistycznej; teologia w trudzie ogarnięcia całego depozytu wiary przy pytaniu o Boga własnym dynamizmem odsyła od twierdzeń o Bogu do wycofania ich stanowczosści i do przyjęcia daru przemiany umysłu. Zatacza się w ten sposób krąg hermeneutyczy, by stanąć znów u początku drogi, która "od wiary wychodzi i ku wierze zmierza" (Rz 1,4).

Ścisłe powiązanie teologii z mistyką sprawia, że teologia nie powinna być pojmowana jako aktywność jedynie niektórych wiernych w Kościele. Myślenie o Bogu, będące jednocześnie intelektualnym zgłębianiem, modlitwą i pragnieniem stanowi sam rdzeń życia chrześcijańskiego. Każdy z tych elementów może odgrywać różną rolę w podprowadzeniu do zjednoczenia. Ważne jest jednak podkreślenie niezbędności poznania intelektualnego w tym procesie.