Artykuł przedstawia koncepcję trzech Testamentów Klemensa Aleksandryjskiego: Testament helleński (diatheke tôn Hellenôn), tj. filozofia, Testament hebrajski (diatheke tôn Judaiôn), tj. nauczanie proroków i P rawo, oraz Testament chrześcijański (diatheke tôn christianôn), tj. przepowiadanie Chrystusa wyjaśnione przez Apostołów, czyli Nowy Testament. Testamenty helleński i hebrajski były natchnione przez Boga, ale nie w tym samym stopniu. Prorocy przekazali czyste przesłanie Boga. Nauczanie filozofów zawierało elementy Prawdy, ale znajdowały się tam również czysto ludzkie idee. Pod pojęciem filozofii Klemens rozumie poznanie Prawdy na drodze intelektualnej oraz określoną sprawność lub formację umysłową. Filozofia może być pojmowana jako dar Boży dla Greków, podobnie jak Prawo było darem Bożym dla Żydów. Żydzi byli prowadzeni do Chrystusa przez Prawo i P roroków, Grecy – przez filozofię. Obydwa narody spotkały się w K ościele, tzn. w szkole Logosu. Znajomość proroctw uzdalnia Żydów do zaakceptowania Chrystusa jako Mesjasza, natomiast znajomość filozofii ułatwia Grekom rozumienie nauki i dzieła Chrystusa. W ten sposób Testament grecki i T estament hebrajski zostały dopełnione przez Nowy Testament.