Mikołaj Kopernik (1473–1543), genialny odkrywca i wielki uczony, twórca systemu heliocentrycznego, był osobą głęboko religijną. Zajmował się głównie astronomią. Był człowiekiem nauki i wiernym synem Kościoła katolickiego. Nie był teologiem i nie pozostawił po sobie pism teologicznych ani ascetycznych. Niemniej jednak w jego spuściźnie, przede wszystkim w dziele jego życia – De revolutionibus, można odnaleźć ważne idee teologiczne: teizm i kreacjonizm. Należy je odczytywać w kontekście badań astronomicznych i kosmologicznych uczonego. Obserwując piękno, harmonię i ład wszechświata Kopernik wskazuje na ich doskonałego Stwórcę ( Opifex omnium). Kosmos i wszystkie dzieła stworzone są epifanami Boga. Bóg Kopernika jest Istotą Najlepszą i Największą ( Optimus Maximus), która zarządza „boską fabryką” wszechświata ( Regularissimus). Człowiek jest w centrum stworzenia. Poznawanie i kontemplacja kosmosu daje mu radość, odrywa go od zła, uszlachetnia i prowadzi do Boga. Poglądy teologiczne Kopernika noszą znamię renesansowego humanizmu.