Esej Freedom and Resentment (1962) w ciągu półwiecza stał się być może najchętniej komentowaną i najsłynniejszą pracą Petera F. Strawsona, reprezentatywną dla metody i głębi jego metafizyki deskryptywnej. W artykule podejmuję próbę zrekonstruowania wyłożonej tam koncepcji odpowiedzialności, winy i kary. Tekst składa się z części ekspozycyjnej (podrozdziały 2, 3) oraz interpretacyjnej (4) i krytycznej (5), w których przekonuję, że nawet jeśli Strawsonowi udało się odeprzeć „pesymistyczną” argumentację wymierzoną przeciwko kompatybilizmowi, to jego naturalistyczne stanowisko, podobnie jak tradycyjny „optymizm”, nie dostarcza właściwego rodzaju uzasadnienia etycznego dla reaktywnych emocji i postaw odwetowych. Nerwem jego rozumowania jest przesłanka głosząca, że porzucenie ich jest praktycznie niemożliwe z punktu widzenia istot, którymi jesteśmy. Ocena argumentacji zależy więc od eksplikacji właściwego sensu niemożliwości praktycznej. Można wyróżnić jej interpretację naturalistyczną (odwołującą się do naturalizmu typów lub egzemplarzy) oraz transcendentalną. Mankamentem tej ostatniej jest niemożność formalnego rozróżnienia między metafizyczną a etyczną treścią stanowiska Strawsona. Zaletą interpretacji w duchu naturalizmu typów jest natomiast logiczna separacja obu poglądów. Jej zaakceptowanie uwyraźnia w konsekwencji zarzuty metaetyczne oraz antropologiczne (związane z naturą winy i odpowiedzialności, a także melioryzmem motywowanym przez metafizykę poruszeń moralnych), na które naraża się koncepcja Strawsona, nie naruszając jednak zrębu jego kompatybilistycznej argumentacji.