Abstract
Popularyzacja i rozwój odnawialnych źródła energii są głównymi celami realizowanej
obecnie europejskiej oraz polskiej polityki energetycznej. Wzrost liczby niskoemisyjnych instalacji,
korzystających z alternatywnych nośników energii ma nie tylko zagwarantować zwiększenie
poziomu dywersyfikacji źródeł energii, lecz również zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa
energetycznego. Dzięki temu możliwe będzie również zwiększenie konkurencyjności na rynku
energii oraz efektywności energetycznej, a dodatkowo – ograniczenie szkodliwego oddziaływania
sektora energetyki na stan środowiska przyrodniczego. Coraz większy popyt na energię elektryczną,
jak i wzrastająca świadomość ekologiczna społeczeństwa przyczyniają się do rozwoju instalacji
wykorzystujących odnawialne źródła energii (OZE), w tym systemów fotowoltaicznych i siłowni
wiatrowych. Jednakże przyłączanie alternatywnych jednostek wytwórczych do krajowego systemu
elektroenergetycznego jest często procesem skomplikowanym, długotrwałym, narażonym na wiele
utrudnień. Jedną z najczęściej spotykanych barier są niejasne zapisy prawne i administracyjne,
które, także ze względu na swoją niestabilność, stawiają inwestorów z branży OZE w niepewnym
położeniu. Brak odpowiednich instrumentów finansowych powoduje, że właściciele, zwłaszcza
tych większych instalacji, muszą realizować swoje projekty wykorzystując własne nakłady pieniężne,
co jest często czynnikiem zniechęcającym do inwestowania w tego rodzaju instalacje. Ponadto
nienajlepszy stan techniczny majątku sieciowego oraz bariery urbanistyczne uniemożliwiają zapewnienie
bezpieczeństwa przesyłu energii elektrycznej zwłaszcza na duże odległości od Głównego
Punktu Zasilającego (GPZ). W niniejszym artykule przybliżono problemy, z jakimi zmagają się
polscy inwestorzy, chcący przyłączyć instalację OZE do systemu elektroenergetycznego. Analizę przeprowadzono na podstawie przyłączeń instalacji fotowoltaicznych oraz elektrowni wiatrowych
do sieci energetycznej.
Go to article