Koncepcja idei Romana Ingardena wiele zawdzięcza wypracowanej przez Jeana Heringa teorii idei, istoty i jakości idealnych. Celem artykułu nie jest jedynie prezentacja obszarów pokrewnych dla obu myślicieli i ukazanie twórczej kontynuacji myśli Heringa dokonanej przez Ingardena, ale przede wszystkim wskazanie na miejsca, w których rozchodzą się drogi obu koncepcji, i przedyskutowanie motywów, dla których tak się stało. Perspektywa ta pozwala zrozumieć powody zmiany stanowiska Ingardena w sprawie struktury idei, a także racje, które stały za przyjęciem takiej a nie innej ostatecznej ich postaci. Odmienność Ingardenowskiego projektu od wcześniejszych teorii idei najwyraźniej uwidacznia się dzięki uznaniu zmiennych w zawartości idei i ich doniosłej funkcji, co zresztą w opinii samego Ingardena stanowiło pewne novum. W artykule nie zostały pominięte również liczne problemy związane z typami i funkcją samych zmiennych.