Tematem pracy jest badanie dwóch istotnych aspektów wyznaczania geoidy przy zastosowaniu drugiej metody kondensacji Helmerta. Przy użyciu badań numerycznych zilustrowane zostało w pracy znaczenie wykorzystania aktualnej informacji o gęstości topografii terenu oraz efektów różnych rodzajów redukcji grawimetrycznych na interpolację przyspieszenia siły ciężkości w procesie obliczania geoidy Helrnerta, uzupełniających powszechnie stosowaną procedurę opartą na anomaliach Bouguera. Do przeprowadzenia testów numerycznych wybrano silnie pofałdowany obszar w kanadyjskiej części Gór Skalistych pomiędzy równoleżnikami 49°N i 54°N i pomiędzy południkami 236°E i 246°E. We wszystkich krokach procesu obliczania geoidy J-lelmerta używano informacji o rozkładzie gęstości warstwy topografii nad poziomem morza. Do interpolacji przyspieszenia siły ciężkości wykorzystano anomalie Bouguera, redukcje topograficzne w oparciu o residualny model terenu (RTM), redukcje Rudzkiego, redukcje topograficzno-izostntyczne Praua-Hayforda (PH) i Airy-J-leiskanena (AJ-I). Uzyskane wyniki wskazują na to, że informacja o gęstości topografii powinna być używana we wszystkich krokach procesu obliczania geoidy Helmerta oraz, że topograficzno-izostatyczna redukcja grawimetryczna, taka jak PH, AH lub RTM, wygładzająca interpolację przyspieszenia siły Ciężkości powinna być stosowana do precyzyjnego wyznaczania geoidy Helmerta zamiast powszechnie stosowanej metody opartej na anomaliach Bouguera.