W artykule opisano koncepcyjne założenia pedagogicznej edukacji uniwersyteckiej, ponownie definiującej się w dynamicznych warunkach współczesnej kultury. W centrum uwagi autorów znajdują się konstytutywne formy edukacyjne, które określają charakter semiozy edukacji, a także sposoby ich ekspozycji i transformacji. Narracja koncentruje się na koncepcji „polityki symbolicznej”, której celem jest liberalizacja praktyki pedagogicznej i wyzwolenie jej spod dyktatury transmisyjnej formy edukacji, a także tworzenie warunków do umocnienia w kształceniu pedagogicznym dyskursywnej relacji i dyskursywnego stosunku do siebie. W wyniku realizacji tego rodzaju symbolicznej polityki uczestnicy edukacji są w stanie działać nie jako agenci panującego dyskursu, ale jako podmioty zdolne do dyskursywnej refleksji w działaniu i do udziału w procesach dyskursywnego projektowania i wytwarzania.