Układ stosunków międzynarodowych w Europie znany jako „system wersalski” powstał w wyniku decyzji podjętych na paryskiej konferencji pokojowej w 1919 roku. Według założeń wypracowanych na konferencji, miał służyć ograniczeniu potęgi Niemiec i ich dążeń odwetowych po przegranej wojnie. Tym samym zasadniczą wytyczną polityki Niemiec stała się likwidacja tego systemu, a co najmniej jego głęboka modyfikacja. Pierwsze z tych założeń realizowane było przede wszystkim od powstania III Rzeszy, łącząc się z szerszym programem jej twórcy. Działania Niemiec doprowadziły do ostatecznego krachu systemu wersalskiego, jakim był wybuch drugiej wojny światowej. Odpowiedzialność za to, chociaż w mniejszym stopniu, spada obok Niemiec na Związek Sowiecki oraz na samych twórców systemu wersalskiego.

W artykule omówiono metodę Konferencji Grupy Rodzinnej, która została wprowadzona na grunt polski przed dziesięciu laty przez J. Przepierskiego. Metoda przedstawiona jest w kontekście historycznym, jej założeń teoretycznych, szczególnych walorów praktycznych, uzasadniających zastosowanie w pracy z rodziną w sytuacji kryzysowej, oraz utrudnień, które stanowią przeszkodę w jej stosowaniu.

The article attempts to evaluate Polish historiography dealing with the early modern period, published since 1989, the date marking the political transition in Poland. The transition has affected the way in which history has been practised in recent years, with a clear alteration in the subjectmatters and topics dealt with. Political history and the history of towns/cities and the bourgeoisie are beyond the scope of this discussion and assessment.

Opracowanie podejmuje kwestie wyzwań, przed którymi stoi prawo morza. Wprawdzie UNCLOS określana jest słusznie jako konstytucja prawa morza, ale nie daje ona i nie może dać odpowiedzi na wszystkie problemy i wątpliwości, które powstają w praktyce i są związane z ociepleniem klimatu, ochroną różnorodności biologicznej, statusem prawnym zasobów genetycznych, kontrowersjami dotyczącymi żeglugi, delimitacją obszarów morskich czy ochroną podwodnego dziedzictwa kulturalnego. Stąd powstaje pytanie, jakie są drogi i środki dalszego rozwoju prawa morza. Niewątpliwie jedną z możliwości jest wypracowanie porozumień implementacyjnych, z których trzecie poświęcone jest ochronie i zrównoważonemu korzystaniu z morskiej różnorodności biologicznej poza granicami jurysdykcji narodowej i jest przedmiotem konferencji międzynarodowej zwołanej przez Zgromadzenie Ogólne, którego rezolucje w obszarze prawa morza odgrywają istotną rolę. Niewątpliwie ważne znaczenie ma też działalność organizacji systemu Narodów Zjednoczonych, jak IMO, FAO, UNESCO, UNEP. Istnieje też możliwość przyjmowania umów podejmujących kwestie pozostawione przez UNCLOS bez rozwiązania czy zdefiniowania. Nie bez znaczenia jest też miękkie prawo oraz praktyka państw, a także stanowisko organów powołanych przez UNCLOS.

Sulla metodologia di omiletica

Sommario

L’omiletica fa parte della teologia pratica. Essa ĺ una riflessione scientifica sulla predicazione della parola di Dio nella situazione d’oggi. L’omiletica viene suddivisa in fondamentale, materiale, formale e particolare. L’oggetto di studio omiletico sono: testi della Sacra Scrittura, documenti della Chiesa, testi teologici ed anche i testi delle omelie, prediche e conferenze, come anche, pi raramente, i dati dell’esperienza umana. I metodi della ricerca sono quelli applicati nelle scienze non teologiche; ále conclusioni derivati da questa ricerca hanno per sempre un carattere teologico.