Abstract
Ważną częścią etycznej spuścizny H. Elzenberga jest jego krytyka „praktycznego
realizmu” T. Kotarbińskiego, a w szczególności zawartej w nim tezy
przyznającej większą moralną wagę minimalizacji cierpienia (i innych form
zła) niż maksymalizacji szczęścia (i innych form dobra). Elzenberg podważa
pogląd Kotarbińskiego, wskazując na jego zgubne następstwa dla sztuki
i wyższej kultury, a także dla naszego poczucia sensu życia. W moim artykule
najpierw przedstawiam główne argumenty w sporze między Elzenbergiem
i Kotarbińskim; następnie omawiam różne interpretacje zasady prymatu walki
ze złem (znane również jako wersje negatywnego utylitaryzmu); w ostatniej
części zastanawiam się nad możliwością obrony tezy o priorytecie minimalizacji
zła w zakresie etyki medycznej.
Go to article