Znaczenie i zakres pojęcia bezpieczeństwa in extenso, jak również jego szczególnego rodzaju, czyli bezpieczeństwa morskiego, stanowi przedmiot wielu rozważań i dyskusji. Bezpieczeństwo najczęściej rozumiane jest jako jedna z podstawowych funkcji państwa implikująca przeciwdziałanie wszelkim zagrożeniom. W ujęciu aksjologicznym, jako stan wolny od zagrożenia, bezpieczeństwo morskie jest wartością, a w ujęciu funkcjonalnym, jako stan pożądany wyraża się w funkcji ochronnej prawa. Prawo musi być tak skonstruowane, aby tę funkcję stale urzeczywistniać. Osiąganie bezpieczeństwa morskiego można zatem postrzegać jako zdolność prawa i instytucji przykładowo do: ochrony statku przed utratą, ochrony zdrowia i życia osób zatrudnionych na statku morskim, oraz ochrony środowiska przed zanieczyszczeniem.

W artykule zbadano znaczenie i ewolucję praktycznego wdrożenia koncepcji rzeczywistej więzi na przestrzeni lat, jakie upłynęły od powstania rejestrów wygodnej bandery (FOC) w latach dwudziestych XX w. Autor zauważa, że w miarę zaostrzania się konkurencji między państwami bandery, przepisy dotyczące bezpieczeństwa statków, zapobiegania zanieczyszczeniom czy warunków pracy i życia na statku stają się ujednolicone i wszechobecne, stanowiąc instrumenty międzynarodowe, w efekcie ograniczające uprawnienia regulacyjne państw bandery. Podobnie egzekwowanie tych przepisów ulega umiędzynarodowieniu – wraz z wszechobecnością towarzystw klasyfikacyjnych i wprowadzeniem reżimu PSC. Jednocześnie autor wskazuje na brak odpowiednich regulacji w zakresie zatrudniania marynarzy, w szczególności wynagro-dzeń i składek na ubezpieczenia społeczne, zarówno na poziomie krajowym (państwo bandery), jak i międzynarodowym. Ta luka prawna zachęca państwa portu do wprowadzania rozwiązań lokalnych, niezależnie od przepisów państwa bandery. Takie zmiany osłabiają „autentyczność” rzeczywistej więzi pomiędzy statkiem a państwem bandery.