Tekst, stanowiąc wprowadzenie do tomu, przedstawia – wiodącą dla jego problematyki – koncepcję miasta pedagogicznego. Autorka kładzie w niej nacisk na specyfikę życia w mieście, którego generyczną cechę stanowią przepływy, nieustanna wymiana dokonująca się pomiędzy uczestnikami jego życia. Dotycząc także myśli, wymiana ta tworzy rodzaj wspólnoty, którą – za Arystotelesem – można nazwać koinopolis, miasto wspólnie formowanej myśli i miasto kształcące zarazem, Wielka nauczycielka. Przedstawiana na tle kondycji współczesnego miasta globalnego, sformatowanego neoliberalnym urbanizmem, koncepcja miasta pedagogicznego staje się aktualną, żywo reagującą na jego problemy, wersją pedagogiki społecznej, rozwijaną w obszarze refleksji i badań oraz praktyki edukacyjnej, określanym jako pedagogika miejsca (w tym przypadku miejsca, jakim jest miasto). W teoretycznej perspektywie wpisuje się ona w koinopolityzm, który autorka proponuje – per analogiam wobec kosmopolityzmu – jako nurt myślenia i zarazem postawę, mogącą – korzystnie w sensie społecznym – kierunkować przemiany, dokonujące się dzisiaj w miastach. Artykuły zebrane w tomie są tego wyrazem. W obszarze pedagogicznego działania natomiast, ta miejska wersja pedagogiki rozwijana jest w oparciu o edukację społeczną, której rozmaite odmiany i dla której różnorodne konteksty przedstawiane są w treści całego opracowania.