Tristan et Iseut to jedno z najsłynniejszych dzieł świeckiej literatury XII wieku. W pierwotnej formie powieść została pomyślana in parte hominum. Pierwsze edycje nosiły tytuł „Le Roman de Tristan”, a fabuła była artykułowana wokół postaci męskiego bohatera. W miarę jak dzieło rozprzestrzeniło się po dworach i wsiach, wśród zwykłych ludzi, uwaga coraz bardziej przeniosła się z Tristana na Izoldę. Ninijeszy artykuł stanowi próbą analizy różnych wersji Tristana i Izoldy poprzez postać bohaterki. Analiza synchroniczna i diachroniczna zwraca szczególną uwagę na aspekty związane z erosem i namiętnością, jako przydatne elementy do ujawnienia szerszego tematu statusu kobiet w średniowieczu i jego związku z seksualnością.