W prospekcie Motongkad w regencji East Bolaang Mongondow w prowincji Północne Sulawesi w Indonezji miała miejsce epitermalna mineralizacja złota, zlokalizowana w andezytowo-bazaltowej brekcji, lawy i tufie należących do środkowomioceńskiej skały wulkanicznej (Tmv). Skała wulkaniczna jest intruzją andezytu i zawiera drobne żyły kwarcowe. W żyłach kwarcu znaleziono złoto, srebro i piryt.
Badania te składają się z dwóch głównych etapów, prac terenowych i prac laboratoryjnych. Prace terenowe prowadzono na całym obszarze prospektu Motongkad, gdzie losowo, selektywnie i systematycznie pobierano próbki świeżych i zmienionych skał oraz mineralizacji z wychodni oraz z wykopu badawczego. Prace laboratoryjne obejmują petrografię, dyfrakcję rentgenowską (XRD), mikroskopię rudy oraz analizę chemiczną metodą atomowej spektrometrii absorpcyjnej (AAS).
Obszar badań uporządkowany jest według trzech jednostek litologicznych. Stratygraficznie jednostkami są andezyt, ryolit i tuf. Zmiany hydrotermalne na badanym obszarze sklasyfikowano w pięciu strefach: kwarcowo-serycytowa, kwarcowo-serycytowo-gliniasta, kwarcowo-kalcytowoserycytowo- chlorynowa, kwarcowo-kalcytowo-serycytowa i kwarcowo-kalcytowo-kaolinitowa. Mineralizacja prospektu Motongkad składa się z dwóch typów, mianowicie typu żylnego i typu rozproszonego. Minerały rudne występujące w prospekcie Motongkad to: złoto, piryt, chalkopiryt, sfaleryt, kowelit, chalkozyn, bornit i tennantyt. Doszliśmy do wniosku, że mineralizacja złota i związane z nią minerały w prospekcie Motongkad są mineralizacją hydrotermalną o właściwościach epitermicznych.
Na podstawie wyników analizy mineralogicznej stwierdzono, że istnieją dwa rodzaje minerałów złotonośnych, mianowicie rodzime minerały złota i elektrum, w których zazwyczaj występuje piryt. Na podstawie sporządzonej mapy rozmieszczenia zmian i mineralizacji rekomenduje się, aby spółka prowadziła wydobycie o najwyższej zawartości złota w strefach zmian kwarcowo-serycytowych i kwarcowo-serycytowo-gliniastych, które mieszczą się w granicach 0,83–1,07 g/Mg.

Prezentowany artykuł porównuje światowe rynki złota i ropy naftowej w celu wyjaśnienia zaskakująco wysokiej korelacji cen obu surowców od roku 1970 oraz imponującego ich wzrostu w porównaniu z cenami praktycznie wszystkich pozostałych surowców. Autorzy sugerują, że rozwój sytuacji na rynku naftowym i wynikające z niego skutki makroekonomiczne wpłynęły na inwestycje w złoto, zapewniając w ten sposób najbardziej wiarygodne wyjaśnienie dla synchronizacji zmian cen obu towarów. Analizując nadzwyczajne wzrosty cen ropy naftowej i złota, w szczególności w porównaniu z cenami innych metali i innych surowców mineralnych, autorzy zakładają, że najpierw nastąpił wzrost cen ropy, wywołany przez zewnętrzne ograniczenia dotyczące zdolności produkcyjnych. W konsekwencji wzrosła cena złota, niejako odpowiadając na potrzebę bezpiecznych inwestycji dla zachowania wartości środków inwestycyjnych, co jest cechą charakterystyczną złota, której nie posiadają inne metale i surowce mineralne. Prezentowany artykuł omawia także prawdopodobną ewolucję cen tych ważnych surowców argumentując, że ceny ropy w najbliższych dziesięcioleciach utrzymają swój poziom lub obniżą się, a ceny złota będą nadal kontynuowały wzrost, co doprowadzi do zniesienia związku pomiędzy cenami ropy i złota.

Celem artykułu jest przedstawienie rezultatów badań z zakresu historii idei zarówno europejskiego republikanizmu, jak i radykalizmu politycznego. Punktem wyjścia podjętych analiz jest rekonstrukcja interpretacji historycznego sensu sarmackiego republikanizmu szlacheckiego wypracowanej przez jednego z głównych przedstawicieli Warszawskiej Szkoły Historii Idei – Andrzeja Walickiego. W nawiązaniu do tej interpretacji, argumentacja przedstawiona w artykule kieruje się przeciwko szeroko akceptowanej tezie o jednoznacznym konserwatyzmie tej formy republikanizmu. Drogą argumentacji jest wskazanie na wewnętrzną paradoksalność opisywanego zjawiska intelektualnego, będącego z perspektywy historii idei anty-absolutystyczną, obywatelską ideologią wolności politycznej. Tym, co stanowi w artykule przedmiot krytyki, jest podjęta przez Walickiego próba interpretacji republikanizmu szlacheckie-go jako „zalążkowej” postaci nowoczesnego nacjonalizmu obywatelskiego. Argumentem przeciwko tej interpretacji jest stwierdzenie, iż jest ona oparta na normatywnym, a nie tylko opisowym podejściu do idei nowoczesności oraz ukrytej tezie na temat wewnętrznej logiki historii. W myśl głównej tezy artykułu, właściwszą drogą rozwiązania paradoksu związanego z interpretacją sarmackiego republikanizmu szlacheckiego jako „konserwatyzmu wolności” jest wpisanie tego zjawiska w euro-pejską tradycję radykalizmu politycznego. Oryginalność przedstawionych tu badań z zakresu historii radykalizmu polega na wypracowaniu w ich ramach uogólnionego pojęcia „radykalizmu stanowego”. Celem tej konstrukcji pojęciowej jest umożliwienie zidentyfikowania idei samej nowoczesności jako integralnego elementu ideologii radykalizmu trzeciego stanu względnie radykalizmu klasy średniej. Zgodnie z przed-stawioną w artykule interpretacją, sarmacki republikanizm szlachecki należałoby z kolei zidentyfikować tak samo, jak francuski „frondyzm” – jako swoisty radykalizm szlachecki, w którym można widzieć pewną sekularną religię polityczną.

Lektura książki Andrzeja Walickiego O Rosji inaczej (2019) jest ważną pozycją dla polskiego czytelnika, ponieważ traktuje o istotnych kwestiach polskiej i rosyjskiej historii, ideologii opartej na filozofii i sposobie interpretowania współczesności. Walicki jest wybitnym znawcą myśli rosyjskiej i z tej perspektywy interpretuje ważne zjawiska rosyjskiej kultury. Ma do tego pełne prawo i robi to kompetentnie. Walicki w swojej książce dużo miejsca poświęca zagadnieniu modernizmu, które miało wpływ na rozwój myśli socjalistycznej i zrodzoną w jej łonie opozycyjną filozofię tzw. złotego wieku. Zamierzeniem niniejszego tekstu jest dokonanie pewnych uzupełnień do oceny tych zjawisk z pozycji rosyjskiej myśli ortodoksyjnie prawosławnej. Z punktu widzenia konserwatywnej krytyki prawosławnej, niezależnie od historycznego momentu jej formułowania, modernizm stanowi przeciwieństwo prawosławnej dogmatyki, antropologii, eklezjologii i patrystyki. Ma swoje korzenie w bizantyjskim renesansie, który przewędrował do Italii po upadku Konstantynopola. Modernizm stanowi ważny paradygmat postśredniowiecznej kultury. Jest czynny w kulturze zachodniej, a stamtąd wpływa na kulturę rosyjską. Ponieważ kultura rosyjska w szczególny sposób przywiązana jest do prawosławia, które tworzy swoisty genotyp owej kultury, modernistyczne wpływy, zakorzeniając się w tej specyficznej glebie, wywołują zgoła odmienny efekt, niż to ma miejsce na Zachodzie. Najbardziej wymownym przykładem jest absolutyzm, imperializm czy socjalizm marksowski w wydaniu zachodnim i rosyjskim. Jest to zaledwie sfera ustrojowo-państwowa, niemniej dobitnie pokazuje, że ideały moderny na gruncie kultury rosyjskiej przybierały charakter religijny, a że z natury rzeczy nie były religijne – można je umieścić w sferze „mitu”.