Autorka artykułu analizuje wpływ twórczości Marcela Prousta na utwory dramatyczne Tennessee Williamsa, zwłaszcza na dramat Szklana menażeria, znany także z hollywoodzkiej wersji filmowej. W sztuce tej ważną rolę odgrywają Proustowskie motywy, takie jak czas, pamięć i jej mechanizmy. Podobnie jak Proust, Williams nie ukrywa w swoim utworze elementów autobiograficznych. W Szklanej menażerii zwraca również uwagę inspirowane powieścią Prousta wykorzystanie motywów muzycznych oraz doszukiwanie się podobieństw między bohaterami literackimi a postaciami z dzieł malarskich. Choć Proust nie pisał dramatów, a Williams nie zostawił po sobie żadnej powieści, to łączyła ich miłość do teatru i przekonanie, że wspomnienie jest swego rodzaju spektaklem, a scena to szczególnie odpowiednie miejsce, by opowiadać o przeszłości.

This article analyses the transformative influence of Marcel Proust’s fiction on early works of Jarosław Iwaszkiewicz (1925–1927) in the light of the short story Nowa miłość [A New Love]. The article argues – on the basis of a reconstruction of the order in which Iwaszkiewicz read the volumes of In Search of Lost Time – that the date of its composition has be to revised and proceeds to explore the affinity between the two writers. The analyses, which draw on Harold Bloom’s infl uence theory, compare and contrast their handling of scenes and narratives, relations of analogy and visions of love. The article claims that Iwaszkiewicz was keen to enter into dialogue with the French author and adopted some of Proust’s techniques, yet without compromising his own creative autonomy. In the course of that dialogue he developed a notion of Proust’s literary art which, it is argued, provides the key to the interpretation of homoeroticism and narcissism in Nowa miłość.