Artykuł prezentuje podstawy współczesnej teorii elit, znanej jako demokratyczny elityzm. Rozpoczyna się od zarysu dyskusji nad elitami w demokracjach w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku, dającej początki dzisiejszego ujęcia. Następnie zarysowane są zmiany makrospołeczne i makropolityczne w ostatnich dekadach, w tym zmiany w systemach partyjnych, związane silnie z globalizacją i określane ogólnym mianem „nowej polityki”. W zasadniczej części uwaga skupia się na twierdzeniach paradygmatu demokratycznego elityzmu, związanych z relacjami wewnątrz elit i koncepcją „konfiguracji elit” Johna Higleya, która stanowi ważne narzędzie analityczne i w istotny sposób wiąże się z cechami reżimów politycznych i efektywnością demokracji. W zakończeniu podkreślone jest ogólne przesłanie paradygmatu, nakazujące brać pod uwagę zmienne opisujące elity, w przeciwnym bowiem razie wyjaśnienia wynikające z badań będą ignorowały ważne determinanty i w efekcie będą niekompletne.