Stary Testament jest wyraźnie mieszanką mitów i prawdziwych postaci historycznych z ich wydarzeniami. Nie ma wątpliwości co do wkładu mitologii, ponieważ większość Księgi Rodzaju została utworzona na podstawie wspólnych mitologicznych relacji z całego starożytnego Bliskiego Wschodu. Opowieści o stworzeniu, pierwszej parze, ogrodzie Eden, Kainie i Ablu, wielkim potopie i wiele innych są znane w narracjach całego regionu. Chociaż relacje te są mitologiczne, nie oznacza to, że nie zostały ukształtowane przez prawdziwe wydarzenia. Specjaliści spekulują o wielkiej powodzi, która miała miejsce na Bliskim Wschodzie w wyniku podniesienia się poziomu wody pod koniec ostatniej epoki lodowcowej (około 5000 lat przed Chr.). Zbiegło się to w czasie z rewolucją rolniczą, która opanowała Żyzny Półksiężyc i Egipt. Różne ludy Lewantu przyjęły mitologiczne narracje i przeformułowały je, aby stworzyć własne, unikalne i oryginalne opowieści. Niektóre z głównych postaci biblijnych, jak Adam i Ewa, Noe, Lot, wreszcie patriarchowie (Abraham, Izaak i Jakub), były własnymi kompozycjami, ale jak widać na przykładzie patriarchy Abrahama, który nie był postacią wyjątkową wśród narodu hebrajskiego, jego nawrócenie na monoteizm jest jednak czymś charakterystycznym dla duchowej twórczości Żydów. Tu, podobnie jak w Nowym Testamencie, archeologia jest niezbędną pomocą w zlokalizowaniu rzeczywistości i prawdy historii sakralnej i religijnej oraz jej rozwoju w dziejach ludzkości.

The city of Homs, formerly known as Emesa, strategically located in the central region of Syria, has been long linked to a folk belief that portrays its inhabitants as mad and fool. Historical and traditional sources also link the alleged madness and foolishness of the Homsians to the day of Wednesday, the so-called “Day of the Fool” or “Homsians’ Feast”, which is considered a special day. The legend regarding the “Day of the Fool” and its celebration during Wednesdays has been passed down orally in the local culture and its origins likely trace back to ancient times when the city was still called Emesa. Therefore, this article attempts at reconstructing history and origins about this folk belief, and exploring the reasons behind the supposed madness and foolishness of the inhabitants of Homs and their connections to Wednesdays by comparing three studies published after 2000s in Arabic by Homsian intellectuals, namely Al-Aḥmad, Samʽān, and Kadr.

In this short paper, nine formerly unpublished rayed lamps from south-eastern Turkey, eight from Mardin and one from Malatya are being presented, belonging to a well-known type, starting from the end of the sixth century A.D., which became particularly widespread in the eighth century A.D. The article adds to a group of ‘rayed’ lamps from the Near East next few examples found in less accessible museums in Turkey and it also includes a useful historical sketch of the region during the Byzantine and Early Islamic period. The publication of these new specimens is valuable as the material from this area of modern Turkey is rarely published. While waiting for research on the many further lamps that are likely to be found in numerous museums to be published, this contribution helps us understand the variety of lamps and their area of diffusion, which stretches from northern Mesopotamia down to Palestine, including south-eastern Turkey, Syria, Lebanon and Israel.