Autorka artykułu analizuje wpływ twórczości Marcela Prousta na utwory dramatyczne Tennessee Williamsa, zwłaszcza na dramat Szklana menażeria, znany także z hollywoodzkiej wersji filmowej. W sztuce tej ważną rolę odgrywają Proustowskie motywy, takie jak czas, pamięć i jej mechanizmy. Podobnie jak Proust, Williams nie ukrywa w swoim utworze elementów autobiograficznych. W Szklanej menażerii zwraca również uwagę inspirowane powieścią Prousta wykorzystanie motywów muzycznych oraz doszukiwanie się podobieństw między bohaterami literackimi a postaciami z dzieł malarskich. Choć Proust nie pisał dramatów, a Williams nie zostawił po sobie żadnej powieści, to łączyła ich miłość do teatru i przekonanie, że wspomnienie jest swego rodzaju spektaklem, a scena to szczególnie odpowiednie miejsce, by opowiadać o przeszłości.

The article presents Tennessee Williams’ play Suddenly Last Summer (1958) which is little-known in Poland. It was written while the playwright started to undergo a psychoanalytic therapy and is commonly considered as one of his most personal plays. The author of the article puts the play in the context of Williams family life, especially his sister’s mental disorder (which lead to unsuccessful lobotomy), his relationship with his mother and his father and his own mental health problems. An important theme of the play is cruelty, present as well in other Williams dramatic works (for example Orpheus Descending or Sweet Bird of Youth) and evident particularly in a short story Desire and the Black Masseur written shortly before famous A Streetcar Named Desire. Another theme is the sacred, often present in Williams’ work as a reference both to Christianity and ancient pagan rituals.