Wiślany piasek przenoszony przez wodę starannie ukrywa znajdujące się na dnie zabytki. Pozostają one niewidoczne dla ludzkiego oka, ponieważ woda wiślana jest prawie nieprzejrzysta. Co kryją jej odmęty?

W artykule zostało omówionych sześć rozwiązań konstrukcyjnych ustroju niosącego zastosowanych w dawnym wiślanym moście w Wyszogrodzie, które dzisiaj nie są już stosowane. Opisano je na podstawie danych zawartych w źródłach pisanych, mapach topograficznych, dawnych fotografiach, pocztówkach i informacjac prasowych, które zebrane zostały w monografi i pt. „Dawny most przez Wisłę w Wyszogrodzie”, opublikowanej przez autora w 2016 r. Konstrukcje tymczasowe mostu były utrzymywane przez długi, 77-letni okres do czasu zbudowania w 1999 r. nowego trwałego mostu przez Wisłę koło Wyszogrodu. Dawny most znajdował się w ewidencji zabytków architektury i budownictwa prowadzonej przez ówczesny Ośrodek Dokumentacji Zabytków w Warszawie. Niestety nie doczekał się wpisu do rejestru, decyzji o jego prawnej ochronie i został rozebrany.

Dzięki badaniu hydrauliki koryta rzecznego Wisły w Warszawie znaleźliśmy odpowiedź na to, co stało się ze skarbami porzuconymi przez szwedzkich grabieżców w XVII wieku.

W artykule został opisany most przez Wisłę o dwóch przęsłach rozpiętości 180 stóp angielskich (54,86 metra), zbudowany w połowie XVII wieku w Toruniu na terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Przedstawiono wyniki badań źródeł numizmatycznych i ikonograficznych, a także planów miasta i źródeł pisanych. Badania wykazały, że konstrukcja toruńskiego mostu była wykonana z drewna w oparciu o koncepcję belki kratownicowej wspornikowej (tzw. belki Gerbera), niestosowanej wcześniej w Europie. Dwa takie przęsła o dużych rozpiętościach były użytkowane w moście pomiędzy 1632 a 1657 r. Analiza porównawcza znanych konstrukcji mostów europejskich z połowy XVII wieku wykazała, że najprawdopodobniej przęsła toruńskie były wówczas najdłuższe.