The paper describes the political use of symbols of childhood and orphanhood in the current policy of the Russian authorities. At the beginning of the Bolshevik regime, homeless children (bezprizorni) became a subject of interest for the security apparatus organized by F. Dzerzhinsky. At that time, A. Makarenko developed his innovative pedagogical approach. These activities were designed to create a “new Soviet man”. After the collapse of the Soviet Union, Russia again faced the problem of homeless children. After several years, however, children and orphans are now being used as a symbol of vulnerability in the government policy of the Kremlin. As an answer to the so-called “Magnitsky Act”, the Russian authorities implemented the “DimaYakovlev law” prohibiting adoptions of Russian children to the United States. In addition to this, the child as a symbol of innocence and vulnerability is an invariant element in the policy of the Russian authorities. This combines symbolism associated with bravery, dedication and sacrifice, allowing justification of the current political course of power in Russia.

W niniejszym artykule przedstawiono koncepcję brytyjskiej polityki zagranicznej w stosunku do państw Europy Środkowo-Wschodniej, realizowanej przez ministra spraw zagranicznych Geoffreya Howe’a w końcu lat 80. XX wieku, gdy zimna wojna zmierzała ku końcowi. Howe był ministrem sprawa zagranicznych i Wspólnoty Narodów w rządzie Margaret Thatcher. Polityka zagraniczna Zjednoczonego Królestwa w stosunku do państw Europy Środkowej i Wschodniej w tym okresie, była zdeterminowana paroma ważnymi czynnikami, przykładowo: pozycją geopolityczną, sojuszem ze Stanami Zjednoczonymi i pozostałymi państwami z NATO i resztą świata „kapitalistycznego”, reformami Michaiła Gorbaczowa (szczególnie tzw. P ierestrojką, G lasnostią o raz Nowym Myśleniem) i ich znaczeniem dla stosunków międzynarodowych. Autor zwraca uwagę na brytyjską „politykę różnicowania” w ramach bloku radzieckiego w tamtym czasie. Z jednej strony były w nim państwa z rodzajem reform ekonomicznych jak ZSRR, Polska i Węgry, a z drugiej – państwa „starego reżimu” bez oznak liberalizacji – jak np. Rumunia, Niemiecka Republika Demokratyczna czy Bułgaria.