W tekście podjęta jest problematyka edukacji akademickiej, a szczególnie jej obecność w trzech projektach Ustawy 2.0. W każdym z nich misja i funkcja kształcenia akademickiego opiera się na formalnie zadekretowanej Polskiej Ramie Kwalifi kacji, co oznacza tradycyjne podejście do edukacji na uniwersytecie. Podkreślone są konsekwencje podtrzymania paradygmatu nauczania oraz instrumentalnego interesu w kształceniu. Autorka argumentuje, że prowadzi to do przewagi wzorów paternalizacji w interakcjach edukacyjnych oraz udziecinniania zarówno studentów, jak i nauczycieli. Na tym tle wskazane są negatywne konsekwencje dla doświadczeń demokratycznych, kształtowania kapitału społecznego w szkole wyższej oraz emancypowania się uczestników interakcji edukacyjnych.