The article focuses on the problem of possible relations of a work of art to the Absolute Being. The essence of the discussed issue can be put as a question: Is it possible, without mentioning God explicitly, to declare that a piece of art, as a carrier of beauty, indicates His presence? Relating to a number of Roman Ingarden’s significant statements that refer to metaphysical experience and the status of metaphysical qualities, and drawing upon Ingarden’s existential and ontological claims, the article presents metaphysical quality as a manifestation of existential dependence. This interpretation invokes the context of the primary being, and by extension, of the Absolute Being. If a work of art (or to be more precise, its concretization) is a carrier of aesthetic beauty through which a qualitative and metaphysical atmosphere emerges (and discloses its metaphysical quality) and if (as it is postulated in the interpretation suggested) it refers to the Absolute, then the thesis that beauty leads to God has been vindicated.

Artykuł dotyczy kategorii jakości postaciowej (Gestalt) w estetyce Romana Ingardena. W części pierwszej zostały przywołane stanowiska filozofów i estetyków wysuwających własne, na ogół fragmentaryczne, interpretacje tego pojęcia. W części drugiej rozpatrzono określony wariant rozumienia jakości postaciowej – literacką jakość postaciową, realizującą nadto podtyp brzmieniowy. Rozważany literacki wariant jakości postaciowej można do pewnego stopnia utożsamić – w wypadku dzieł sztuki najwyższej rangi – z jakością metafizyczną.