The death of a person, particularly my own death, is the most momentous occasion that happens in a lifetime. It seems to be an inevitable end of any possible experience, ceasing any relationship, the end of memories and hopes. It evokes various reactions in the living, just to mention some as: fascination, fear, stress, consent, willingness to familiarization. Each of them may be analysed, while each one shows also the death in a different aspect. In the proposed article, the author indicates another reaction - that is experiencing anxiety. It appears that this is the key experience, both when I am thinking about it as something that may afflict me at any moment, as well as when I become aware that there is a possibility of exit of the loved ones or just a popular person. Some texts by Joseph Ratzinger have inspired me to carry out such analyses.

Odróżniając “nadzieję” od “oczekiwań”, staramy się wypracować naszą drogę ku modelowi edukacji, która byłaby nie tylko zestawem procedur pozwalających uczniom uzyskać fakty i dane do zaimplementowania w zdolnościach technicznych i praktycznych, ale która jednocześnie umożliwiałaby im krytyczną refl eksję nad jakością życia w ponowoczesnych warunkach zorientowanej rynkowo globalizacji. Taka edukacja, którą nazywamy „sytuacjonistyczną”, nie ma na celu nauczenia ucznia jak dostosować się do wymagać świata, ale (zgodnie z ujęciem Guy Deborda i jego fi lozofi i i praktyki sytuacjonistycznej) jak praktykować wolność w celu zmieniania świata, by uczynić go bardziej otwartym na rozwój ludzkiej indywidualności. To implikuje przebudzenie na wszelkie komplikacje współczesnego świata, ale także wytycza ścieżkę do kultury nadziei, która zgodnie z ujęciem Ernsta Blocha, jest najbardziej ludzkim z wszystkich mentalnych doznań oraz pozwala usytuować się wobec najdalszych horyzontów przyszłości – czyli najbardziej przejmujących kwestii w obecnej sytuacji – tworząc szansę na rozwój kultury gościnności.

Mesjanizm jako ogólna idea wywodzi się z religii. Idea ta może jednak w różny sposób przekładać się na poszczególne swoje elementy składowe. Nie wszystkie te elementy muszą zawsze występować razem w poglądach danego myśliciela czy artysty, którego jesteśmy skłonni uznawać za mesjanistę. Dla przykładu, mesjanizmowi narodowemu nie musi towarzyszyć wiara religijna, a jeśli towarzyszy, nie musi być ortodoksyjna. Dlatego niektóre z koncepcji polskich mesjanistów mogą być nawet ze sobą sprzeczne pod względem szczegółowych konsekwencji, wydobywanych z ogólnej idei mesjanizmu. Dla zobrazowania wielości stanowisk zostają przypomniane i skomentowane wybrane koncepcje „mesjanizmu poetów” (A. Mickiewicz, J. Słowacki, Z. Krasiński, C. Norwid) i „mesjanizmu filozofów” (J. Hoene-Wroński, A. Cieszkowski, K. Libelt, B. Trentowski).

University and the Church need each other. Following the example of Christ incarnated, Christianity “incarnates” the spiritual. The Church and theology need university and cooperation with other sciences to be able to “incarnate” Christ’s issue into our world. Th e university, on the other hand, needs the Church and theology because otherwise it would be deprived of cultural and spiritual foundation: there is no alternative to a discussion about Christ (God and a human). Theology is sometimes defined as scientia fidei; it is determined by the mind and faith. It’s a discussion about God, but due to the Christ event it is also a discussion about mankind. Th erefore it has the form of a dialogue, a discussion. The dialogue is always held in a specific context (nowadays postmodern), in which theology not only has to ask but also answer the question about the meaning. In this sense it is wisdom. Theology as a discussion has to approach the most urgent human problems. These include agnosticism towards which Benedict XVI suggests the “veluti si Deus daretur” rule, relativism in case of which theology cannot stop asking about truth, despair in case of which theology reminds about God, in whom there is no darkness.

This Paper takes in consideration the Social teaching of the Church, particularly expressed in the Encyclical Letter of Pope Francis Laudato si’ and in other documents of the Magisterium. The article presents the basic characteristics of „Culture of Care” and „Culture of Waste”, of biopower, of positive biopolitics and of negative biopolitics (thanatobiopolitics) with some alarming examples (legalization of abortion, selective abortions of females, destruction of supernumerary frozen embryos, lobbying for the legalization of euthanasia). Subsequently, it introduces the contribution of the Christian faith to these debates, from the biblical, theological and moral point of view, and invites the reader to respond to the urgent challenges in biopolitics by the responsible creativity in the social, moral and political fields. The „Culture of Care” is a culture of acceptance of the other, shaped by Christian hope and love, a culture of presence and of interest in the other, following the example of Jesus Christ.