W artykule badana jest ekonomiczna efektywność działań mających na celu weryfikację potencjalnych beneficjentów programów charytatywnych. Taka weryfikacja ma na celu ograniczenie liczby osób otrzymujących pomoc charytatywną, które nie spełniają kryteriów jej przyznania. Jednocześnie, wiąże się ona z kosztami ponoszonymi przez organizatora programu. W artykule zaproponowano model teoretyczny opisujący to zjawisko. Do przeprowadzania analizy modelu wykorzystano metody optymalizacyjne oraz symulacyjne. Wynika z niej, że w zależności od parametrów programu charytatywnego optymalna może być jedna z trzech decyzji: przyznanie pomocy bez wprowadzania weryfikacji, przyznawanie pomocy po uprzedniej weryfikacji lub przeznaczenie środków pomocowych na inny cel. Optymalność rozwiązania zależy od charakterystyk programu, takich jak średnia kwota pomocy, średni koszt weryfikacji oraz odsetek osób potrzebujących spełniających założenia programu. W zależności od tych zmiennych organizacja charytatywna powinna podjąć decyzję o ewentualnym wprowadzeniu weryfikacji.