In this article I will try to describe the lesson learnt by the corporations from the grass root movements in the cities. In the proposed analysis I will refer to the conception of recuperation and a soul of capitalism – by Luc Boltanski and Ève Chiapello. Besides it I will refer to the works of these authors who analyse the beginnings and the activism of the city grass-root movements in a context of critique of capitalism and neoliberal system.

Artykuł poświęcony jest analizie procesu formowania i przekształcania się polskich ruchów miejskich. Autor swoje wnioski wyprowadza na bazie projektu badawczego: „Miejskie ruchy społeczne w Polsce”, w ramach którego zrealizował 30 wywiadów pogłębionych z liderami i liderkami ruchów miejskich z różnych miast. W swojej analizie autor wskazuje na dwie fazy rozwoju polskich ruchów miejskich. Pierwszą formacyjną z lat 2007–2014 zorientowaną głównie na kwestię tzw. wynajdywania miejskości oraz drugą po 2014 roku, kiedy to krystalizuje się tożsamość ruchu społecznego i zaczyna on nabierać charakteru politycznego.

Celem artykułu jest próba określenia potencjału do krystalizacji grup interesu w partycypacyjnym zarządzaniu miastem. W pracy zarysowano podwaliny tego modelu oraz zwrócono uwagę, że wdrażanie przez samorząd paradygmatu partycypacyjnego oznacza włączenie we współrządzenie mieszkańców w odmiennymi oczekiwaniami. Wykorzystując dane Wrocławskiej Diagnozy Społecznej 2014, zidentyfikowano pięć potencjalnych grup interesu. Zdefiniowano także potencjał ich mobilizacji do wyrażania i obrony swoich interesów. Ustalono również, w jakim stopniu poziom zaangażowania obywateli w artykulację wspomnianych interesów wynika ze stylu życia, a jak dalece wpływa na to ulokowanie jednostek w strukturze społecznej. Końcowa część odpowiada na pytanie o koncyliacyjny i antagonistyczny potencjał wyodrębnionych orientacji, a także o przyszłość polityki miejskiej.

Urban social movements present themselves as an answer to de3 ciencies of local politics. In this way, they situate themselves in agreement with popular diagnoses of crisis of democracy, and propose their own model of involvement in politics. However, is this model a chance for renewal of democracy, or is it just another version of politics understood as an enlightened management? Does it have the potential for broadening the political, or does it stop halfway? Presented article is an attempt in rethinking those questions. First part compares different political languages, in which critiques of contemporary democracy are formulated. Subsequently, Jacques Rancière’s conception is presented, as emphasising egalitarian and emancipatory dimensions of democracy. Examples of rhetorics and actions of urban social movements are considered in this double context of different political languages and radical character of democracy. The problem of ‘deficient political articulation’, which makes urban social movements unable to fully keep the promises they make, is stressed.