W miarę wzrostu technologicznego i naukowego zaawansowania współczesnych społeczeństw przyszłość coraz częściej definiowana jest w kategoriach różnych wariantów nieuniknionej synergii człowieka i maszyny. W tym wyobrażeniu ciało człowieka wydaje się jedynie tymczasowym wehikułem, który nie stanowi bynajmniej naszej natury. Cielesność (being flesh) stanowi jedynie etap na drodze nieuchronnego postępu technonauki, który miałby zapewnić człowiekowi wolność morfologiczną. Taką przynajmniej optykę, czy też wizję przyszłości, tworzy transhumanizm. Artykuł jest próbą odczytania, w jaki sposób w transhumanistycznej narracji ciało biologiczne podlega problematyzacji, a także prześledzenia, jak w tym kontekście wymogi technonauki i dostępne możliwości technologicznych interwencji zmieniają i narzucają sposoby rozumienia oraz definiowania ciała. W tym świetle wolność morfologiczna staje się dyscyplinującym imperatywem, a propozycje wyzwolenia z biologii, czy nawet przybrania krzemowych ciał (silicon bodies), zostają dyskursywnie wykreowane jako szanse, a z szans stają się koniecznościami.

The article presents a new interpretation of the concept of a Russian thinker that emerged at the turn of the 19th and 20th centuries. It was fanned by Nikolai Fyodorov, who is now considered one of the forerunners of Western transhumanism. The concept of the religion of technology, taken from David Noble, is a thread that unites the unsystematic, incomprehensible, even irrational thought of the Russian philosopher. The article is written in the form of a polemic with the generally accepted interpretation of this idea, which was proposed by the Polish historian of philosophy Andrzej Walicki. The issue of the opposition of the ideas of secularism and postsecularism is crucial to this polemics.