Aesthetic functions of greenery in urban public space are examined using examples of cities in Slovakia, focusing on periods of changes of aesthetic principles. Greenery, tree alleys and public parks notably enter urban public space in the 19th century, with application of contemporary aesthetic principles. During the 20th century, bio-ecological values of vegetation rather than aesthetic functions move to the centre of interest. Today, lack of maintenance and conceptual planning are often reflected in poor aesthetic appeal of greenery.

The work concerns city parks in Poznan and their importance in the structure and landscape of the city. The research included 38 park objects of various origin , size and nature . There were evaluated the uniformity of parks’ distribution within the agglomeration, the shape of the outline of the plan ( the nature of the border line) and their surroundings.

The article focuses on the beneficial effects of revitalisation processes and their impact on public green areas, creation of spatial order and upholding the tradition of the place. Selected examples presented effects of the revitalization of parks in the towns of various kinds: industrial (Skawina) and resort spa (Szczawnica), paying attention to the positive outcomes of this process. Additionally, we analyzed the history of the parks and the process of adapting their functions to modern social needs.

Część drugą badań nad klasyfikacją terenów zieleni w mieście poświęcono zdefiniowaniu cech i zadań wyodrębnionych obiektów architektury krajobrazu. Cechy charakteryzujące poszczególne obiekty zdefiniowano w podziale na zagadnienia z zakresu: dostępności terenu, jego funkcji użytkowej oraz sposobu jego urządzenia. Realizowane przez nie zadania określono na podstawie współczesnej teorii z tego zakresu. W podsumowaniu przedstawiono sumaryczne wyniki prowadzonych badań.

Wykorzystanie metod rozwoju zrównoważonego jako jedynej możliwej formy kształtowania architektury efektywnej ekologicznie wydaje się stwarzać złudne wrażenie braku innych możliwości rozwoju współczesnej eko-architektury w konfrontacji z wyzwaniami, przed jakimi staje społeczeństwo zamieszkujące przestrzenie zurbanizowane. Jednak niniejszy artykuł ma na celu przedstawić ideę zielonej architektury jako jednej z dróg rozwoju współczesnych zrównoważonych miast, będącej formą przekształcenia struktur miejskich w inny niż dotychczas sposób. Traktuje ona zagadnienie bardziej holistycznie, poszerzając je o kolejne aspekty, bez nacisku jedynie na elementy efektywności energetycznej, gospodarowania zasobami wody i wykorzystania zdobyczy współczesnej techniki w służbie oszczędności. Zielona architektura może stać się najbardziej twórczym elementem współczesnych miast. Pozostaje jednak pytanie, czy zmieniające się dynamicznie środowisko miejskie posiada przed sobą jakąś alternatywę, czy jednak zielona architektura pozostanie jedynie jedną z wielu możliwych form kształtowania przestrzeni współczesnych miast. Istotne będzie, czy stanie się ona jednym z ogólnoświatowych trendów projektowych, czy jednak zasady jej tworzenia zostaną w pewnym momencie w sposób całościowy narzucone bezpośrednio lub pośrednio, poprzez sformalizowanie wymogów dotyczących parametrów tworzonej przestrzeni. Wykorzystanie zdolności adaptacyjnych miasta do implementacji nowych funkcji, gałęzi usług, rekreacji i ich aktywizowanie, pobudzanie samowystarczalności poprzez systemowe wprowadzenie nowej formy architektury może w tym przypadku stanowić odpowiedzi na pogarszające się warunki środowiska nie-zurbanizowanego oraz metodę na rozwiązanie problemu dezintegracji struktur miejskich. Jednocześnie również daje to możliwość poszerzenia grona odbiorców architektury nie tylko do ludzi, lecz świadomie tworzenie przestrzeni również dla rozwoju miejskiej biocenozy.