Nauki Humanistyczne i Społeczne

Kwartalnik Neofilologiczny

Zawartość

Kwartalnik Neofilologiczny | 2021 | No 1

Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The article intends to analyze the importance of the encounter with the most dramatic voice of the second half of the twentieth century in Italy, the poet Amelia Rosselli, in the works of Antonella Anedda, in order to show how the acquaintance with Rosselli, started in the early eighties, has turned for Anedda into an intense, creative and human dialogue, aimed at questioning the classic postures of the lyric persona as well as the cliché that connects female poetry with a confessional dimension. The purpose of the article is to show how Anedda, constantly consulting the Rossellian work (with a particular predilection for Diario ottuso, first published in a journal in 1980), recognizes a “sororal magisterium”, starting from which to build a lyric witness, anchored to the choral and ethical dimension of writing.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. ANEDDA, A. (1993): “Introduzione”, in: ROSSELLI, A., Impromptu, C. Mancosu Editore, Roma.
2. ANEDDA, A. (1997): Cosa sono gli anni. Saggi e racconti, Fazi, Roma.
3. ANEDDA, A. (1999): Notti di pace occidentale, Donzelli, Roma.
4. ANEDDA, A. (2000): La luce delle cose. Immagini e parole nella notte, Feltrinelli, Milano.
5. ANEDDA, A. (2004): “n dialogo con Caroline Lüderssen”, in: SANNA, S. A. (a cura di): A colloquio con: interviste con autori italiani contemporanei, Franco Cesati, Firenze.
6. ANEDDA, A. (2016): “Saggio ottuso”, in: Nuovi Argomenti, aprile‑giugno, 76, 22–28 [prima versione con lievi variazioni, in: CORTELLESSA, A. (2007) (a cura di): La furia dei venti contrari. Variazioni Amelia Rosselli, Le Lettere, Firenze].
7. ANEDDA, A. (2016): Amelia Rosselli, intervento per la Radiotelevisione Svizzera, registrato il giorno 11 ottobre 2016 e consultabile on line al sito https://www.rsi.ch/speciali/cultura/elogiodella- follia/?f=podcast-shows.
8. ANEDDA, A. (2019): “Introduzione”, in: SERMINI, S.: «E se paesani/ zoppicanti sono questi versi». Povertà e follia nell’opera di Amelia Rosselli, Olschki, Firenze, V–VII.
9. ANEDDA, A. (2021): Geografie, Garzanti, Milano.
10. BALDACCI, A. (2014): La necessità del tragico, Transeuropa, Bergamo.
11. BERARDINELLI, A. (1994): La poesia verso la prosa. Controversie sulla lirica moderna, Bollati Boringhieri, Torino.
12. BORGNA, E. (2014): La fragilità che è in noi, Einaudi, Torino.
13. CARPITA, C. (2017): “Per una poetica dell’inclinazione: scrittura del trauma ed etica relazionale nella poesia di Amelia Rosselli”, Carte Italiane, 2 (11), 21–42.
14. CAVALLERO, A. (2014): Inclinazioni. Critica della rettitudine, Raffaello Cortina Editore, Milano.
15. DONATI, R. (2020): Apri gli occhi e resisti. L’opera in versi e in prosa di Antonella Anedda, Carocci, Roma.
16. GALAVERNI, R. (2002): Dopo la poesia: saggi sui contemporanei, Fazi Editore, Roma.
17. PRINCIOTTA, C. (2014): “La scuola dei viventi. Il tragico in De Angelis e Anedda”, in: ALFONZETTI, B./ BALDASSARRI, G./ TOMASI, F. (a cura di): Cantieri dell’italianistica. Ricerca, didattica e organizzazione agli inizi del XXI secolo. Atti del XVII congresso dell’ADI – Associazione degli Italianisti (Roma Sapienza, 18–21 settembre 2013), Adi editore, Roma, 1–6.
18. ROSSELLI A. (2004): Una scrittura plurale. Saggi e interventi critici, Interlinea, Novara.
19. ROSSELLI, A. (2010): “È vostra la vita che ho perso. Conversazioni e interviste”, in: VENTURINI, M./ DE MARCH, S. (a cura di): Le Lettere, Firenze.
20. ROSSELLI, A. (2012): “L’opera poetica”, in: GIOVANNUZZI, S. (a cura di): Mondadori, Milano.
21.TANDELLO, E. (1997): Amelia Rosselli: la fanciulla e l’infinito, Donzelli, Roma.
22. VERBARO, C. (2010): “Natura morta con cornice. La poesia di Amelia Rosselli”, Italian Poetry Review. Plurilingual Journal of Creativity and Criticim, 5, 315–330.
23. ZANZOTTO, A. (2001): “Scritti sulla letteratura”, vol. 2, in: VILLALTA, G. M. (a cura di): Mondadori, Milano.
24. ZUBLENA, P. (2005): “Il domestico che atterrisce. La tentazione del quotidiano nella poesia di oggi”, in: ALFANO, G./ BALDACCI, A. et al. (a cura di): Parola plurale. Sessantaquattro poeti italiani fra due secoli, Sossella, Roma, 53–66.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Alessandro Baldacci
1

  1. Uniwersytet Warszawski, Warszawa
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The reflection proposed in this article starts from the realities of the border and the sea, and from the problematic meaning they assumed in the frame of the city of Fiume (Rijeka) in the early twentieth century. The main goal is to explore how in the work of Enrico Morovich, an Italian writer coming from Fiume who had to personally and tragically experience war and exile, the border and the sea act as devices of literary creation, providing models of humorous reversal (the border) and symmetrical thinking (the sea). The analysis will focus in particular on the following works by Morovich: Cronache vicine e lontane (1981), La nostalgia del mare (1981), Un italiano di Fiume (1994).
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. BACHTIN, M. M. (1979): “Autor i geroj v èstetičeskoj dejatel’nosti”, in ID.: Èstetika slovesnogo tvončestva, pod redaktsiyey S. G. Bočarov/S. S. Averincev, Iskusstvo, Moskva, 9–192.
2. ID. (1988): “L’autore e l’eroe nell’attività estetica”, in: ID.: L’autore e l’eroe. Teoria letteraria e scienze umane, a cura e trad. it. di C. STRADA JANOVIČ, Einaudi, Torino, 5–187.
3. BELLABARBA, M. (2014a): L’impero asburgico, Il Mulino, Bologna.
4. ID. (2014b): “Un impero multinazionale nella guerra delle nazioni. Lo strano caso dell’impero asburgico”, Studium, 110/6, 830–840.
5. BORONI, C. (2015): “Prefazione” a: MOROVICH, E.: I racconti per il “Giornale di Brescia”, a cura di C. BORONI, La Compagnia della Stampa Massetti Rodella Editori, Brescia, 13–57.
6. CIMADOR, G. (2018): “Bruno Maier: forme, categorie, aspetti del comico”, Archeografo Triestino, Serie IV, vol. LXXVIII (CXXVI della Raccolta), Trieste, 179–253.
7. D’ALESSANDRO, L. (2014): Mediterraneo crocevia di storia e culture: un caleidoscopio di immagini, Harmattan Italia, Torino.
8. MATTE BLANCO, I. (1975): The unconscious as infinite sets. An essay in bi‑logic, Duckworth, London.
9. MATVEJEVIĆ, P. (2006): Breviario del Mediterraneo, trad. it. di S. Ferrari, Garzanti, Milano.
10. MOROVICH, E. (1981a): Cronache vicine e lontane, San Marco dei Giustiniani, Genova.
11. ID. (1981b): La nostalgia del mare, Unimedia, Genova.
12. ID. (1985): Racconti di Fiume e altre cose, Compagnia dei Librai, Genova.
13. ID. (1988): Miracoli quotidiani, Sellerio, Palermo.
14. ID. (1994): Un italiano di Fiume, Rusconi, Milano.
15. ID. (2014): “Per una storia di Fiume”, Fiume. Rivista di studi adriatici, 29, 3–30.
16. MOROVICH, E./ VERDINO, S. (1990): Intervista a Enrico Morovich. Realizzata dal professor Stefano Verdino 21 novembre 1990, a cura della Provincia di Genova, Fondazione Mario Novaro, s.n., Genova, I: https://www.youtube.com/watch?v=MUQxNu7v2L8&t=290s; II: https://www. youtube.com/watch?v=4Rc1PI7L2_A; III: https://www.youtube.com/watch?v=YkWN9- sYE7rk; IV: https://www.youtube.com/watch?v=ebQybG9MjcA&t=9s.
17. ROMBI, B. (1997): Morovich oltre i confini, Editrice Liguria, Savona.
18. STELLI, G. (a cura di) (2006): Fiume, crocevia di popoli e culture, Atti del convegno internazionale, Roma, 27 ottobre 2005, Società di studi fiumani, Roma.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Novella Di Nunzio
1

  1. Vilniaus Universitetas, Vilnius
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The problem linked to the concrete and real feeling of faith and to the lively perception of the spirit and the divine is one of the fundamental issues of Giovanni Boine’s thought, and has important repercussions on his personal consideration of ethics and morals. The writer’s need for knowledge is initially set on the terrain of philosophical‑religious investigation, but precisely this approach fails to offer Boine significant solutions to the problem. His path thus turns towards more strictly literary activities. This study deals, on the one hand, with the process that leads to this “conversion to poetry” and, on the other hand, with the Frantumi as a product of this process in relation to the writer’s ideological presuppositions. Some of the most significant (non‑lyrical) texts by Giovanni Boine will be considered and a brief comparison will be made between Boine’s poetic theorization and that of Rebora, another writer close to the circle of the magazine “La Voce” and also intimately troubled by the existential conflict between faith and morals. In the last part of the essay, some aspects of the dialectic and style related to Boine’s narrative production will also be mentioned.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. BENEVENTO, A. (1986): Primo Novecento, saggi su Giovanni Boine e Piero Jahier, Loffredo, Napoli.
2. BERTONE, G. (1987): Il lavoro e la scrittura. Saggio in due tempi su Giovanni Boine, Il Melangolo, Genova.
3. BOINE, G. (1911): “La ferita non chiusa”, La Voce, III, 12, 23 marzo, 537.
4. BOINE, G. (1911a): “Di certe pagine mistiche”, La Voce, III, 33, 17 agosto, 632–634.
5. BOINE, G. (1912): “Un ignoto”, La Voce, IV, 6, 8 febbraio, 750–752.
6. BOINE, G. (1914): “Clemente Rebora. Frammenti lirici, ed. Libreria della Voce 1913”, La Riviera Ligure, XX, 33, 9, 321 bis.
7. BOINE, G. (1914a): Il peccato ed altre cose, ed. Libreria della Voce, Firenze.
8. BOINE, G. (1939): “Esperienza religiosa”, in: ID.: La ferita non chiusa, NOVARO, M. (a cura di): Guanda, Modena, 55–119.
9. CONTINI, G. (1970): Varianti e altra linguistica, Einaudi, Torino.
10. GIOVANNINI, C. (2004) (a cura di): Epistolario Clemente Rebora, Volume I, 1893–1928. L’anima del poeta, Edizioni Dehoniane, Bologna.
11. MARCHIONE, M./ SCALIA, S. (1977) (a cura di): Carteggio III, Giovanni Boine – amici del «Rinnovamento», tomo secondo (1911–1917), Edizioni di Storia e Letteratura, Roma.
12. MARCHIONE, M./ SCALIA, S. (1979) (a cura di): Carteggio IV, Giovanni Boine – amici della «Voce» – vari (1904–1917), Edizioni di Storia e Letteratura, Roma.
13. MARCHIONE, M./ SCALIA, S. (1983) (a cura di): Carteggio II, Giovanni Boine – Emilio Cecchi (1911–1917), Edizioni di Storia e Letteratura, Roma (I ed. 1972).
14. MENGALDO, P. V. (1981) (a cura di): Poeti italiani del Novecento, Mondadori, Milano.
15. RABONI, G. (1985): “La modernità di Rebora”, in: ERMENTINI, A./ OLDANI, G. (a cura di): Clemente Rebora, numero monografico di Psychopatologia, Edizioni del Moretto, Brescia, 31–35.
16. REBORA, C. (2015): “Poesie, prose e traduzioni”, in: DEI, A. (a cura di): Mondadori, Milano.
17. PUCCINI, D. (1983) (a cura di): Boine. Il peccato, Plausi e botte, Frantumi, Altri scritti, Garzanti, Milano, VII‑LI (introduzione).


Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Stefano Rosatti
1
ORCID: ORCID

  1. Háskóli Íslands, Reykjavík
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The paper aims at presenting an outline of the Italian translations of the poetry collection Italia by the poetess Maria Konopnicka published between 1916 and 1929. An overview of their reception in the Italian press will be provided, showing three reading strategies: a patriotic interpretation, a critical analysis, and a promoting presentation, sometimes closely interwoven. Finally, an attempt to explain Konopnicka’s artistic recognition in Italy in the early XX century will be supplied.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. A. C. (1930): recensione a: M. Konopnicka, Italia. Liriche, Istituto per l’Europa Orientale, Roma 1929, Bollettino della Società Pro Coltura Femminile, 14 maggio, 14.
2. AGOSTI GAROSCI, C. (1926): “Il fascino poetico dell’Italia e Maria Konopnicka”, La Vita Italiana, XIV/CLIX, 245–260.
3. AGOSTI GAROSCI, C. (1929): “Maria Konopnicka e le sue liriche Italia”, Rivista di Letterature Slave, IV/II–III, 176–193.
4. BERSANO BEGEY, M. (1953): Storia della letteratura polacca, Nuova Accademia, Milano.
5. BERSANO BEGEY, M. (1954): “Lettere di Maria Konopnicka ad Attilio Begey”, Ricerche Slavistiche, III, 293–299.
6. BERSANO BEGEY, M. (a cura di) (1965): Le più belle pagine della letteratura polacca, Nuova Accademia Editrice, Milano.
7. BERSANO BEGEY, M. E M. (1949): La Polonia in Italia. Saggio bibliografico 1799–1948, Rosenberg e Sellier, Torino.
8. BILIŃSKI, B. (1963): Maria Konopnicka e le sue liriche “Italia”, Zakład im. Ossolińskich, Wrocław.
9. BILIŃSKI, B. (1970): “Due incontri di Maria Konopnicka a Porta Pia”, Strenna dei Romanisti, XXXI, 52–60.
10. BILIŃSKI, B. (1972): “Nad antykiem i “Italią” Marii Konopnickiej”, in: TOKARZÓWNA, K. (red.): Maria Konopnicka, LSW, Warszawa, 38–81.
11. CASCIOLI, L. (2004): La poesia di Roma, Il Parnaso, Roma 2004.
12. COSTA, G. (1920): recensione a: M. Konopnicka, Italia, I Gioielli dell’Eroica, Milano 1919, Bilychnis, XVI, 240–241.
13. CZAPCZYŃSKI, T. (1957): Tułacze lata Marii Konopnickiej, Zakład im. Ossolińskich, Łódź.
14. DAMIANI, E. (1929): recensione a: M. Konopnicka, Italia. Liriche, Istituto per l’Europa Orientale, Roma 1929, Leonardo, V/9, 248–249.
15. DAMIANI, E. (1941): Gli studi polonistici in Italia tra la prima e la seconda guerra mondiale, Tipografia Consorzio Nazionale, Roma.
16. DICKSTEIN WIELEŻYŃSKA, J. (1936): “Maria Konopnicka. La poetessa polacca dell’Italia”, L’Europa Orientale, XVI/1–2, 65–68.
17. FABER‑CHOJNACKA, A./ GÓRA, B. (1986): Bibliografia przekładów utworów Marii Konopnickiej za lata 1879–1979, Wydawnictwo Naukowe WSP, Kraków.
18. GERDE (pseud.) (1920), “Le cronache: la letteratura”, Noi e il mondo, X/9, 8.
19. JAWORSKA, K. (2011): “Alterità e identità. L’Italia di Maria Konopnicka”, in: DE GENNARO, P. (a cura di): L’Italia nelle scritture degli altri, Trauben, Torino, 79–93.
20. KŁOS, A. (2011): “Fatalità i Tempeste Ady Negri w przekładzie Marii Konopnickiej”, Przekładaniec, 24, 111–127.
21. KONOPNICKA, M. (1901): Italia, Gebethner i Wolff, Warszawa.
22. KONOPNICKA, M. (1911): Italia, Gebethner i Wolff, Warszawa.
23. KONOPNICKA, M. (1915): Poezje. Wydanie zupełne, krytyczne, CZUBEK, J. (red.): vol. IV, Gebethner i Wolff, Warszawa‑Lublin‑Łódź‑Kraków.
24. KONOPNICKA, M. (1916): “Italia”, L’Eroica, VI/I–IV, 93–97.
25. KONOPNICKA, M. (1919): “Italia”, COZZANI, E. (a cura di): I Gioielli dell’Eroica, Milano 1919.
26. KONOPNICKA, M. (1925): “Un’altra mattinata a Venezia, Invocazione sulle soglie d’Italia, Dogali”, trad. M. e L. Loret, E. Cozzani, I nostri Quaderni, II/VI, 182–184.
27. KONOPNICKA, M. (1927): “Incanto, Nella sagrestia di Murano, In San Michele (di Pavia), La lancia di Orlando, Nella Certosa (di Firenze), Giotto, La Madonna Sistina, Al mare!..., Ecco la mia barca…, Prima della tempesta, Notte a Nervi, Bagnasco, Molo Lucedio, Certosa di S. Martino, Sul Gianicolo, Villa Wolkonski, Nell’antica abside, Nelle logge”, trad. C. e C. Garosci, I nostri Quaderni, IV/VIII, 78–90.
28. KONOPNICKA, M. (1929a): “Sonetti italiani”, trad. C. Agosti Garosci e C. Garosci, Rivista di Letterature Slave, IV, 254–263.
29. KONOPNICKA, M. (1929b): “Italia (Liriche)”, trad. C. Agosti Garosci e C. Garosci, Rivista di Letterature Slave, V, 327–358.
30. KONOPNICKA, M. (1929c): Italia. Liriche, versione in prosa e introduzione di C. Agosti Garosci e C. Garosci, Istituto per l’Europa Orientale, Roma.
31. KONOPNICKA, M. (1930): “Chiaia”, “Punta Campanella”, trad. C. Agosti Garosci e C. Garosci, in: PARPAGLIOLO, L. (a cura di) Italia (negli scrittori italiani e stranieri), vol. 3: Campania, Morpurgo, Roma, 81 e 234.
32. LO GATTO, E. (1928): “Una poetessa polacca”, La Stampa, 20 agosto, 3.
33. LO GATTO, E. (1929): “L’Italia nelle letterature slave II”, Nuova Antologia, LXIV/1381, 327–346.
34. MARCHESANI, P. (1994): “Cinquanta anni di studi polonistici in Italia (1940–1990)”, in: BROGI BERCOFF, G./ DELL’AGATA, G./ MARCHESANI, P./ PICCHIO, R. (a cura di): La slavistica italiana. Cinquant’anni di studi (1940–1990), Ministero per i beni culturali e ambientali, Roma, 271–338.
35. MAMMUCARI, R. (2006): Napoli. Il paradiso visto dall’inferno, LER, Napoli.
36. MAGNONE, L. (2011): Maria Konopnicka. Lustra i symptomy, słowo/obraz terytoria, Gdańsk.
37. MARCENARO, G. (a cura di) (1992): Viaggio in Liguria, Sagep, Genova 1992.
38. MAVER, G. (1929): “Maria Konopnicka”, I Libri del Giorno, XII/12, 757–758.
39. M. B. (1925): “Cristina Agosti Garosci: L’Italia nei versi di una poetessa polacca, Marya Konopnicka”, Bollettino della Società Pro Coltura Femminile, 7–8–9, 3–4.
40. MURRY, J. M. (1923): “Classical Translations”, in ID.: Pencillings: Little Essays on Literature, Collins, London, 128–137.
41. POLLAK, R. (1926), “Polonica włoskie”, Przegląd Współczesny, V/XII, 471–476.
42. POLLAK, R. (1929), “Italia i my. Konopnicka po włosku”, Kurier Poznański, 14 agosto, 8.
43. PETITTO, R. R. (1930): “Italia di Maria Konopnicka”, Costruire, VII/1, 89–90.
44. PŁASZCZEWSKA, O. (2008): “La Figlia di Iorio nella versione di Maria Konopnicka”, Romanica Wratislaviensia, LV, 79–85.
45. PŁASZCZEWSKA, O. (2017): Włoskie divertimento. Szkice komparatystyczne, Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.
46. Rivista di Bergamo (1935), XIV/10, 393.
47. RYGIER, M. (1902): “Maria Konopnicka nel suo giubileo (con ritratto)”, Nuova Antologia, CLXXXVI/741, 107–114.
48. ZIĘBA, M. (1987): “O wydaniach poezji Marii Konopnickiej (szkic informacyjny)”, in: BIAŁEK, J. Z./ JAROWIECKI, J. (red.): Maria Konopnicka w siedemdziesięciopięciolecie zgonu, Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, Kraków, 129–146.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Alessandro Amenta
1
ORCID: ORCID

  1. Università Di Roma “Tor Vergata”, Roma
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

In this paper, I intend to explore the influence of sentimentalism in the works of Gábor Dayka (1769– 1796), a Hungarian poet, an author of sentimental poems imbued with the ideals of the Enlightenment. The sentimental tones of his verses derive first of all from being misunderstood and oppressed and from the impossibility of unveiling the opaque sadness of the mysterious melancholy. Dayka, forced to choose the ecclesiastical career and then abandon it because of his liberal ideas, gradually becomes a sentimental and pessimistic poet who thinks love is painful and projects his pain into nature. I will focus on the sentimental means of expression of Dayka from the poem titled Rettenetes éjszaka (Terrible Night) to Titkos bú (Mysterious Melancholy).
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. ABAFI, L. (1880): “Dayka Gábor élete”, in: ID.: Dayka Gábor költeményei, Aigner Lajos, Budapest, V–XLIII.
2. BARÓTI, D. (1971): “Dayka Gábor”, in: ID.: Írók, érzelmek, stílusok, Magvető, Budapest, 192–203.
3. BÍRÓ, F. (1994): “A titkos bú poétája”, in: ID.: A felvilágosodás korának magyar irodalma, Balassi, Budapest, 363–371.
4. GÁLOS, R. (1913): “Dayka Gábor költészete”, Egyetemes Philologiai Közlöny, 145–154.
5. KABDEBÓ, L. (1968): Dayka Gábor költői pályája, Városi Könyvtár, Miskolc.
6. KABDEBÓ, L. (1969): “Dayka Gábor: A rettenetes éjszaka”, Irodalomtörténeti Közlemények, 2–3, 269–274.
7. KAZINCZY, F. (1813): “Dayka’ élete”, in: Ujhelyi Dayka Gábor’ versei. Öszveszedte ’s kiadta barátja, Kazinczy Ferencz, Trattner, Pest, III–XLVIII.
8. KOVÁCS FERENCNÉ ÓNODI, I. (szerk.) (1993): Dayka Gábor versei, Gazdász, Miskolc.
9. KOVÁCS, Gy. (1962): “Szentjóbi Szabó László és Dayka Gábor szentimentális költészete”, Irodalomtörténet, 1, 78–95.
10. LŐKÖS, I. (1962): “Dayka Gábor egri éveiről”, Irodalomtörténet, 3–4, 398–409.
11. MAKAY, G. (1993): “Dayka Gábor: Titkos bú”, in: ID.: “Édes hazám, fogadj szívedbe...”, Aqua Kiadó, Budapest, 42–45.
12. MARTINÁK, J. (2015): “Dayka Gábor költészete”, Kazinczy és kora, Széphalom, 25, 147–155.
13. MEZEI, M. (szerk.) (2000): Magyar költők. 18. század, Neumann Kht., Budapest.
14. SZABÓ, Z. (1986): “A szentimentalizmus”, in: ID.: Kis magyar stílustörténet, Tankönyvkiadó, Budapest, 136–148.
15. SZAUDER, J. (1963): “A magyar szentimentalizmus problémái”, Irodalomtörténeti Közlemények, 4, 405–421.
16. SZILÁGYI, M. (2000): “A ‘titkos bú’ poétája? Dayka Gábor kánonizálódásának kérdőjelei”, Irodalomtörténeti Közlemények, 5–6, 603–616.
17. TOLDY F. (1833): “Dayka’ élete”, in: Dayka’ versei. Öszveszedte Kazinczy Ferencz, Egyetem betűivel, Buda, III–XIV.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Judit Papp
1

  1. Università Degli Studi Di Napoli “L’Orientale”, Napoli
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

Seismic events have always marked the history of Italy by changing and upsetting the social, demographic and economic contexts of the places involved. The interventions carried out in relation to seismic events are related to the severity of the damage caused to public real estate assets, to the private one and to infrastructures. In this perspective, resources and interventions have been mobilized, inevitably linked to the financial resources of the State. Precisely in relation to the limited budgets, the State has adopted political choices, sometimes questionable, which have conditioned the post‑earthquake reconstruction and the return to the normal social trend of the populations. The essay aims to outline intervention policies and understand their outcomes, within the political, social and economic contexts that characterized the Italian twentieth century, referring to some political choices adopted by the State on the occasion of some major earthquakes that have interested Italy.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. ABBATE, G. (2008): “I centri urbani e il territorio”, in: CANNAROZZO, T. (ed.): “Il Belice a quarant’anni dal terremoto”, Urbanistica. Informazioni, 217/1, 53–54.
2. ALESSANDRINI, L. (2014): “23 luglio 1930. Il terremoto in Alta Irpinia”, 112 Emergencies, 5, 12–20.
3. ALFANO, G. B. (1931): Il terremoto irpino del 23 luglio 1930, Pompei.
4. BAGLIVO, A./ RISPOLI, P./ SERAFINO, A. (1981): 23 novembre 1980 terremoto: per non dimenticare, Roma.
5. BARBERA, L. (1980): I ministri dal cielo, Milano.
6. BECCHI, A. (1988): “Catastrofi, sviluppo e politiche del territorio: alcune riflessioni sull’esperienza italiana”, Archivio di studi urbani e regionali, 31, 3–36.
7. BOATTI, G. (2004): La terra trema, Milano.
8. BORA, P. (ed.) (1989): J. J. Rousseau, Saggio sull’origine delle lingue, Torino.
9. CAGNONI, F. (1976): Valle del Belice: terremoto di Stato, Milano.
10. CASTENETTO, S./ GALADINI, F. (eds.) (1999): 13 gennaio 1915: il terremoto nella Marsica, Roma.
11. CASTENETTO, S./ SEBASTIANO, M. (eds.) (2002): Il “Terremoto del Vulture”. 23 luglio 1930 VIII dell’era fascista, Roma.
12. CENA, C. (1915): “Il terremoto e il disservizio di Stato”, Nuova antologia di Lettere, Scienze ed Arti, 175, 501–512.
13. CENTRO STUDI CONSIGLIO NAZIONALE INGEGNERI (2014): I costi dei terremoti in Italia, Roma.
14. CHIARA, L. (2011): La modernizzazione senza sviluppo. Messina a cento anni dal terremoto (1908– 2008), Firenze.
15. CONTI, M./ PETRELLA, R. (1996): Il terremoto nella Marsica negli atti del parlamento, Avezzano.
16. DE MARIA, C. (ed.) (2017): L’Italia nella Grande Guerra, Roma.
17. DI GIANGREGORIO, M. (ed.) (2015): Il terremoto della Marsica: 13 gennaio 1915 nei documenti di archivio. 100 Anniversario, s.l.
18. DICKIE, J. (2008): Una catastrofe patriottica. 1908: il terremoto di Messina, Roma-Bari.
19. FISCHER, L./ GIDE, A./ KOESTLER, A./ SILONE, I./ SPENDER, S./ WRIGHT, R. (1992): Il Dio che è fallito, Milano.
20. GALADINI, F./ VARAGNOLI, C. (eds.) (2016): Marsica 1915-L’Aquila 2009: un secolo di ricostruzioni, Roma.
21. GALLITANO, G./ LOTTA, F./ PICONE, M./ SCHILLECI, F. (2019): Costruzioni di ‘identità’. I cinquant’anni della comunità belicina, in: BUTELLI, E./ LOMBARDINI, G./ ROSSI, M. (eds.): Dai territori di resistenza alle comunità di patrimonio: percorsi di autorganizzazione e autogoverno per le aree fragili, Firenze, 56–65.
22. GENNARO, R. (2016): “La Grande Guerra e l’italianità: il discorso nazionale di Giuseppe Ungaretti”, Forum Italicum, 50, 1–18.
23. GIARRIZZO, G. (1987): La Sicilia dei terremoti. Lunga durata e dinamiche sociali, Catania.
24. GRUPPO UNIVERSITARIO DI RICERCA SULLE ZONE TERREMOTATE (1982): Il terremoto del 23 novembre 1980. Fonti e materiali di lavoro, Milano.
25. GUIDOBONI, E. (2016): “Il valore della memoria. Terremoti e ricostruzioni in Italia nel lungo periodo”, Quellen und Forschungen aus italienischen Archiven und Bibliotheken, 96, 437–438.
26. GUIDOBONI, E./ POIRIER, I. P. (2019): Storia culturale del terremoto dal mondo antico ad oggi, Catanzaro.
27. MARRA, L./ FERRI, G. (1997): 1915: il terremoto che sconvolse la Marsica: soccorsi, documenti, testimonianze, Avezzano.
28. Marsica: Numero unico per i danneggiati dal terremoto abruzzese del 13 gennaio 1915 e per la Croce Rossa Italiana, Pescara, 1915 (ristampa anastatica del 2014).
29. MOTTA, G. (2008): La città ferita. Il terremoto dello Stretto e la comunità internazionale, Milano.
30. NATALIA, S. (2016): La Marsica tra terremoto e grande guerra, Cerchio.
31. LATINI, C. (2018): “L’emergenza e la disgrazia. Terremoto, guerra e poteri straordinari in Italia agli inizi del Novecento”, Historia et Ius, Rivista di storia giuridica dell’età medievale e moderna, 13, 1–22.
32. PANETTA, M. (2005): “Croce e la catastrofe. Gli scenari apocalittici dei terremoti di Casamicciola e Reggio”, Studi (e testi) italiani, 15, 155–171.
33. PAPPALARDO, S. (1994): Un terremoto per amico, Milano.
34. RUSSO, G./ STAJANO, C. (1981): Terremoto. Le due Italie sulle macerie del Sud: volontari e vittime, camorristi e disoccupati, notabili e razzisti, borghesi e contadini, emigranti e senzatetto, Milano.
35. SOLBIATI, R./ MARCELLINI, A. (1983): Terremoto e società, Milano.
36. TETI, V. (2008): Il terremoto del 1908 in Calabria in una trama di abbandoni di “lunga durata”, in: BERTOLASO, G./ BOSCHI, E./ GUIDOBONI, E./ VALENSISE, G. (eds.): Il terremoto e il maremoto del 28 dicembre 1908: analisi sismologica, impatto, prospettive, DPC–INGV, Roma–Bologna, 405–424.
37. VALENSISE, G./ BASILI, R./ BURRATO, P. (2008): La sorgente del terremoto del 1908 nel quadro sismo tettonico dello Stretto di Messina, in: BERTOLASO, G./ BOSCHI, E./ GUIDOBONI, E./ VALENSISE, G. (eds.): Il terremoto e il maremoto del 28 dicembre 1908: analisi sismologica, impatto, prospettive, DPC–INGV, Roma–Bologna.
38. VENTURA, S. (2010): “I terremoti italiani del secondo dopoguerra e la Protezione Civile”, Storia e Futuro, 22, 1–26.
39. WALTER, F. (2008): Catastrofi. Una storia culturale, Vicenza.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Ada Di Nucci
1
Paola Nardone
1
Natascia Ridolfi
1

  1. Università “G. D’Annunzio”, Chieti‑Pescara, Italia
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

In this article, we attempt to examine how the issue of double‑auxiliary verbs, that is, verbs that can be conjugated – in compound tenses – with both avere and essere as auxiliaries, are presented in Italian grammar books for foreign language learners. We will focus in particular on 1) verbs that can be both transitive and intransitive (e.g., ho cominciato un nuovo lavoro vs le vacanze sono cominciate); 2) verbs expressing atmospheric phenomenon ( ha/è nevicato); 3) verbs of movement (e.g., sono volato a Roma vs ho volato diverse volte); 4) verbs that use two auxiliaries indifferently (e.g., ha/è assomigliato); and 5) verbs that change meaning depending on the auxiliary verb used in the compound tense (e.g., ho calzato gli sci vs è calzato a pennello). Our analysis is carried out on 19 grammar textbooks for Italian language referring to the CEFR, highlighting some weaknesses regarding the presentation of the rules for double‑auxiliary verbs, such as the total omission of this issue, a certain selectivity and/or disorder, as well as terminological inconsistencies. In our conclusions, we propose some solutions that may help to systematize the rules regarding double‑auxiliary verbs in Italian.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. BONFATTI SABBIONI, M. T. (2013): “Un approccio linguistico all’insegnamento dell’Italiano come lingua seconda”, Italica, 90/1, 95–116.
2. BOZZO, D. (2018): “Essere o avere? La selezione dell’ausiliare tra teoria e didattica nell’insegnamento dell’italiano a stranieri”, Italica Wratislaviensia, 9/2, 55–80. DOI: http:// dx.doi.org/10.15804/IW.2018.09.16.
3. FERRARI, A./ ZAMPESE, L. (2016): Grammatica: parole, frasi, testi dell’italiano, Carocci, Roma.
4. IVANOVSKA-NASKOVA, R. (2018): “L’insegnamento della grammatica dell’italiano LS attraverso corpora”, Italica Wratislaviensia, 9/1, 71–87. DOI: http://dx.doi.org/10.15804/IW.2018.09.04
5. KARCZEWSKA, M. (2015): “Auxiliary verbs in compound tenses in Italian and German: A comparative study”, Studia Linguistica, 34, 61–74.
6. KILGARRIFF, A./ BAISA, V. et al. (2014): “The Sketch Engine: ten years on”, Lexicography, 1, 7–36.
7. PAOLI, M. (2016): “Entrare, uscire, salire e scendere: transitivi a furor di popolo?”, disponibile on line: https://accademiadellacrusca.it/it/consulenza/entrare-uscire-salire-e-scendere-transitivia- furor-di-popolo/1047.
8. ROCCHETTI A. (1987), “’Sono’ ou ‘Ho vissuto’? L’emploi des auxiliaires avec les verbes intransitifs”, Chroniques italiennes, 11/12 (3/4), 161–171.
9. SALVI, G. (2001): “La frase semplice”, in: RENZO, L./ SALVI, G./ CARDINALETTI, A. (a cura di): Grande grammatica italiana di consultazione. Vol. I. La Frase. I sintagmi nominale e preposizionale, il Mulino, Bologna, 37–127.
10. SALVI, G./ VANELLI, L. (2004): Nuova grammatica italiana, il Mulino, Bologna.
11. SANTI, M. (2006): “Inaccusatività (intransitività scissa)”, Quaderni del Laboratorio di Linguistica, 6, 1–15.
12. SATTA, L. S. (1981), La prima scienza. Grammatica italiana per il biennio delle scuole medie superiori, Messina‑Firenze, D’Anna.
13. SENSINI, M. (1997): La grammatica della lingua italiana, Mondadori, Milano.
14. TRIFONE, P./ PALERMO, M. (2007): Grammatica italiana di base, Bologna, Zanichelli.
15. ZAMBORLIN, C. (2005): “Essere o avere? Oltre le regole tradizionali per comprendere la selezione dell’ausiliare nel passato prossimo. Applicazione glottodidattica delle nozioni di ruolo semantico e di verbo inaccusativo”, in: Insegnare Italiano in Giappone, Istituto Italiano di Cultura, Tokyo, 39–72.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Anna Grochowska-Reiter
1
Daniel Słapek
2

  1. Uniwersytet Adama Mickiewicza, Poznań
  2. Uniwersytet Jagielloński, Kraków
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The aim of this study is to list errors in the use of prepositions in Italian, which are made by first‑year students at the Faculty of Applied Linguistics at the University of Warsaw. We have analysed the written final examination papers of students who started learning Italian without prior knowledge of the language. The identified errors have been classified and for each group of errors we have indicated the potential cause of their occurrence. The conclusions of our research can raise language awareness as to the correct usage of the Italian prepositions.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. ALBANESE, O./ FIORILLI, C./ GNISCI, A. (2007): La correzione degli errori da parte degli insegnanti: tra concezioni dell’intelligenza e pratiche del discorso, Ricerche di Psicologia, 30(2), 29–57.
2. BALBONI P. E. (2012): Le sfide di Babele: Insegnare le lingue nelle società complesse. Torino, UTET.
3. BALBONI, P. E. (2013): Il ruolo delle emozioni di studente e insegnante nel processo di apprendimento e insegnamento linguistico, EL.LE, 2(1), 7–30.
4. BOZZONE COSTA R. (2002): “Rassegna degli errori lessicali in testi scritti da apprendenti elementari, intermedi ed avanzati di italiano L2 (ed implicazioni didattiche)”, Linguistica e Filologia, 14, 37–67.
5. DĄBROWSKA, A./ PASIEKA, M. (2015): “Błąd językowy – co to takiego? Rozważania o błędzie językowym w glottodydaktyce polonistycznej”, Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców, 22, 21–47.
6. DOTA, M. (2013): “L’errore e il feedback correttivo: contributi teorici e studio di un caso”, Italiano LinguaDue, 5(1), 29–96.
7. ERDOĞAN, V. (2005): “Contribution of error analysis to foreign language teaching”, Mersin University Journal of the Faculty of Education, 1(2), 261–270.
8. HENDRICKSON, J. M. (1978): “Error correction in foreign language teaching: Recent theory, research, and practice”, Modern Language Journal, 387–398.
9. KALETA, R. 2018. Błędologia w glottodydaktyce białorutenistycznej, Katedra Białorutenistyki Uniwersytetu Warszawskiego.
10. KALISKA, M. (2018): Model uczenia języków obcych w szkole wyższej na przykładzie języka włoskiego: Założenia teoretyczne, metodologia nauczania i zintegrowany rozwój kompetencji, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Komunikacji Specjalistycznej i Interkulturowej, Uniwersytet Warszawski.
11. KRASHEN, S. D./ TERRELL, T. D. (1983): The natural approach: Language acquisition in the classroom, Oxford, Pergamon Press.
12. KWAPISZ‑OSADNIK, K. (2017): “Przyimki jako znaczniki różnych konceptualizacji: analiza zagadnienia na przykładzie języka włoskiego”, Acta Neophilologica, 1(XIX), 135–145.
13. LENNON, P. (1991): “Error: Some problems of definition, identification, and distinction”, Applied Linguistics, 12(2), 180–196.
14. MALINOWSKA, M. (2017): “La preposizione da e alcuni suoi corrispettivi polacchi – uno studio cognitivo”, Romanica Cracoviensia, 17(1), 33–43.
15. MALINOWSKA, M. (2020): “La preposizione su e alcuni suoi corrispettivi polacchi – uno studio cognitivo”, Kwartalnik Neofilologiczny, LXVII, 1, 40–52.
16. PAWLAK, M. (2014): Error Correction in the Foreign Language Classroom. Reconsidering the Issues, Berlin, Springer‑Verlag.
17. RICHARDS, J. C. (2015): Error analysis: Perspectives on second language acquisition, New York, Routledge.
18. SELINKER, L. (1972): “Interlanguage”, International Review of Applied Linguistics in Language Teaching, 10(1–4), 209–232.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Bożena Gandor
1

  1. Uniwersytet Warszawski, Warszawa
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The article presents methodological assumptions for textbooks aimed at Polish‑speaking students who study Ukrainian as part of a philological degree course. Particular attention has been paid to the inclusion of cultural context, the aim of which is not only to diversify strictly linguistic tasks, but above all to introduce the student to the world of a different culture.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. ANTONIW, O./ ROMANIUK, S./ SYNCZAK, O. (2014): Україна – Польща. Dialog kultur. Warszawa.
2. AHTOHIB, O. (2014): «Лінгвоукраїнознавчий словник власних назв у процесі навчання української мови як іноземної», Studia Ucrainica Varsoviensia, 2, 15–21.
3. DAKOWSKA, M. (2007): Psycholingwistyczne podstawy dydaktyki języków obcych, Warszawa.
4. DAKOWSKA, M. (2014): O rozwoju dydaktyki języków obcych jako dyscypliny naukowej, Warszawa.
5. DELURA, S./ JEŻ, M./ KONONENKO, I./ MYTNIK, I./ ROMANIUK, S./ SAMADOWA, A./ SANIEWSKA, M./ WASIAK, E./ ZAMBRZYCKA, M. (2014): Z ukraińskim na ty, cz. 2, Warszawa.
6. DELURA, S./ DROBISZEWSKA, U./ KONONENKO, I./ MYTNIK, I./ ROMANIUK, S., SANIEWSKA, M./ WASIAK, E./ ZAMBRZYCKA, M. (2013): Z ukraińskim na ty, cz. 1, Warszawa.
7. GRUCZA, F. (1989): „Język a kultura, bilingwizm a bikulturyzm: lingwistyczne i glottodydaltyczne aspekty interlingwalnych i interkulturowych różnic oraz zbieżności”, w: GRUCZA, F. (red.): Bilingwizm, bikulturyzm – implikacje glottodydaktyczne, Warszawa, 9–49.
8. HUMBOLDT VON, W. (2001): Rozmaitość języków a rozwój umysłowy ludzkości. Tłum. Elżbieta Kowalska, Lublin.
9. JAKUBOWSKA-KRAWCZYK, K./ ROMANIUK, S./ SANIEWSKA, M. (2018): Українською про культуру, Warszawa.
10. KOHOHEНKO, В./ KOHOHEНKO, I. (2010): Контрастивна граматика української та польської мов, Київ.
11. KOHOHEНKO, I./ (2017): Українська та польська мови: контрастивне дослідження / Język ukraiński i polski: studium kontrastywne, wyd. 2, Warszawa.
12. KOHOHEНKO, I./ CПІBAK, O. (2008): Українсько-польський словник міжмовних омонімів і паронімів, Київ.
13. KOHOHEНKO, I./ MИTHІK, I./ POMAНЮK, C. (2019): «Розвиток мовних компетенцій студентів на кафедрі україністики Варшавського університету», в: MАЦЮК, Г./ MИТНІК, I. (ред.): Мова в суспільстві: семантика, синтактика, прагматика. Language in Society: Semantics, Syntax, Pragmatics, Lublin, 43–56.
14. KOЧAH, I. (2012): «Становлення і розвиток методики викладання української мови як іноземної». Теорія і практика викладання української мови як іноземної, 7, 17–24.
15. KONONENKO, I./ MYTNIK, I./ WASIAK, E. (2010): Słownik tematyczny polsko-ukraiński, Warszawa.
16. KOSTRO-OLECHOWSKA, K. (2014): „Różnice kulturowe w nauczaniu języka polskiego jako obcego licealistów z polskimi korzeniami ze Wschodu, Języki obce w szkole, 1, 109–112.
17. KRAMSCH, C. (1993): Context and Culture in Language Teaching, Oxford.
18. KRAMSCH, C. (1998): Language and Culture, Oxford.
19. MAЦЮK, Г./ MИTHІK I. (2019): «Динаміка комунікативної компетентності фахівця україніста в контексті вимог сучасного соціокультурного і політичного середовищ України та Польщі», in: NOVIKOVA, O./ SCHWEIER, U. (eds.): ІХ. Internationale virtuelle Konferenz der Ukrainistik “Dialog der Sprachen - Dialog der Kulturen. Die Ukraine aus globaler Sicht”, 101–110.
20. MAŁECKI, W. (2012): „Wilhelm von Humboldt jako prekursor antropologii hermeneutycznej”, Analiza i egzystencja, 19, 1–86.
21. MIHUŁKA, K. (2012): „Sposoby rozwijania kompetencji interkulturowej na lekcji języka obcego”, Języki obce w szkole, 2, 106–117.
22. MIHUŁKA, K. (2014): „Dylematy współczesnej dydaktyki: język – kultura, interlingwalizm – interkulturowość”, Języki obce w szkole, 3, 78–87.
23. MIODUNKA, W. (red.) (2009): Kultura w nauczaniu języka polskiego jako obcego, Kraków.
24. POMAHЮK, C./ CAHЕBCЬKA, M. (2014): «Від Рукавички до GMO: вибір текстів на заняття з української мови для іноземців», Теорія і практика викладання української мови як іноземної, 10, 187–194.
25. ROMANIUK, S./ SANIEWSKA, M. (2014): „Rzadko nauczany język sąsiada”, Języki obce w szkole, 4, 43–47.
26. ROMANIUK, S./ SANIEWSKA, M. (2017): Українською без табу, Warszawa.
27. SAPIR, E. (1978): Kultura, język, osobowość. Wybrane eseje, Warszawa.
28. STRELAU, J. (2003): Psychologia, Gdańsk.
29. VOCKELL, E. (2006): Educational Psychology: A Practical Approach, West Lafayette.
30. WIERZBICKA, A. (1997): Understanding Cultures through Their Key Words. English, Russian, Polish, German and Japanese, Oxford.
31. WIERZBICKA, A. (2007): Różne języki – różne kultury, Warszawa.
32. ЖAЙBOPOHOK, В. (2007): Українська етнолінгвістика. Нариси, Київ.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Iryna Kononenko
1
ORCID: ORCID
Irena Mytnik
1
Svitlana Romaniuk
1

  1. Uniwersytet Warszawski, Warszawa
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The paper aims to discuss phraseological units as the object of audiovisual translation in the Polish dubbing of Disney’s The Little Mermaid, to discuss the role of phraseological translation techniques, and to present possible translation inconsistencies. A theoretical introduction presents definitions for crucial terms. It is followed by the analysis of the corpus of phraseological units in Disney’s The Little Mermaid and their Polish translational equivalents.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

1. AHMADI, S./ KETABI, S. (2011): “Translation Procedures and Problems of Color Idiomatic Expressions in English and Persian”, Cultural Comparison in Focus. The Journal of International Social Research, 17/4, 9–39.
2. ALONSO LEÓN, P. M. (2019): “The nightmare before dubbing. Analysis of translation of songs intended for dubbing in animation films from Disney factory”, Transletters. International Journal of Translation and Interpreting, 2/1, 75–108.
3. BARTOLOMÉ HERNÁNDEZ, A. I. (2005): “El cine de animación: un caso especial de traducción audiovisual”, Trasvases culturales: literatura, cine, traducción, 4, 211–223.
4. BELCZYK, A. (2007): Tłumaczenie filmów, Wydawnictwo dla Szkoły, Wilkowice.
5. CHAUME VARELA, F. (2004): “Synchronization in dubbing: A translational approach”, in: ORERO, P. (ed.): Topics for Audiovisual Translation, Amsterdam/Philadelphia, 35–52.
6. CHAVES GARCÍA, M. J. (1999): La traducción cinematográfica: el doblaje, Universidad de Huelva, Huelva.
7. CHUNBAI, Z. (2009): “The Translation of Film Dialogues for Dubbing”, in: FONG, G. C. F./ AU, K. K. L. (eds.): Dubbing and Subtitling in a World Context, Chinese University Press, Hong Kong, 149–160.
8. DIAZ‑CINTAS, J. (2009): “Introduction – Audiovisual Translation: An Overview of its Potential”, in: DIAZ‑CINTAS, J. (ed.): New Trends in Audiovisual Translation, Multilingual Matters, Bristol, 1– 20.
9. GAMBIER, Y. (2014): “The Position of Audiovisual Translation Studies”, in: MILLAN, C./ BARTRINA, F. (eds): The Routledge Handbook of Translation Studies, Routledge, London‑New York, 45–59.
10. HEJWOWSKI, K. (2015): Iluzja przekładu, Wydawnictwo Naukowe Śląsk, Katowice.
11. LEBIEDZIŃSKI, H. (1981): Elementy przekładoznawstwa ogólnego, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
12. MORALES LÓPEZ, J. R. (2008): La exotización en la traducción de la literatura infantil y juvenil: el caso particular de las traducciones al español de las novelas infantojuveniles de José Mauro de Vasconcelos. Doctoral dissertation, Universidad de las Palmas de Gran Canaria, Las Palmas de Gran Canaria.
13. O’CONNELL, E. (2010): “Why Kermit and Harry Potter now speak Irish: Translating minority language television for children”, in: DI GIOVANNI, E./ ELEFANTE, C./ PEDERZOLI, R. (eds.): Écrire et traduire pour les enfants. Voix, images et mots. Writing and Translating for Children. Voices, Images and Texts, P.I.E. Peter Lang, Bruxelles, 265–281.
14. PECMAN, M. (2005): “De la phraséologie à la traductologie proactive : essai de synthèse des fondements théoriques sous‑tendant la recherche en phraséologie”, Meta : journal des traducteurs, 50/4.
15. POCIASK, J. (2016): “‘Trudny orzech do zgryzienia’ – kilka uwag o tłumaczeniu stałych związków frazeologicznych”, Rocznik Przekładoznawczy. Studia nad teorią, praktyką i dydaktyką przekładu, 2, 191–199.
16. PRIEGO SANCHEZ, B./ PINTO, D. (2015): “Identification of verbal phraseological units in Mexican news stories”, Computacion y Sistemas, 4, 713–720.
17. RODRÍGUEZ CORRAL, L. (2014): WeTAV. Interview, http://wetav.com/entrevista-a-lucia-rodriguezcorral/, Accessed: 05.12.2020.
18. SCHOLTES, E. (2016): Translating Humour: A Case Study of the Subtitling and Dubbing of Wordplay in Animated Disney Films, Leiden University, Leiden.
19. SUŁKOWSKA, M. (2016): “Phraséodidactique et phraséotraduction: quelques remarques sur les nouvelles disciplines de la phraséologie appliquée”, Yearbook of Phraseology, 7/1, 35–54.
20. SUŁKOWSKA, M. (2017): “Frazeotranslacja oraz jej znaczenie w kształceniu i doskonaleniu tłumaczy”, Rocznik Przekładoznawczy, 12, 341–353.
21. SUŁKOWSKA, M. (2018a): “Frazeodydaktyka i frazeotranslacja jako nowe dyscypliny frazeologii stosowanej”, Applied Linguistics Papers, 25/2, 169–181.
22. SUŁKOWSKA, M. (2018b): “Phraséologie appliquée et ses nouvelles branches: phraséodidactique et phraséotraduction”, Romanica Cracoviensia, 18, 159–170.
23. TARDZENYUY, N. C. (2016): “Revisiting Translation Strategies and Techniques”, International Journal of Comparative Literature & Translation Studies, 4/4, 48–56.
24. TOMASZKIEWICZ, T. (2006): Przekład audiowizualny, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
25. WHITMAN‑LINSEN, C. (1992): Through the Dubbing Glass, Peter Lang, Frankfurt.
26. XATARA, C. M. (2002): “La traduction phraséologique”, Meta: journal des traducteurs, 47/3, 441–444.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Paweł Golda
1 2
Judyta Mężyk
1 3

  1. Uniwersytet Śląski, Katowice
  2. Université Sorbonne Paris Nord, Paryż
  3. Université Paris‑Est Créteil, Paryż

Instrukcja dla autorów

WSKAZÓWKI DLA AUTORÓW


1. ZASADY OGÓLNE

• Kwartalnik Neofilologiczny (KN) publikuje wyłącznie artykuły wcześniej nigdzie niepublikowane i prezentujące nową wiedzę językoznawczą, lingwistyczną, literaturoznawczą, kulturologiczną, glottodydaktyczną i translatoryczną.

• KN publikuje jedynie artykuły napisane w języku angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim, hiszpańskim oraz portugalskim.

• Nadesłane artykuły zostaną opublikowane w KN, o ile uzyskają pozytywne oceny powołanych przez Redakcję KN recenzentów. Jeśli recenzenci uzależnią możliwość opublikowania nadesłanego artykułu od wprowadzenia wskazanych przez nich poprawek, zostanie on przyjęty do publikacji, o ile Autor zechce odpowiednio zmodyfikować jego wersję pierwotną.

• Recenzje nadsyłanych artykułów są sporządzane w trybie obustronnie anonimowym ( double-blind review).

• Artykuły przygotowane przez dwóch lub więcej autorów należy zaopatrzyć w przypis możliwie dokładnie określający wkład wniesiony w jego przygotowanie przez jego poszczególnych autorów. W szczególności należy w takim przypadku podać do publicznej wiadomości, kto jest autorem koncepcji, założeń i metod przedstawionych w nim badań.

• Redakcja KN podziela opinię, że zarówno tzw. ghostwriting (tj. ukrywanie osób, które przyczyniły się do powstania tekstu przeznaczonego do publikacji), jak i tzw. guest authorship (tj. wymienianie jako współautorów osób, które nie przyczyniły się wcale lub przyczyniły się w znikomym stopniu do powstania danej pracy) należy traktować jako praktyki naganne.

• Materiały przeznaczone do publikacji w KN prosimy nadsyłać w formie elektronicznej (.doc/.docx) na adres: kwartalnik@pan.pl lub Franciszek.Grucza@pan.pl.

• Wysyłając materiały do publikacji w KN należy wskazać adres tak tradycyjny, jak i elektroniczny, z którego Redakcja ma skorzystać, gdy zajdzie potrzeba skontaktowania się z autorem (autorami).

• Postępowaniu redakcyjnemu będą poddawane tylko materiały, po uprzednim zawarciu Umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach (CC BY-SA 4.0).

• Procedurze redakcyjnej będą poddawane tylko artykuły i/lub recenzje (a) nadesłane w wersji elektronicznej, (b) spełniające wymienione niżej warunki formalne i (c) przesłane do Redakcji wraz z krótką (maksymalnie 500 znaków) informacją w języku angielskim o ich autorze, w szczególności o jego stopniu i tytule naukowym, aktualnym miejscu pracy, pełnionej funkcji akademickiej i jego najważniejszych publikacjach. Informację o autorze (z numerem ORCID) proszę umieścić na końcu artykułu, po bibliografii.

• Na końcu artykułu prosimy przedstawić skróconą wersję tytułu do żywej paginy, maksymalnie do 80 znaków ze spacjami.


2. USTAWIENIA I OBJĘTOŚĆ TEKSTU

• Artykuły powinny obejmować łącznie, tzn. wraz ze streszczeniami, bibliografią i przypisami, nie więcej niż 40.000 znaków ze spacjami.

• Tekst artykułu musi być zredagowany w Times New Roman, rozmiar 12 pkt, odstęp 1,5. Przypisy i dłuższe cytaty: Times New Roman, rozmiar 10 pkt, odstęp 1. Wcięcie pierwszego wiersza każdego akapitu 1 cm.

• Tekst prosimy sporządzać w formacie A4 (210x297mm) z marginesami 2,5 cm.

• Imię i nazwisko oraz zawodową afiliację autora/autorów artykułu należy wymienić w lewym górnym rogu linijki poprzedzającej tytuł artykułu.

• Tytuł artykułu należy napisać wielkimi literami, 14-sto punktową czcionką.

• Tekst właściwy artykułu należy poprzedzić jego angielsko- i polskojęzycznym streszczeniem (to ostatnie o ile jest to możliwe dla autora). Artykuły nie „zaopatrzone” przynajmniej w streszczenie po angielsku nie będą poddawane dalszej procedurze redakcyjnej.

• Streszczenia prosimy pisać czcionką 10-cio punktową. Streszczenia nie powinny obejmować więcej niż 500 znaków ze spacjami.

• W linijce następującej po streszczeniu prosimy podać 5 słów kluczowych.

• Śródtytuły należy sporządzać czcionką 12-sto punktową. Śródtytuły mają być dośrodkowane, nienumerowane i napisane wielką literą.



3. REDAKCJA TEKSTÓW

• CZCIONKA
Prosimy nie stosować czcionki pogrubionej ani podkreśleń. Kursywy należy używać wyłącznie: 1) w zapisie tytułów dzieł literackich, muzycznych, teatralnych, filmowych i plastycznych; 2) w zapisie wyrazów obcych w stosunku do języka, w którym jest napisany tekst, jako wyróżnik pojęcia bądź terminu, np.: wyrażenia łacińskie typu ibidem, passim, infra, sic, itp., z wyjątkiem wyrażeń będących w powszechnym użytku; 3) do podkreślenia znaczenia jakiegoś słowa.

• CYTATY
Krótsze cytaty należy umieszczać w tekście głównym lub w przypisie w cudzysłowie drukarskim podwójnym. Cytaty dłuższe niż trzy linijki należy wyodrębnić w osobnym akapicie, z wolną linią przed i po cytacie, rozmiar czcionki 10 pkt, odstęp 1, wcięcie z lewej strony 1 cm. Nie stosujemy cudzysłowu. Ewentualne opuszczenia oznaczamy wielokropkiem w nawiasie kwadratowym: […].

• TŁUMACZENIA
Z wyjątkiem języka angielskiego, wszystkie cytaty powinny być przytaczane w języku, w którym jest napisany artykuł. Jeżeli nie istnieje już opublikowane tłumaczenie danego tekstu, autor powinien dać własne tłumaczenie, zaznaczając to przy pierwszym cytacie w następujący sposób: „tu i dalej, o ile nie zostało zaznaczone inaczej, tłumaczenie autorskie”. W przypadku tekstów literackich będących przedmiotem analizy autor decyduje, czy przytoczyć w przypisie także cytat w oryginale. W przypadku konieczności zacytowania w przypisie dolnym tekstu w przekładzie, po którym następuje oryginał, należy zastosować następujący model: „La malattia è la mia torre d’avorio. L’avorio la mia torre” (Konwicki 2019: 225) (Choroba to moja wieża z kości słoniowej. Kość słoniowa to moja wieża, Konwicki 2010: 167).

• INTERPUNKCJA
Znaki interpunkcyjne umieszczamy na zewnątrz cudzysłowów, nawiasów, myślników etc. Przy wtrąceniach używamy myślnika średniego (półpauzy): [–], nie zaś długiego (pauzy). Półpauzy stosujemy również w bibliografii końcowej, żeby oddzielić strony (np. 6–12). Myślnik krótki (łącznik) [-] stosujemy wyłącznie w pojęciach dwuwyrazowych [np. polsko-włoski]. Jeśli kropka stanowi część skrótu [cit., etc.] kończącego zdanie, traktujemy ją jako znak kończący, nie wymagający powtórzenia.

• NAWIASY I UKOŚNIKI
Stosujemy w większości wypadków nawiasy okrągłe ( ). Nawiasy kwadratowe [ ] należy stosować w następujących przypadkach:
– autorskie wstawki, dodatki i opuszczenia w cytatach;
– nawiasy wewnątrz tekstu ujętego w nawias okrągły.
Nawiasy ostrokątne < > zamykają wstawki lub koniektury wydawcy, zwłaszcza w przypadku tekstów o charakterze filologicznym. Ukośniki: nie zostawiać żadnego odstępu przed i po ukośniku: „alternatywa proza/poezja”, „stosunek koszty/zyski”. Ukośnik wskazuje także koniec wersu, podczas gdy koniec strofy oznaczamy ukośnikiem podwójnym (//).

• CUDZYSŁÓW
W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki”. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł jest w języku niemieckim itd.
Cudzysłów stosujemy :
– w krótszych cytatach wewnątrz tekstu;
– do uwypuklenia terminów i pojęć;
– w zapisie tytułów gazet, czasopism, konferencji;
– w partiach dialogowych w zapisie cytatów, myśli etc.
Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).

• SKRÓTY
Stosujemy skróty zgodnie z zasadami języka w którym dany tekst jest zredagowany.



4. PRZYPISY I ODSYŁACZE

• Odsyłacze bibliograficzne powinny być włączone bezpośrednio do tekstu głównego według następującego wzoru: (Gieysztor 2018: 90), tj. Autor rok: strona/y.

• Odsyłacz bibliograficzny należy umieścić po cudzysłowie. “It has to be stressed that the term translation technique is sometimes used interchangeably with the term translation strategy” (Tardzenyuy 2016: 48).

• W przypadku, gdy tom ma więcej niż dwóch autorów lub redaktorów, trzeba ograniczyć się do wskazania w tekście głównym pierwszego nazwiska z dodaniem adnotacji et al.: (Prola et al. 2014). W bibliografii końcowej trzeba natomiast wymienić wszystkie nazwiska autorów lub redaktorów.

• W przypadku kilku kolejnych cytowań tego samego tekstu i tej samej strony prosimy o umieszczenie ibidem w nawiasach okrągłych. Jeżeli odsyła się do innej strony tego samego tekstu, należy to wskazać w następujący sposób: ibidem: 89.

• Stosujemy przypisy dolne z numeracją progresywną. Numer przypisu należy zawsze umieszczać przed niskim znakiem interpunkcyjnym, tj. średnikiem, dwukropkiem, przecinkiem i kropką, ale po znaku wysokim (pytajnikiem, wykrzyknikiem) i po zamknięciu cudzysłowu:
[...] pisarstwa Czesława Miłosza 1.
[...] czy rzeczywiście tak było? 1.

• Przypisy dolne prosimy ograniczyć do minimum, starając się włączyć jak najwięcej do tekstu głównego. Redakcja KN akceptuje jedynie przypisy dolne prezentujące dodatkowe informacje rzeczowe, natomiast nie akceptuje przypisów dolnych prezentujących tylko dane bibliograficzne.



5. BIBLIOGRAFIA KOŃCOWA

• Odsyłacze zamieszczone przez autora w tekście przeznaczonym do publikacji muszą odpowiadać pełnym adresom bibliograficznym uporządkowanym alfabetycznie na końcu artykułu. Prosimy o objęcie bibliografią końcową tylko tekstów cytowanych w artykule.

• Publikacje książkowe należy przedstawiać w zgodzie z następującymi wzorami:

WHITMAN‑LINSEN C. (1992): Through the Dubbing Glass, Peter Lang, Frankfurt.
LEŚMIAN B. (2010): Poezje zebrane, TRZNADEL J. (red.), Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa.
IKSIŃSKI Z. (2004) (red.): Sztuka Świata, Wydawnictwo Artystyczne i Filmowe, Warszawa.

• W przypadku, gdy tom lub artykuł posiada więcej niż dwóch autorów lub redaktorów, powinni oni być wszyscy wskazani tylko w bibliografii końcowej:

CZAPLIŃSKI P., ŚLIWIŃSKI P. (1999): Literatura Polska 1976/1998, Wydawnictwo Literackie, Kraków.

• Artykuły opublikowane w monografiach wieloautorskich prosimy prezentować według tego wzoru:

PROLA D. (2017): O ptakach, kwiatach i innych realiach: Iwaszkiewicz jako tłumacz Quasimodo, w: BROGI BERCOFF G., CICCARINI M., SOKOŁOWSKI M. (red.), Inna komparatystyka. Od dokumentu do wyobraźni, Wyd. WLS, Warszawa: 169–198.

• Artykuły opublikowane w czasopismach prosimy prezentować według wzoru:

KOTARBIŃSKI T. (1972): Pojęcia i zagadnienia metodologii ogólnej i metodologii nauk praktycznych, „Studia Filozoficzne”, 1/74: 5–12.

• Prosimy używać “ID.” i “EAD.”, aby nie powtarzać nazwiska autora lub redaktora.

Np.: CICCARINI M. (2008): Świat ideologiczny, w: EAD., Żart, inność, zbawienie. Studia z literatury i kultury polskiej, Wydawnictwo Neriton, Warszawa.

• W przypadku większej ilości tytułów tego samego autora powinny być one uporządkowane chronologicznie.

• Jeżeli w tekście został zamieszczony odsyłacz do wydania innego niż pierwsze, powinno ono być wskazane w bibliografii za pomocą numeru po dacie wydania:

MIŁOSZ CZ. (2011 3): Rodzinna Europa, Wydawnictwo Literackie, Kraków.

• Tytuł zawarty wewnątrz innego tytułu napisanego kursywą, musi być zapisany czcionką prostą:

TEODOROWICZ-HELLMAN E. (2001): Pan Tadeusz w szwedzkich przekładach, Świat Literacki, Warszawa.

• W źródłach internetowych wskazać szczegółowy adres (URL) cytowanej strony, bez podkreśleń, ujęty w nawias ostrokątny, podając datę ostatniej konsultacji w nawiasie kwadratowym: <http://www.drevnyaya.ru/vyp/v2013.php> [ostatni dostęp: 21.11.16].

• Proszę stosować kapitaliki dla imion autorów i redaktorów.



6. RECENZJE I INNE

• KN wprowadzi też dział informacyjny, gdzie można umieścić recenzje, sprawozdania z konferencji, streszczenia itd. W tej części, oprócz języka angielskiego, niemieckiego, francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego oraz portugalskiego, uwzględnia się również teksty napisane w języku polskim.

• KN publikuje recenzje książek dotyczące zagadnienia językoznawstwa, literaturoznawstwa, kulturoznawstwa, glottodydaktyki, translatoryki oraz literatury pięknej, ale jedynie takich, które zostały opublikowane co najwyżej trzy lata przed ich zrecenzowaniem.

• W nagłówku recenzji przeznaczonej do publikacji w KN należy wymienić po kolei: a) imię i nazwisko autora recenzowanej książki, b) jej tytuł zapisany kursywą, c) ewentualnie nazwę, tom, część serii, w ramach której recenzowana książka się ukazała, d) nazwę wydawnictwa, e) miejsce i rok jej opublikowania oraz f) liczbę jej stron, a w przypadku recenzowania tłumaczenia także g) imię i nazwisko tłumacza.

• Imię i nazwisko autora recenzji prosimy wymienić na końcu recenzji dużymi literami z wyrównaniem do prawej strony.

• Tekstu recenzji nie należy opatrywać żadnymi komentarzami dolnymi, ani żadnym spisem publikacji. Wszelkie informacje bibliograficzne prosimy zamieszczać wewnątrz tekstu.


7. UWAGI KOŃCOWE

Użyte w tekście przeznaczonym do publikacji w KN znaki fonetyczne, nietypowe symbole oraz obrazy (tylko czarno-białe) należy zebrać i przesłać do Redakcji w postaci oddzielnego dokumentu elektronicznego. Ponadto, prosimy dołączyć PDF utworzony przez Autora z osadzeniem użytych niestandardowych czcionek.


8. POLITYKA OTWARTEGO DOSTĘPU

Pełna treść artykułów publikowanych w Kwartalniku Neofilologicznym jest udostępniana w Internecie na zasadach otwartego dostępu (open access), tj. bezpłatnie i bez technicznych ograniczeń. Zapewnienie polskim i zagranicznym czytelnikom swobodnego dostępu do publikacji ma na celu popularyzowanie wiedzy i rozwój nauki.
Od 1 stycznia 2022 r. w Kwartalniku Neofilologicznym obowiązuje wolna licencja Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach (CC BY-SA 4.0).



Zasady etyki publikacyjnej

Zasady etyki publikacyjnej

Redakcja „Kwartalnika Neofilologicznego” („KN”) podejmuje wszelkie starania w celu utrzymania najwyższych standardów etycznych zgodnie z wytycznymi Komitetu ds. Etyki Publikacyjnej (COPE), dostępnymi na stronie internetowej:
https://publicationethics.org/
oraz wykorzystuje wszystkie możliwe środki mające na celu zapobieżenie nadużyciom i nierzetelności autorskiej. Przyjęte zasady postępowania obowiązują autorów, Radę Naukową, Redakcję, recenzentów i wydawcę.


Odpowiedzialność autorów

1. Artykuły naukowe kierowane do opublikowania w „KN” powinny zawierać precyzyjny opis badanych zagadnień i stosowanych metod oraz autorskie wnioski. Autorzy powinni wyraźnie określić cel artykułu oraz jasno przedstawić wyniki przeprowadzonej analizy. Autorzy ponoszą odpowiedzialność za treści prezentowane w artykułach oraz właściwe cytowanie prac innych autorów. W razie zgłaszania przez czytelników zastrzeżeń odnoszących się do tych treści autorzy są zobligowani do udzielenia odpowiedzi za pośrednictwem Redakcji.

2. Na autorach spoczywa obowiązek zapewnienia pełnej oryginalności przedłożonych prac. Redakcja nie toleruje przejawów nierzetelności naukowej autorów, takich jak:
• duplikowanie publikacji – ponowne publikowanie własnego utworu lub jego części,
• plagiat – przywłaszczenie cudzego utworu lub jego fragmentu bez podania informacji o źródle,
• ghostwriting – ukrywanie osób, które przyczyniły się do powstania tekstu przeznaczonego do publikacji,
• guest authorship – wymienianie jako współautorów osób, które nie przyczyniły się wcale lub przyczyniły się w znikomym stopniu do powstania danej pracy.

3. Autorzy deklarują w podpisywanej umowie licencyjnej, że zgłaszany artykuł nie narusza praw autorskich osób trzecich, nie był dotychczas publikowany i nie został złożony w innym wydawnictwie oraz że jest ich oryginalnym dziełem, i określają swój wkład w opracowanie artykułu. Jeżeli doszło do zaprezentowania podobnych materiałów podczas konferencji lub sympozjum naukowego, to podczas składania tekstu do publikacji w „KN” autorzy są zobowiązani poinformować o tym Redakcję.

4. Autorzy są zobowiązani do podania wszelkich źródeł finansowania badań będących podstawą pracy.

5. Główną odpowiedzialność za rzetelność przekazanych informacji, łącznie z informacją na temat wkładu poszczególnych współautorów w powstanie artykułu, ponosi zgłaszający artykuł.

6. Autorzy zgłaszający artykuły do publikacji w „KN” biorą udział w procesie recenzji double-blind review, dokonywanej przez co najmniej dwóch niezależnych ekspertów z danej dziedziny. Po otrzymaniu pozytywnych recenzji autorzy wprowadzają zalecane przez recenzentów poprawki i przesyłają Redakcji zaktualizowaną wersję opracowania. Autorzy biorą udział w korekcie autorskiej.

7. Jeżeli autorzy odkryją w swoim tekście już opublikowanym błędy, nieścisłości bądź niewłaściwe dane, powinni o tym niezwłocznie poinformować Redakcję w celu dokonania korekty.


Odpowiedzialność Redakcji

1. Redakcja pod przewodnictwem Redaktora Naczelnego i jego zastępców podejmuje decyzję o publikacji danego artykułu z uwzględnieniem ocen recenzentów oraz opinii zespołu redakcyjnego. W swoich rozstrzygnięciach członkowie Redakcji „KN” kierują się kryteriami merytorycznej oceny wartości artykułu, jego oryginalności i jasności przekazu, a także ścisłego związku z celem i zakresem tematycznym „KN”.

2. Członkowie zespołu redakcyjnego weryfikują nadsyłane artykuły pod względem merytorycznym, oceniają ich zgodność z celem i zakresem tematycznym „KN” oraz sprawdzają spełnienie wymogów redakcyjnych i przestrzeganie zasad rzetelności naukowej. Ponadto wybierają recenzentów w taki sposób, aby nie wystąpił konflikt interesów, i dbają o zapewnienie uczciwego, bezstronnego i terminowego procesu recenzowania.

3. Za sprawny przebieg procesu wydawniczego, poinformowanie wszystkich jego uczestników o konieczności przestrzegania obowiązujących zasad, zapewnienie anonimowości autorów i recenzentów oraz przygotowanie artykułów do publikacji odpowiadają Redaktorzy poszczególnych zeszytów.

4. Zmiany dokonane w tekście na etapie przygotowania artykułu do publikacji nie mogą naruszać zasadniczej myśli autorów. Wszelkie modyfikacje o charakterze merytorycznym są z nimi konsultowane.

5. W przypadku podjęcia decyzji o niepublikowaniu artykułu nie może on zostać w żaden sposób wykorzystany przez wydawcę lub uczestników procesu wydawniczego bez pisemnej zgody autorów.

6. W celu przeciwdziałania nierzetelności naukowej wymagane jest złożenie przez autorów oświadczenia, w którym deklarują, że zgłaszany artykuł nie narusza praw autorskich osób trzecich, nie był dotychczas publikowany i jest ich oryginalnym dziełem, a także określają swój wkład w opracowanie artykułu zgodnie z podpisywaną przez autorów Umową licencyjną.

7. W celu zapewnienia wysokiej jakości recenzji wymagane jest złożenie przez recenzentów oświadczenia o przestrzeganiu zasad etyki recenzowania COPE i niewystępowaniu konfliktu interesów.

8. Czytelnicy, którzy mają wobec autorów opublikowanego artykułu uzasadnione podejrzenia o nierzetelność naukową, powinni powiadomić o tym Redaktora Naczelnego lub Sekretarza Redakcji. Po zbadaniu sprawy ewentualnego nadużycia czytelnicy zostaną poinformowani o rezultacie przeprowadzonego postępowania. W przypadku potwierdzenia nadużycia, na łamach czasopisma zostanie zamieszczona stosowna informacja.


Odpowiedzialność recenzentów

1. Recenzenci przyjmują artykuł do recenzji tylko wtedy, gdy uznają, że:
• posiadają odpowiednią wiedzę w określonej dziedzinie, aby rzetelnie ocenić pracę;
• zgodnie z ich stanem wiedzy nie istnieje konflikt interesów w odniesieniu do autorów, przedstawionych w artykule badań i instytucji je finansujących, co potwierdzają w oświadczeniu;
• mogą wywiązać się z terminu ustalonego przez Redakcję, aby nie opóźniać publikacji.

2. Recenzenci są zobligowani do zachowania obiektywności i poufności oraz powstrzymania się od osobistej krytyki. Zawsze powinni uzasadnić swoją ocenę, przedstawiając stosowną argumentację.

3. Recenzenci powinni wskazać ważne dla wyników badań opublikowane prace, które w ich ocenie powinny zostać przywołane w ocenianym artykule.

4. W razie stwierdzenia wysokiego poziomu zbieżności treści recenzowanej pracy z innymi opublikowanymi materiałami lub podejrzenia innych przejawów nierzetelności naukowej recenzenci są zobowiązani poinformować o tym Redakcję.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania nadesłanych artykułów jest zgodna z zaleceniami Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Formularz recenzji można pobrać ze strony internetowej czasopisma.

1. Artykuły nadesłane do Redakcji weryfikowane są przede wszystkim przez redakcję pod względem merytorycznym i formalnym. Teksty z oczywistymi błędami (formatowanie inne niż wnioskowane, braki piśmiennictwa, ewidentnie niska jakość naukowa) będą na tym etapie odrzucane.

2. Wstępnie zaakceptowane prace są przesyłane do dwóch niezależnych recenzentów.

3. Recenzja odbywa się w procesie double-blind review (autorzy i recenzenci nie znają swoich tożsamości) rekomendowanym przez Ministerstwo.

4. Potencjalny recenzent uzyskuje streszczenie tekstu lub pełny anonimowy tekst i sam decyduje o przyjęciu/odrzuceniu pracy do recenzji w określonym terminie.

5. Recenzenci są zobowiązani do zachowania w tajemnicy opinii o artykule i niewykorzystywania wiedzy na jego temat przed publikacją.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i kończyć się jednoznaczną konkluzją o przyjęciu lub odrzuceniu pracy z publikacji. Recenzent ma możliwość podsumowania swojej opinii w formie:

Artykuł może zostać opublikowany
(a) bez poprawek
(b) z poprawkami bez ponownej recenzji
(c) z poprawkami wymagającymi ponownej recenzji Artykuł nie nadaje się do publikacji.

7. Recenzent sporządza opinię w formie pisemnej wg. załączonego wzoru na stronie internetowej i przesyła podpisaną recenzję do czasopisma drogą elektroniczną (skan oryginału).

8. Redakcja nie przyjmuje recenzji, które nie odpowiadają merytorycznym i formalnym zasadom recenzowania naukowego. Uwagi recenzenta (jeśli takowe są) przedstawiamy autorowi. Dla autora obligatoryjne są racjonalne i umotywowane wnioski. Musi rozważyć wszystkie uwagi i odpowiednio skorygować tekst.

9. Autor tekstu ma prawo komentować wnioski recenzenta w przypadku, gdy się z nimi nie zgadza.

10. Redaktor Naczelny (przy wsparciu członków Redakcji) podejmuje decyzję o publikacji na podstawie uwag i wniosków przedstawionych przez recenzentów, uwag autora oraz ostatecznej wersji manuskryptu.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji