Nauki Humanistyczne i Społeczne

Kwartalnik Neofilologiczny

Zawartość

Kwartalnik Neofilologiczny | 2021 | No 4

Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

Cel artykułu stanowi eksplikacja roli kompresji pojęciowych w strategii transkodowania stosowanej w tłumaczeniu symultanicznym. Zasadnicze rozważania poprzedza zwięzły opis strategii trans-kodowania ( form-based strategy), strategii tłumaczenia pionowego (ścieżki strukturalnej) oraz koncepcji kompresji pojęciowych opracowanej na gruncie teorii integracji pojęciowej ( Conceptual Integration Theory). Następnie opisany został schemat kompresji pojęciowych typowy dla strategii transkodowania.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

BRUNNER T. (2007): Output beim Simultandolmetschen – Kulturtransfer, Voice-Over-Text oder was? Diplomarbeit. Innsbruck.
CHMIEL A. (2015): Przetwarzanie w tłumaczeniu symultanicznym. < https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstream/10593/14245/1/chmiel_agnieszka_przetwarzanie_symultaniczne.pdf> [ostatni do-stęp: 17.10.21].
DAM H. (2001): On the option between form-based and meaning-based interpreting: The effect of source text difficulty on lexical target text form in simultaneous interpreting, “The Interpreters’ Newsletter”, 11: 27–55.
DAVIS M.H. (2015): The neurobiology of lexical access, “Neurobiology of Language Volume”, SMALL S.L., HICKOK G.G. (red.), Academic Press, London: 541–557.
DE GROOT A.M.B. (1997): The cognitive study of translation and interpretation: Three approaches, w: DANKS J.H., SHREVE G.M., FOUNTAIN S.B., MCBEATH M.K. (red.), Cognitive processes in translation and interpretation, Thousand oaks: sage publications, London: 25–56.
ID. (2011): Language and Cognition in Bilinguals and Multilinguals: An Introduction, Psychology Press, New York.
GRUCZA S. (2008): Lingwistyka języków specjalistycznych, Euro-Edukacja, Warszawa.
HEJWOWSKI K. (2004): Kognitywno-komunikacyjna teoria przekładu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
MAŁGORZEWICZ A. (2003): Prozessorientierte Dolmetschdidaktik, Oficyna Wydawnicza Atut, Wrocław. ID. (2014): Językowe i niejęzykowe kompetencje tłumacza. Próba zdefiniowania celów trans-lodydaktyki akademickiej, “Lingwistyka Stosowana”, 11: 1–10.
MOSER-MERCER B. (1978): Simultaneous Interpretation: A Hypothetical Model and its Practical Application, w: GERVER D., SINAIKO H.W. (red.), Plenum Press, New York: 353–369.
PARADIS M. (1994): Neurolinguistic aspects of implicit and explicit memory: implication for bilingualism and SLA, w: ELLIS N. (red.), Implicit and explicit learning of languages, Academic Press, London: 393–419.
TURNER M., FAUCONNIER G. (2003): Conceptual Blending, Form and Meaning, “Sémiotique cognitive-Cognitive Semiotics”, 19: 57–86.
ID. (2019): Jak myślimy. Mieszaniny pojęciowe i ukryta złożoność umysłu, Biblioteka Kwartalnika Kronos, Warszawa.
SELESKOVITCH D. (1968): L’interprète dans les conférences internationales: problèmes de langage et de communication, Classiques Garnier, Paris.
WÖRRLEIN M. (2007): Der Simultandolmetschprozess. Eine empirische Untersuchung, Martin Meidenbauer, München.
ZYBATOW L. (2013): Des Simultandolmetschers rӓtselhafte Kompetenzen, “Studia Translatorica”, 4: 23–38. < http://www.studia-translatorica.pl/articles/04/02_zybatow.pdf> [ostatni dostęp: 17.10.21].
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Anna Bajerowska
1
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Warszawski
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

This study analyzes the depth of processing in consecutive interpreting. The data concern five professionals interpreting an easy and a difficult speech. Note-taking, target-text quality and the depth of processing have been studied. The results show that the participants apply a form-based approach, though meaning-based interpreting is more common if task circumstances are challenging. Higher accuracy and notes with more full words/fewer symbols might be related to form-based interpreting.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

ALBL-MIKASA M. (2008): (Non-)Sense in note-taking for consecutive interpreting, “Interpreting”, 10/2: 197–231.
ALEXIEVA B. (1994): On teaching note-taking in consecutive interpreting, in DOLLERUP C., LINDEGAARD A. (eds.), Teaching translation and interpretation 2. Insights, aims and visions, John Benjamins, Amsterdam and Philadelphia: 199–206.
ALLIONI S. (1989): Towards a grammar of consecutive interpretation, in: GRAN L., DODDS J. (eds.), The theoretical and practical aspects of teaching conference interpretation, Campanotto, Udine: 191–197.
BÜHLER H. (1986): Linguistic (semantic) and extra-linguistic (pragmatic) criteria for the evaluation of conference interpretation and interpreters, “Multilingua”, 5/4: 231–235.
CARDOEN H. (2013): The effect of note-taking on target-text fluency, in GONZÁLEZ G., KHALED Y., VOINOVA T. (eds.), Emerging Research in Translation Studies: Selected Papers of the CETRA Research Summer School 2012, CETRA, Leuven. < https://www.arts.kuleuven.be/cetra/papers/files/cardoen> [last access: 10.10.21].
CHMIEL A. (2007): Focusing on sense or developing interlingual lexical links? Verbal fluency development in interpreting trainees, in SCHMITT P., JÜNGST H. (eds.), Translationsqualität, Peter Lang, Frankfurt am Main: 66–78.
DAM H. (1998): Lexical similarity vs lexical dissimilarity in consecutive interpreting: A product- orientated study of form-based vs meaning-based interpreting, in PÖCHHACKER F., SHLESINGER M. (eds.), The interpreting studies reader, Routledge, London/New York: 266–277.
ID. (2001): On the option between form-based and meaning-based interpreting: The effect of source text difficulty on lexical target text form in simultaneous interpreting, “The Interpreters’ Newsletter”, 11: 27–55.
DEJEAN LE FÉAL K. (1998): Non nova, sed nove, “The Interpreters’ Newsletter”, 8: 41–51.
DIRIKER E. (2008): Exploring conference interpreting as a social practice: An area for intra- disciplinary cooperation, in PYM A., SHLESINGER M., SIMEONI D. (eds.), Beyond descriptive translation studies. Investigations in homage to Gideon Toury, John Benjamins, Amsterdam/ Philadelphia: 209–220.
DONATO V. (2003): Strategies adopted by student interpreters in SI: A comparison between the English-Italian and the German-Italian language-pairs, “The Interpreters’ Newsletter”, 12: 101–132.
FUSCO M. (1990): Quality in conference interpreting between cognate languages: A preliminary approach to the Spanish-Italian case, “The Interpreters’ Newsletter”, 3: 93–7.
GILE D. (2003): Justifying the deverbalization approach in the interpreting and translation classroom, “Forum”, 1/2: 47–63.
ILG G., LAMBERT S. (1996): Teaching Consecutive Interpreting, “Interpreting”, 1/1: 69–99.
KOHN K., ALBL-MIKASA, M. (2002): Note-taking in consecutive interpreting. On the reconstruction of an individualised language, “Linguistica Antverpiensa”, 1: 259–272.
LAMBERGER-FELBER H. (2001): Text-oriented research into interpreting. Examples from a case- study, “Hermes”, 26: 39–64.
LEDERER M. (2010): Interpretive Approach, in GAMBIER Y., VAN DOORSLAER L. (eds.), Handbook of translation studies, Vol. 1, John Benjamins Publishing Company, Amsterdam: 173–179.
LEE J. (2008): Rating scales for interpreting performance assessment, “The Interpreter and Translator Trainer”, 2/2: 165–184.
LIM H-O. (2006): A Post-mortem of note-taking, “Forum”, 4/2: 89–106.
LIU M., CHIU Y. (2009): Assessing source material difficulty for consecutive interpreting. Quantifiable measures and holistic judgment, “Interpreting”, 11/2: 244–266.
MAHMOODZADEH K. (1992): Consecutive interpreting: Its principles and techniques, in DOLLERUP C., LODDEGAARD A. (eds.), Teaching translation and interpreting. Training, talent and experience, John Benjamins, Amsterdam & Philadelphia: 231–236.
MASSARO D., SCHLESINGER M. (1997): Information processing and a computational approach to the study of simultaneous interpretation, “Interpreting”, 2/1-2: 13–53.
PANETH E. (1984): Training in note-taking (for interpreting), in WILSS W., THOME G. (eds.), Die Theorie des Übersetzens und ihr Aufschlußwert für die Übersetzungs- und Dolmetschdidaktik, Gunter Narr, Tübingen: 326–332.
PRADAS MACÍAS E. (2007): La incidencia del parámetro fluidez, in COLLADOS AÍS A., EAD., STÉVAUX E., GARCÍA BECERRA O. (eds.), La evaluación de la calidad en interpretación simultánea: Parámetros de incidencia, Comares, Granada: 53–70.
SELESKOVITCH D. (1975) : Langage, langues et mémoires. Etude de la prise de notes en interprétation Consécutive, Minard, Paris.
SETTON R. (2002): Seleskovitch: A radical pragmatist before her time, “The Translator”, 8/1: 117– 124.
TAYLOR C. (1997): Degree in conference interpreting/translation, “The Translator”, 3/2: 247–260.
WALKER I., HULME C. (1999): Concrete words are easier to recall than abstract words: Evidence for a semantic contribution to short-term serial recall, “Journal of Experimental Psychology: Learning, Memory, and Cognition”, 25/5: 1256–1271.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Hanne Cardoen
1

  1. University of Mons
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The body of research on the perception of video game localization solutions is constantly growing. However, no attention was given to Polish video gamers’ language version preferences. The present paper presents the results of a survey of Polish dedicated gamers when it comes to the preferred localization scope, what factors influence that preference, what solutions characterise a good localization and which ones the localizers should avoid.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

ADAMS E. (2014): Fundamentals of Game Design. Third Edition, New Riders, Berkeley.
AFZALI K., ZAHIRI M. (2021): A netnographic exploration of Iranian videogame players translation needs: the case of in-game texts, “The Translator”, < https://doi.org/10.1080/13556509.2021.1880536> [last access: 17.10.21].
AL-BATINEH M., ALAWNEH R. (2021): Current trends in localizing Video games into Arabic: localization levels and gamers’ preferences, “Perspectives. Studies in Translation Theory and Practice”, 5: 1–20.
BERNAL-MERINO M.Á. (2015): Translation and Localisation in Video Games. Making Entertain-ment Software Global, Routledge, New York.
BOBREK G. (2018): Gry, w które lepiej nie grać po polsku, “TVGRY.pl”, < https://www.youtube.com/watch?v=GSPkx0yBu7A> [last access: 17.10.21].
BOBROWSKI M., RODZIŃSKA-SZARY P., KRAMPUS-SEPIELAK A., ŚLIWIŃSKI M., RUDNICKI S. (2017): State of the Polish Video Game Industry '17, “PolishGamers.com”, < http://polishgamers.com/upload/raport_A4_EN_2017_web.pdf> [last access: 17.10.21].
BOBROWSKI M., GAŁUSZKA D., KRAMPUS-SEPIELAK A., RODZIŃSKA-SZARY P., ŚLIWIŃSKI M. (2019): Polish Gamers Research Report, “Polish Gamers Resarch” < https://polishgamers.com/pgr/polish-gamers-research-2019> [last access: 17.10.21].
BROOKS D. (2000): What Price Globalization? Managing Costs at Microsoft, in: SPRUNG R.C. (ed.), Translating into Success: Cutting-edge Strategies for Going Multilingual in a Global Age, John Benjamins, Amsterdam/ Philadelphia: 43–57.
CHANDLER H.M. (2005): The Game Localization Handbook, Charles River Media, Massachusetts.
CZECH D. (2013): Challenges in video game localization: An integrated perspective, “Explorations: A Journal of Language and Literature”, 1: 3–25.
DĘBOWSKI J., ARASZKIEWICZ M., BOBREK G., MAŃKA M. (2016): Tragiczne przypadki polskiego dubbingu gier. Dlaczego jest tak źle, “TVGRY.pl”, < https://www.youtube.com/watch?v=HateX3Bq09Y> [last access: 17.10.21].
DIETZ F. (2007): How difficult can that be? – The work of computer and video game localization, “Revista Tradumàtica”, 5: 41–47.
ELLEFSEN U. (2016): Harnessing the roar of the crowd: A quantitative study of language preferences in video games of French players of the Northern Hemisphere, MA thesis, University of Roehampton: London.
FERNÁNDEZ-COSTALES A. (2016): Analyzing Player’s Perception on the Translation of Video Games, in: SMITH I.A., ESSER A., BERNAL-MERINO M.Á. (eds.), Media Across Borders: Localizing TV, Film, and Video Games, Routledge, New York: 183–201.
GEURTS F. (2015): What do you want to play? The desirability of video game translations from English into Dutch according to Dutch gamers and non-gamers, MA thesis, University of Leiden.
HERNANDEZ M. (2017): Video Game Localisation: A Francophone Gamers' Perspective on the Quality of PC Video Game Localisation, MA thesis, Université Genève, < http://archive-ouverte.unige.ch/unige:104629> [last access: 17.10.21].
KHOSHSALIGHEH M., AMERI S. (2020): Video game localisation in Iran: A survey of users’ profile, gaming habits and preferences, “The Translator”, 26/2: 190–208.
KRAKOWSKI PARK TECHNOLOGICZNY (2015): Polish Gamers Research '2015, „kpt.krakow.pl”, < http://www.kpt.krakow.pl/wp-content/uploads/2018/06/polishgamers_2015_final_pl-2.pdf> [last access: 17.10.21].
ID. (2018): Polish Gamers Research '2018, „kpt.krakow.pl” < http://www.kpt.krakow.pl/wp-content/uploads/2018/06/polish-gamers-2018.pdf> [last access: 17.10.21].
KRAMPUS-SEPIELAK A., BOBROWSKI M., GAŁUSZKA D., RODZIŃSKA-SZARY P., ŚLIWIŃSKI M. (2021): The State of the Polish Video Games Industry 2020, “Polish Gamers Research”, < https://polishgamers.com/wp-content/uploads/2021/04/Raport_2021_long_FINAL_EN_WEB.pdf> [last access: 17.10.21]. KUDŁA D. (2020): Ocena odbioru lokalizacji językowej gier komputerowych na podstawie danych okulograficznych, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Komunikacji Specjalistycznej i Interkulturowej, Uniwersytet Warszawski, Warszawa.
MANDIBERG S. (2015): Responsible Localization: Game Translation between Japan and the United States, PhD thesis, University of California, San Diego, < https://escholarship.org/uc/item/3g21n3q7> [last access: 17.10.21].
MANGIRON C. (2018): Reception studies in game localization. Taking stock, in: DI GIOVANNI E., GAMBIER Y. (eds.), Reception Studies and Audiovisual Translation, John Benjamins, Amsterdam: 277–296.
MCCARTHY D., CURRAN S., BYRON S. (2005): The Complete Guide to Game Development, Art, and Design, ILEX Press Ltd, Lewes.
MUNDAY J. (2012): Introducing Translation Studies: Theories and Applications (3rd ed.), Routledge, London/ New York.
O'HAGAN M., MANGIRON C. (2013): Game Localization: Translating for the Global Digital Entertainment Industry, John Benjamins, Amsterdam/ Philadelphia.
STRZYŻEWSKI M. (2014): Kim są gracze w Polsce? Wyniki badań rynku Polish Gamers Research, „Onet.pl”, < https://technologie.onet.pl/gry/kim-sa-gracze-w-polsce-wyniki-badan-rynku- polish-gamers-research-2014/34rqzyn> [last access: 17.10.21].
THAYER A., KOLKO, B.E. (2004): Localization of Digital Games: The Process of Blending for the Global Games Market, “Technical Communication”, 51/4: 477–488.
WEBER L. (2017): In the $75 Billion Videogame Industry, Hiring People Is a Last Resort, “The Wall Street Journal” (10 April), < https://www.wsj.com/articles/why-a-75-billion-business-is-getting-out-of-the-hiring-game-1491838235> [last access: 17.10.21].
WIJMAN T. (2021): Global Games Market to Generate $175.8 Billion in 2021; Despite a Slight Decline, the Market Is on Track to Surpass $200 Billion in 2023, “Nezwoo.com” < https://newzoo.com/insights/articles/global-games-market-to-generate-175-8-billion-in-2021-despite-a-slight-decline-the-market-is-on-track-to-surpass-200-billion-in-2023/> [last access: 17.10.21].
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dominik Kudła
1
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Warszawski
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The subject of this article comprises abbreviations and acronyms in photogrammetric terminology in English and their translation into Polish. The first part of the article provides various definitions of abbreviations and acronyms, discusses their structure and presents lexicographic sources on abbreviations and acronyms in Polish and English. The second part focuses on photogrammetry with its terminology and problems of deciphering and translating abbreviations and acronyms from English into Polish.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

ALEXANDER F., BLAIR P., DAINTITH J., GRANDISON A., ILLINGWORTH V., MARTIN E., STIBBS A., PEARSALL J., TULLOCH S. (1992): The Oxford Dictionary Of Abbreviations, Oxford University Press, Oxford.
BYRNE J. (2012): Scientific and Technical Translation Explained. A Nuts and Bolts Guide for Beginner, Routledge, London/New York.
CZYŻEWSKA M. (2006): O skrótach i skrótowcach w pracy tłumacza, “Lingua Legis”, 14: 45–53.
DALE R., PUTTICK S. (1997): The Wordsworth Dictionary of Abbreviations and Acronyms, Wordsworth Editions Ltd, Hert.
DIRVEN R., VERSPOOR M. (1998): Cognitive Exploration of Language and Linguistics, John Benjamins, Amsterdam.
FAUDROWICZ A., SIKORSKI W. (1999): Słownik skrótów informatycznych, MIKOM, Warszawa.
GÓRNICZ M. (2000): Elementy anglojęzyczne w tekstach medycznych (na podstawie tekstów z dziedziny immunologii opublikowanych w miesięczniku ‘Problemy’), “Poradnik językowy”, 2: 19–20.
GRANSHAW S. (2016): Photogrammetric Terminology: Third Edition (2016) Listing, “Photo-grammetric Record”, 31: 113–256.
JADACKA H. (2006): Poradnik językowy dla prawników, Semper, Warszawa.
KIERZKOWSKA D. (2011): Kodeks tłumacza przysięgłego z komentarzem, Wydawnictwo TEPIS, Warszawa.
KOCHANOWSKI J. (2000): Dictionary of abbreviations used in marine correspondence and documents = Słownik skrótów stosowanych w dokumentach i korespondencji żeglugowej, Foka, Szczecin.
KOSTYRA M. (2006): Słownik skrótów i skrótowców angielskich, Egis, Kraków.
KUBACKI A. (2016): O abrewiacjach i akronimach w pracy tłumacza przysięgłego, “Lingua Legis”, 24: 7–22.
KURCZYŃSKI Z. (2014): Słownik polsko-angielski i angielsko-polski z zakresu fotogrametrii ‘Polish- English, English-Polish dictionary on photogrammetry’, Geodeta, Warszawa.
KWIATEK E. (2013): Contrastive Analysis of English and Polish Surveying Terminology, Cambridge Scholars: Newcastle upon Tyne.
ID. (2020): Translation and terminological challenges encountered in the compilation of the English- Polish, Polish-English photogrammetric dictionary, “Studia Translatorica”, 11: 71–83.
LINKE-RATUSZNY M. (2016): Kompetencja tłumaczeniowa w przekładzie tekstów specjalistycznych – analiza wybranych problemów na przykładzie tekstów popularnonaukowych, “Rocznik Przekładoznawczy”, 11: 213–250.
LIPIŃSKI K. (2006) Vademecum tłumacza, Idea, Kraków.
ŁYDA A., WARCHAŁ K. (2009): Pleonasms in PolishEnglish interpreting, w: ARABSKI J., WOJTASZEK A. (eds.), Language Learning Studies, Uniwersytet Śląski/WW, Katowice: 78–89.
MÜLDNER-NIECKOWSKI P. (2007): Wielki słownik skrótów i skrótowców, Europa, Wrocław.
PARUCH J. (1992): Słownik skrótów, Wiedza Powszechna, Warszawa.
PAXTON J. (1989): The Penguin dictionary of abbreviations, Penguin Books, Harmondsworth.
PLAG I. (2003): Word-formation in English, Cambridge University Press, Cambridge.
PODRACKI J. (1999): Słownik skrótów i skrótowców, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
ROMKOWSKA E. (1988): Słownik skrótów elektronicznych angielsko-polski, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa.
SALONI Z. (2010): O użyciu skrótów w tekstach polskich, POLONICA”, XXX: 137–156.
SĘKOWSKA E. (2002): Budowa wyrazów, w: DUBISZ. S. (ed.), Nauka o języku dla polonistów, Książka i Wiedza, Warszawa: 156–187.
SITEK Z. (1990): Słownik terminologiczny (pięciojęzyczny) z zakresu fotogrametrii i teledetekcji ‘Five-language terminological dictionary on photogrammetry and remote sensing’, Wydawnictwo AGH, Kraków.
SZADYKO S. (2009): O błędnej pisowni akronimów, Komunikacja Specjalistyczna”, 1: 35–52.
SZANIAWSKI J. (1997): Słownik skrótów informatycznych: angielsko-polski, ArsKom, Warszawa.
SZYMANEK K. (2001): Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
WITALISZ A. (2016): Przewodnik po anglicyzmach, JAK, Kraków.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Ewelina Kwiatek
1
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The “fake” past tense is a linguistic phenomenon that occurs when the past tense morpheme does not refer to the past time. The paper aims to show the application of mental models in translation and translation teaching in the example of counterfactual constructions that include the past tense without temporal meaning, e.g., “If Sam knew the answer, James would know the answer”. The author illustrates fake past tense cues in different languages and applies concepts from cognitive theories.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

ALBERDING M. (2004): Counterfactual Conditionals, Mental Spaces, and ESL Pedagogy, “CELE Journal”, 12: 34–52.
ARREGUI A. (2006): On the role of the perfect in would-conditionals, “Proceedings of the 2005 annual conference of the Canadian Linguistic Association”, 1/50: 1–12.
ARREGUI A. (2009): On similarity in counterfactuals, “Linguistics and Philosophy”, 3/32: 245–278.
BJORKMAN B.M., HALPERT C. (2017): In an imperfect world: Deriving the typology of counterfactual marking, in: ARREGUI A., RIVERO M., SALANOVA A. (eds.), Modality Across Syntactic Categories, Oxford University Press, Oxford: 1–22.
BYRNE R.M. (2005): The Rational Imagination: How People Create Alternatives to Reality, MIT Press, Cambridge.
FAUCONNIER G., TURNER M.B. (1998): Conceptual Integration Networks, “Cognitive Science”, 2/ 22: 133–187.
FAUCONNIER G. (2000): Methods and Generalizations, in: THEO J., GISELA R. (eds.), Scope and Foundations of Cognitive Linguistics, Mouton De Gruyter, Hague: 95–128.
FELDMAN J.A. (2006): From Molecule to Metaphor: A Neural Theory of Language, MIT Press, Cambridge.
FERREIRA M. (2014): Displaced aspect in counterfactuals: towards a more unified theory of imperfectivity, in: LUKA CRNIˇC and ULI SAUERLAND (eds.), The Art and Craft of Semantics: A Festschrift for Irene Heim, MITWPL, Cambridge: 147–164
FILLENBAUM S. (1974): Information amplified: Memory for counterfactual conditionals, “Journal of Experimental Psychology”, 1/102: 44–49.
GILE D. (2009): Basic Concepts and Models for Interpreter and Translator Training, John Benjamins, Amsterdam.
IATRIDOU S. (2000): The Grammatical Ingredients of Counterfactuality, “Linguistic Inquiry”, 2/31: 231–270.
JOHNSON-LAIRD P.N., BYRNE R.M. (1991): Essays in Cognitive Psychology. Deduction, NJ: Erlbaum, Hillsdale.
KARAWANI H. (2014): The real, the fake, and the fake fake: In counterfactual conditionals, crosslinguistically, LOT, Netherlands.
KRATZER A. (1991): Conditionals, in: VON STECHOW A., WUNDERLICH D. (eds.), Semantics: An international handbook of contemporary research, Walter de Gruyter, Berlin: 651–656.
KULAKOVA E., NIEUWLAND M.S. (2016): Understanding counterfactuality: A review of experimental evidence for the dual meaning of counterfactual, “Language and Linguistics compass”, 2/10: 49–65.
LEVINSON S. (2000): Presumptive Meaning. The Theory of Generalized Conversational Implicature, MIT Press, Cambridge.
LEWANDOWSKA-TOMASZCZYK B. (2015): Equivalence, in: BOGUCKI L. (ed.), Ways to Translation, University of Lodz, Lodz: 11–54.
MACKAY J. (2019): Modal interpretation of tense in subjunctive conditionals, “Semantics and Pragmatics”, 2/12: 1–29.
MANDEL D. (2003): Counterfactuals, emotions, and context. “Cognition and emotion”, 1/17: 139–159.
ORENES I., GARCÍA-MADRUGA J.A., GÓMEZ-VEIGA I., ESPINO O., BYRNE R.M. (2019): The comprehension of counterfactual conditionals: Evidence from eye-tracking in the visual world paradigm, “Frontiers in psychology”, 10/1172: 1–19.
PŁUŻYCZKA M. (2009): Dydaktyka translacji – rozważania terminologiczne, „Przegląd glotto-dydaktyczny”, 26: 195–200.
ID. (2011): Wybrane trudności translacyjne a proces translodydaktyczny, in: PIOTROWSKI S. (ed.), O nauczaniu i uczeniu się języka obcego dla potrzeb zawodowych, Lublin: 88–97.
ID. (2020): Tracking mental processes in sight translation: Neurobiological determinants of selected eyetracking parameters, “Translation, Cognition & Behavior”, 2/3: 209–232.
REBOUL A. (2004): Conversational Implicatures: Nonce or Generalized?, in: Experimental Pragmatic, Palgrave Macmillan, London: 322–333.
SCHULZ K. (2017): Fake perfect in X-marked conditionals, “Semantics and Linguistic Theory”, 27: 547–570.
SICKINGER P. (2017): Aiming for cognitive equivalence–mental models as a tertium comparationis for translation and empirical semantics, “Research in Language”, 2/15: 213–236.
VON FINTEL K. (2014): Subjunctive conditionals, in: GILLIAN R., DELIA G.F. (eds.), Routledge Companion to Philosophy of Language, Routledge, Oxfordshire: 485–496.
VON FINTEL K., IATRIDOU, S. (2020): Prolegomena to a theory of X-marking, Ms. under review for “Linguistics and Philosophy”.
VON PRINCE K. (2019): Counterfactuality and past, “Linguistics and Philosophy”, 6/42: 577–615.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Ainur Kakimova
1
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Warszawski
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

The principles of editing historical sources have been discussed for decades, but most of the dilemmas cannot be unequivocally resolved. These include the decision to translate a foreign language source into Polish. Several factors should be taken into consideration, above all: 1. The editorial practice; 2. The language of the source; 3. The type of the text and the recipient of the publication; 4. The availability of the original for researchers of the era. Each of these aspects deserves separate evaluation.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

ARCHIVE COLLECTIONS

- Archiwum Główne Akt Dawnych [AGAD]
- Archiwum Ghigiottiego [AG]
- Archiwum Publiczne Potockich [APP]
- Korespondencja Stanisława Augusta [KSA]
- Nuncjatura Stolicy Apostolskiej [NSA]
- Zbiór Popielów [ZP]


PRIMARY SOURCES

ASKENAZY SZ. (1918–1919): Napoleon a Polska, vol. 1–3, Kraków-Warszawa.
BAJER J. (2020) (ed.): Correspondance du roi Stanislas-Auguste et de Luigi Malabaila di Canale (1765–1773), Warszawa.
CHODŹKO L. (1829): Histoire des Légions polonaises en Italie, sous le commandement du général Dombrowski, Paris.
CZARTORYSKI A.J. (1887): Mémoires de Adam Czartoryski et correspondance avec l’Empereur Alexandre I. Preface de Charles de Mazade, vol. I–II, Paris.
ID. (1888): Memoirs of Prince Adam Czartoryski: And His Correspondence with Alexander I. With documents relative to the prince's negotiations with Pitt, Fox, and Brougham, and an account of his conversations with Lord Palmerston and other English statesmen in London in 1832, A. GIELGUD (ed.), vol. I–II, London.
ID. (1912–1913): Miemuary kniazia Adama Czartoriżskowo i jewo pieriepiska s impieratorom Aleksandrom I, Pieriewod s francuzskogo A. Dmitriewoj. Riedakcja i wstupitielnaja statia A. KIZWALTER (ed.), vol. I–II, Moskwa.
ID. (1904–1905): Pamiętniki księcia Adama Czartoryskiego, L. GADON, K. DE MAZADE (eds.), t. I– II, Kraków.
ID. (1986): Pamiętniki i memoriały polityczne 1776–1809, J. SKOWRONEK (ed.), Warszawa.
DANILCZYK A., KORDEL J., ANIPIARKOU V., ŁUCZAK S. (2019) (eds.): Instrukcje i reskrypty do ambasadorów rosyjskich w Rzeczypospolitej w latach 1772–1794, Warszawa.
DEMBIŃSKI B. (1902) (ed.): Źródła do dziejów drugiego i trzeciego rozbioru Polski, Lwów.
DĘBOWSKI M. (2013) (ed.): Pamiętniki króla Stanisława Augusta: antologia, Warszawa.
DUKWICZ D., ZIELIŃSKA E. (2017) (eds.): Entretiens du roi Stanislas-Auguste avec Otto Magnus von Stackelberg (1773–1775), Warszawa.
HANDELSMAN M. (1914) (ed.): Instrukcye i depesze rezydentów francuskich w Warszawie 1807– 1813, vol. 1–2, Kraków.
JOBERT A. (1979): Komisja Edukacji Narodowej w Polsce (1773–1794). Jej dzieło wychowania obywatelskiego, Wrocław-Warszawa-Kraków.
JUSUPOVIĆ M., DANILCZYK A. (2016) (eds.), Korespondencja polityczna Stanisława Augusta. Wiedeń, vol. I (1788–1790), vol. II (1791–1792), Warszawa.
KALINKA W. (1868) (ed.): Ostatnie lata panowania Stanisława Augusta. Dokumenta do historyi drugiego i trzeciego podziału, Poznań.
KOCÓJ H. (2007) (ed.): Austria wobec Konstytucji 3 maja w świetle relacji posła austriackiego Benedykta de Cachégo, Kraków.
ID. (2006) (ed.): Berlin wobec Konstytucji 3 maja, Kraków. ID. (2009) (ed.): Dyplomaci francuscy o Konstytucji 3 maja, Kraków.
ID. (2016) (ed.): Dyplomaci sascy wobec Sejmu Wielkiego, Kraków.
KOSIŃSKI W. (1877) (ed.): Amilkar Kosiński we Włoszech 1795–1803 r. Zbiór materyałów do historyi Legionów Polskich we Włoszech, Poznań.
KOSTKIEWICZOWA T. (2015): Pamiętniki Stanisława Augusta na nowo odkryte, Warszawa.
KOZŁOWSKI W.M. (1899) (ed): Listy Kniaziewicza do Dąbrowskiego i Kościuszki, Lwów.
KUKIEL M. (1912): Próby powstańcze po trzecim rozbiorze, Kraków-Warszawa.
LEGRAND É. (1872) (ed.): Lettres de Constantin Stamaty a Panagiotis Kodrikas sur la Révolition Française. Janvier 1793, Paris.
LUTOSTAŃSKI K. (1918) (ed.): Les partages de la Pologne et la lutte pour l’indépendance, vol. 1–2, Lausanne.
MOŚCICKI H. (1947) (ed.): Pisma Tadeusza Kościuszki, Warszawa.
OGIŃSKI M. (1826–1827): Mémoires de Michel Oginski sur la Pologne et les Polonais depuis 1788 jusqu'a la fin de 1815, vol. 1–4, CHODŹKO L. (ed.) Paris-Gèneve.
PACHOŃSKI J. (1969): Legiony Polskie. Prawda i legenda, 1794–1807, vol. 1, Warszawa.
POSTÉN L. (1989) (ed.): Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła szwedzkiego w Warszawie, Warszawa.
REYCHMAN J. (1956): Z nieznanej korespondencji Descorchesa i La Roche’a z 1794/95, „Przegląd Historyczny”, 1/47: 161–165.
ROGALSKI A. (2015) (ed.): Listy Napoleona i Józefiny, Poznań.
SIEVERS J.J. (1992), Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski, GROCHULSKA B., UGNIEWSKI P. (eds.), Warszawa. STANISLAS AUGUSTE (2012): Mémoires, GRZESKOWIAK-KRWAWICZ A., TRIAIRE D. (eds.), Paris.
SKAŁKOWSKI A.M. (1908): O cześć imienia polskiego, Warszawa–Lwów. ID. (1912): O kokardę Legionów, Lwów. ID. (1948–1950) (ed.): Archiwum Wybickiego, vol. 1–2, Gdańsk.
THEINER A. (1864) (ed.): Vetera monumenta Poloniae et Lithuaniae gentiumque finitimarium, vol. 4, Romae.
ZIELIŃSKA E., DANILCZYK A. (2013–2017) (eds.): Korespondencja polityczna Stanisława Augusta. Augustyn Deboli 1780, 1781, 1782), ed., Warszawa [3 volumes].
ZIELIŃSKA Z. (2015) (ed.): Correspondance de Stanislas-Auguste avec Catherine II et ses plus proches collaborateurs (1764–1796), Kraków. Listy znakomitych Polaków wyjaśniające historyą Legionów Polskich (1831), Kraków.


METHODICAL TEXTS

DYMMEL P. (1995), Edytorstwo historyczne - stan i potrzeby, in: STASZEWSKI J. (red.), Pamiętnik XV Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich, vol. 1, part 2, Gdańsk-Toruń.
ID. (2000), Zagadnienia edytorskie źródeł do historii kościoła w Polsce: przewodnik bibliograficzny, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne”, 73: 33–143.
HANDELSMAN M. (2010): Historyka, Warszawa.
KOŁODZIEJCZYK D. (2013): Zaproszenie do osmanistyki. Typologia i charakterystyka źródeł muzułmańskich sąsiadów dawnej Rzeczypospolitej: Imperium Osmańskiego i Chanatu Krymskiego, Warszawa.
KONOPCZYŃSKI W. (1919): Potrzeby naukowe w zakresie wydawnictw źródłowych do dziejów Polski, (okres od 1648 do 1795) in: „Nauka Polska”, vol. 2.
ID. (2015): Historyka, Warszawa.
LEPSZY K. (1953): Instrukcja wydawnicza dla źródeł historycznych od XVI do połowy XIX wieku, Wrocław.
PERŁAKOWSKI A. (2015) (ed.): Edytorstwo źródeł - ograniczenia i perspektywy, Kraków.
ID. (2018) (ed.): Edytorstwo źródeł: różne drogi – wspólny cel, Kraków.
ID. (2011) (ed.): Teoria i praktyka edycji nowożytnych źródeł w Polsce (XVI–XVIII w.), Kraków.
TANDECKI J., KOPIŃSKI K. (2014), Edytorstwo źródeł historycznych, Warszawa.
ZIELIŃSKA Z. (2011), Korespondencja Stanisława Augusta z Katarzyną II – problemy edytorskie, „Wiek Oświecenia” 27: 11–25.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Michał Balogh
1 2
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Warszawski
  2. Université Panthéon-Sorbonne, Paris

Abstrakt

Apologia filosofico-storica in cui si mostra il sesso delle donne superiore a quello degli uomini, wydana w 1737 roku przez palermitańskiego szlachcica Vincenzo Di Blasi, jest zbiorem przykładów kobiecych wartości i cnót zaczerpniętych z mitów, historii i literatury. Zostały one skomponowane, by uwydatnić przewagę „płci niewieściej” nad męską. Tekst wpisuje się w ówczesny sycylijski klimat kulturowy, który był wciąż zawieszony między skostniałą filozofią scholastyczną a powolną recepcją świeckiej i nowoczesnej myśli kartezjańskiej. Praca ta potwierdza jednak – także na Sycylii – rosnącą funkcję kulturową i upowszechniającą tzw. „sztuki konwersacji”, obok zinstytucjonalizowanego już wtedy modelu akademii.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Andrea Schembari
1
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Szczeciński
Pobierz PDF Pobierz RIS Pobierz Bibtex

Abstrakt

W pracy podejmuje się próbę omówienia problematyki związanej z językiem specjalistycznym dotyczącym ekonomii prezentowanym na łamach włoskich gazet codziennych podczas kampanii przedreferendalnej oraz po ogłoszeniu wyników głosowania, w okresie od 4 czerwca 2016 do 3 czerwca 2017. Artykuł rozpoczyna się od wskazania charakterystyki języka specjalistycznego. Zauważa się, że cechą dystynktywną są metafory i to zagadnienie staje się centralnym problemem rozważań. W analizie dokonuje się odwołań do badań nad metaforą przeprowadzonych przez George’a Lakoffa i Marka Johnsona. Autorka proponuje wyróżnienie 7 głównych kategorii tematycznych metafor: ciało, zwierzęta, historia, gry i zabawy, turystyka, pogoda oraz woda. Korpus stanowią cytaty z artykułów prasowych opublikowanych w dziennikach Corriere della Sera oraz Il sole 24 ore.
Przejdź do artykułu

Bibliografia

BALBONI P. (2000): Le microlingue scientifico- professionali: natura e insegnamento, UTET Università, Torino.
BECCARIA G.L. (1973): “I linguaggi settoriali in Italia”, in: BECCARIA G.L. (a cura di), Linguaggi settoriali e lingua comune, Bompiani, Milano.
ID. (1988): Italiano. Antico e nuovo, Garzanti, Milano. ID. (1989): “Parole della politica”, in: JACOBELLI J. (a cura di), La comunicazione politica in Italia, Laterza, Bari.
ID. (2004): Dizionario di linguistica, Einaudi, Torino. BERRUTO G. (1976): Sociolinguistica dell'italiano contemporaneo, Il Mulino, Bologna.
ID. (1993): L’introduzione all’italiano contemporaneo. La varietà e gli usi, Laterza, Roma- Bari.
CAMBIAGHI B. (1988): “La ricerca nell’insegnamento delle microlingue. Stato attuale”, in: Centro Di Linguistica Dell’Università Cattolica, C. D. L. D. C., Le lingue di specializzazione e il loro insegnamento nella scuola secondaria e nell’università, La Scuola, Brescia.
CILIBERTI A. (a cura di), (1981): L’insegnamento linguistico per scopi speciali, Zanichelli, Bologna.
CORTELAZZO M. (1990): Le lingue speciali, Unipress Padova.
EDELMAN M. (1992): Costruire lo spettacolo politico, Nuova ERI- Edizioni RAI, Torino.
KALISKA M. (2011): Il linguaggio della crisi economica nei giornali italiani online nel 2009 un’analisi lessicale, “Kwartalnik Neofilologiczny”, LVIII, I/2011.
LAKOFF G., JOHNSON M. (2005): Metafora e la vita quotidiana, Bompiani, Milano.
MENGALDO P.V. (1994): Il Novecento, Il Mulino, Bologna.
RISTAIANO P.C., DI TERMINI D. (1998): Politica e comunicazione: schemi lessicali e analisi del linguaggio, Name, Firenze.
SOBRERO A., MAGLIETTA A. (2006): Introduzione alla linguistica italiana, Laterza, Bari- Roma.

SITOGRAFIA
< www.treccani.it/vocabolario/tiremmolla> [ultimo accesso: 29.10.2021].
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Ramona Mankowska
1
ORCID: ORCID

  1. Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Instrukcja dla autorów

WSKAZÓWKI DLA AUTORÓW


1. ZASADY OGÓLNE

• Kwartalnik Neofilologiczny (KN) publikuje wyłącznie artykuły wcześniej nigdzie niepublikowane i prezentujące nową wiedzę językoznawczą, lingwistyczną, literaturoznawczą, kulturologiczną, glottodydaktyczną i translatoryczną.

• KN publikuje jedynie artykuły napisane w języku angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim, hiszpańskim oraz portugalskim.

• Nadesłane artykuły zostaną opublikowane w KN, o ile uzyskają pozytywne oceny powołanych przez Redakcję KN recenzentów. Jeśli recenzenci uzależnią możliwość opublikowania nadesłanego artykułu od wprowadzenia wskazanych przez nich poprawek, zostanie on przyjęty do publikacji, o ile Autor zechce odpowiednio zmodyfikować jego wersję pierwotną.

• Recenzje nadsyłanych artykułów są sporządzane w trybie obustronnie anonimowym ( double-blind review).

• Artykuły przygotowane przez dwóch lub więcej autorów należy zaopatrzyć w przypis możliwie dokładnie określający wkład wniesiony w jego przygotowanie przez jego poszczególnych autorów. W szczególności należy w takim przypadku podać do publicznej wiadomości, kto jest autorem koncepcji, założeń i metod przedstawionych w nim badań.

• Redakcja KN podziela opinię, że zarówno tzw. ghostwriting (tj. ukrywanie osób, które przyczyniły się do powstania tekstu przeznaczonego do publikacji), jak i tzw. guest authorship (tj. wymienianie jako współautorów osób, które nie przyczyniły się wcale lub przyczyniły się w znikomym stopniu do powstania danej pracy) należy traktować jako praktyki naganne.

• Materiały przeznaczone do publikacji w KN prosimy nadsyłać w formie elektronicznej (.doc/.docx) na adres: kwartalnik@pan.pl lub Franciszek.Grucza@pan.pl.

• Wysyłając materiały do publikacji w KN należy wskazać adres tak tradycyjny, jak i elektroniczny, z którego Redakcja ma skorzystać, gdy zajdzie potrzeba skontaktowania się z autorem (autorami).

• Postępowaniu redakcyjnemu będą poddawane tylko materiały, po uprzednim zawarciu Umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach (CC BY-SA 4.0).

• Procedurze redakcyjnej będą poddawane tylko artykuły i/lub recenzje (a) nadesłane w wersji elektronicznej, (b) spełniające wymienione niżej warunki formalne i (c) przesłane do Redakcji wraz z krótką (maksymalnie 500 znaków) informacją w języku angielskim o ich autorze, w szczególności o jego stopniu i tytule naukowym, aktualnym miejscu pracy, pełnionej funkcji akademickiej i jego najważniejszych publikacjach. Informację o autorze (z numerem ORCID) proszę umieścić na końcu artykułu, po bibliografii.

• Na końcu artykułu prosimy przedstawić skróconą wersję tytułu do żywej paginy, maksymalnie do 80 znaków ze spacjami.


2. USTAWIENIA I OBJĘTOŚĆ TEKSTU

• Artykuły powinny obejmować łącznie, tzn. wraz ze streszczeniami, bibliografią i przypisami, nie więcej niż 40.000 znaków ze spacjami.

• Tekst artykułu musi być zredagowany w Times New Roman, rozmiar 12 pkt, odstęp 1,5. Przypisy i dłuższe cytaty: Times New Roman, rozmiar 10 pkt, odstęp 1. Wcięcie pierwszego wiersza każdego akapitu 1 cm.

• Tekst prosimy sporządzać w formacie A4 (210x297mm) z marginesami 2,5 cm.

• Imię i nazwisko oraz zawodową afiliację autora/autorów artykułu należy wymienić w lewym górnym rogu linijki poprzedzającej tytuł artykułu.

• Tytuł artykułu należy napisać wielkimi literami, 14-sto punktową czcionką.

• Tekst właściwy artykułu należy poprzedzić jego angielsko- i polskojęzycznym streszczeniem (to ostatnie o ile jest to możliwe dla autora). Artykuły nie „zaopatrzone” przynajmniej w streszczenie po angielsku nie będą poddawane dalszej procedurze redakcyjnej.

• Streszczenia prosimy pisać czcionką 10-cio punktową. Streszczenia nie powinny obejmować więcej niż 500 znaków ze spacjami.

• W linijce następującej po streszczeniu prosimy podać 5 słów kluczowych.

• Śródtytuły należy sporządzać czcionką 12-sto punktową. Śródtytuły mają być dośrodkowane, nienumerowane i napisane wielką literą.



3. REDAKCJA TEKSTÓW

• CZCIONKA
Prosimy nie stosować czcionki pogrubionej ani podkreśleń. Kursywy należy używać wyłącznie: 1) w zapisie tytułów dzieł literackich, muzycznych, teatralnych, filmowych i plastycznych; 2) w zapisie wyrazów obcych w stosunku do języka, w którym jest napisany tekst, jako wyróżnik pojęcia bądź terminu, np.: wyrażenia łacińskie typu ibidem, passim, infra, sic, itp., z wyjątkiem wyrażeń będących w powszechnym użytku; 3) do podkreślenia znaczenia jakiegoś słowa.

• CYTATY
Krótsze cytaty należy umieszczać w tekście głównym lub w przypisie w cudzysłowie drukarskim podwójnym. Cytaty dłuższe niż trzy linijki należy wyodrębnić w osobnym akapicie, z wolną linią przed i po cytacie, rozmiar czcionki 10 pkt, odstęp 1, wcięcie z lewej strony 1 cm. Nie stosujemy cudzysłowu. Ewentualne opuszczenia oznaczamy wielokropkiem w nawiasie kwadratowym: […].

• TŁUMACZENIA
Z wyjątkiem języka angielskiego, wszystkie cytaty powinny być przytaczane w języku, w którym jest napisany artykuł. Jeżeli nie istnieje już opublikowane tłumaczenie danego tekstu, autor powinien dać własne tłumaczenie, zaznaczając to przy pierwszym cytacie w następujący sposób: „tu i dalej, o ile nie zostało zaznaczone inaczej, tłumaczenie autorskie”. W przypadku tekstów literackich będących przedmiotem analizy autor decyduje, czy przytoczyć w przypisie także cytat w oryginale. W przypadku konieczności zacytowania w przypisie dolnym tekstu w przekładzie, po którym następuje oryginał, należy zastosować następujący model: „La malattia è la mia torre d’avorio. L’avorio la mia torre” (Konwicki 2019: 225) (Choroba to moja wieża z kości słoniowej. Kość słoniowa to moja wieża, Konwicki 2010: 167).

• INTERPUNKCJA
Znaki interpunkcyjne umieszczamy na zewnątrz cudzysłowów, nawiasów, myślników etc. Przy wtrąceniach używamy myślnika średniego (półpauzy): [–], nie zaś długiego (pauzy). Półpauzy stosujemy również w bibliografii końcowej, żeby oddzielić strony (np. 6–12). Myślnik krótki (łącznik) [-] stosujemy wyłącznie w pojęciach dwuwyrazowych [np. polsko-włoski]. Jeśli kropka stanowi część skrótu [cit., etc.] kończącego zdanie, traktujemy ją jako znak kończący, nie wymagający powtórzenia.

• NAWIASY I UKOŚNIKI
Stosujemy w większości wypadków nawiasy okrągłe ( ). Nawiasy kwadratowe [ ] należy stosować w następujących przypadkach:
– autorskie wstawki, dodatki i opuszczenia w cytatach;
– nawiasy wewnątrz tekstu ujętego w nawias okrągły.
Nawiasy ostrokątne < > zamykają wstawki lub koniektury wydawcy, zwłaszcza w przypadku tekstów o charakterze filologicznym. Ukośniki: nie zostawiać żadnego odstępu przed i po ukośniku: „alternatywa proza/poezja”, „stosunek koszty/zyski”. Ukośnik wskazuje także koniec wersu, podczas gdy koniec strofy oznaczamy ukośnikiem podwójnym (//).

• CUDZYSŁÓW
W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki”. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł jest w języku niemieckim itd.
Cudzysłów stosujemy :
– w krótszych cytatach wewnątrz tekstu;
– do uwypuklenia terminów i pojęć;
– w zapisie tytułów gazet, czasopism, konferencji;
– w partiach dialogowych w zapisie cytatów, myśli etc.
Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).

• SKRÓTY
Stosujemy skróty zgodnie z zasadami języka w którym dany tekst jest zredagowany.



4. PRZYPISY I ODSYŁACZE

• Odsyłacze bibliograficzne powinny być włączone bezpośrednio do tekstu głównego według następującego wzoru: (Gieysztor 2018: 90), tj. Autor rok: strona/y.

• Odsyłacz bibliograficzny należy umieścić po cudzysłowie. “It has to be stressed that the term translation technique is sometimes used interchangeably with the term translation strategy” (Tardzenyuy 2016: 48).

• W przypadku, gdy tom ma więcej niż dwóch autorów lub redaktorów, trzeba ograniczyć się do wskazania w tekście głównym pierwszego nazwiska z dodaniem adnotacji et al.: (Prola et al. 2014). W bibliografii końcowej trzeba natomiast wymienić wszystkie nazwiska autorów lub redaktorów.

• W przypadku kilku kolejnych cytowań tego samego tekstu i tej samej strony prosimy o umieszczenie ibidem w nawiasach okrągłych. Jeżeli odsyła się do innej strony tego samego tekstu, należy to wskazać w następujący sposób: ibidem: 89.

• Stosujemy przypisy dolne z numeracją progresywną. Numer przypisu należy zawsze umieszczać przed niskim znakiem interpunkcyjnym, tj. średnikiem, dwukropkiem, przecinkiem i kropką, ale po znaku wysokim (pytajnikiem, wykrzyknikiem) i po zamknięciu cudzysłowu:
[...] pisarstwa Czesława Miłosza 1.
[...] czy rzeczywiście tak było? 1.

• Przypisy dolne prosimy ograniczyć do minimum, starając się włączyć jak najwięcej do tekstu głównego. Redakcja KN akceptuje jedynie przypisy dolne prezentujące dodatkowe informacje rzeczowe, natomiast nie akceptuje przypisów dolnych prezentujących tylko dane bibliograficzne.



5. BIBLIOGRAFIA KOŃCOWA

• Odsyłacze zamieszczone przez autora w tekście przeznaczonym do publikacji muszą odpowiadać pełnym adresom bibliograficznym uporządkowanym alfabetycznie na końcu artykułu. Prosimy o objęcie bibliografią końcową tylko tekstów cytowanych w artykule.

• Publikacje książkowe należy przedstawiać w zgodzie z następującymi wzorami:

WHITMAN‑LINSEN C. (1992): Through the Dubbing Glass, Peter Lang, Frankfurt.
LEŚMIAN B. (2010): Poezje zebrane, TRZNADEL J. (red.), Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa.
IKSIŃSKI Z. (2004) (red.): Sztuka Świata, Wydawnictwo Artystyczne i Filmowe, Warszawa.

• W przypadku, gdy tom lub artykuł posiada więcej niż dwóch autorów lub redaktorów, powinni oni być wszyscy wskazani tylko w bibliografii końcowej:

CZAPLIŃSKI P., ŚLIWIŃSKI P. (1999): Literatura Polska 1976/1998, Wydawnictwo Literackie, Kraków.

• Artykuły opublikowane w monografiach wieloautorskich prosimy prezentować według tego wzoru:

PROLA D. (2017): O ptakach, kwiatach i innych realiach: Iwaszkiewicz jako tłumacz Quasimodo, w: BROGI BERCOFF G., CICCARINI M., SOKOŁOWSKI M. (red.), Inna komparatystyka. Od dokumentu do wyobraźni, Wyd. WLS, Warszawa: 169–198.

• Artykuły opublikowane w czasopismach prosimy prezentować według wzoru:

KOTARBIŃSKI T. (1972): Pojęcia i zagadnienia metodologii ogólnej i metodologii nauk praktycznych, „Studia Filozoficzne”, 1/74: 5–12.

• Prosimy używać “ID.” i “EAD.”, aby nie powtarzać nazwiska autora lub redaktora.

Np.: CICCARINI M. (2008): Świat ideologiczny, w: EAD., Żart, inność, zbawienie. Studia z literatury i kultury polskiej, Wydawnictwo Neriton, Warszawa.

• W przypadku większej ilości tytułów tego samego autora powinny być one uporządkowane chronologicznie.

• Jeżeli w tekście został zamieszczony odsyłacz do wydania innego niż pierwsze, powinno ono być wskazane w bibliografii za pomocą numeru po dacie wydania:

MIŁOSZ CZ. (2011 3): Rodzinna Europa, Wydawnictwo Literackie, Kraków.

• Tytuł zawarty wewnątrz innego tytułu napisanego kursywą, musi być zapisany czcionką prostą:

TEODOROWICZ-HELLMAN E. (2001): Pan Tadeusz w szwedzkich przekładach, Świat Literacki, Warszawa.

• W źródłach internetowych wskazać szczegółowy adres (URL) cytowanej strony, bez podkreśleń, ujęty w nawias ostrokątny, podając datę ostatniej konsultacji w nawiasie kwadratowym: <http://www.drevnyaya.ru/vyp/v2013.php> [ostatni dostęp: 21.11.16].

• Proszę stosować kapitaliki dla imion autorów i redaktorów.



6. RECENZJE I INNE

• KN wprowadzi też dział informacyjny, gdzie można umieścić recenzje, sprawozdania z konferencji, streszczenia itd. W tej części, oprócz języka angielskiego, niemieckiego, francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego oraz portugalskiego, uwzględnia się również teksty napisane w języku polskim.

• KN publikuje recenzje książek dotyczące zagadnienia językoznawstwa, literaturoznawstwa, kulturoznawstwa, glottodydaktyki, translatoryki oraz literatury pięknej, ale jedynie takich, które zostały opublikowane co najwyżej trzy lata przed ich zrecenzowaniem.

• W nagłówku recenzji przeznaczonej do publikacji w KN należy wymienić po kolei: a) imię i nazwisko autora recenzowanej książki, b) jej tytuł zapisany kursywą, c) ewentualnie nazwę, tom, część serii, w ramach której recenzowana książka się ukazała, d) nazwę wydawnictwa, e) miejsce i rok jej opublikowania oraz f) liczbę jej stron, a w przypadku recenzowania tłumaczenia także g) imię i nazwisko tłumacza.

• Imię i nazwisko autora recenzji prosimy wymienić na końcu recenzji dużymi literami z wyrównaniem do prawej strony.

• Tekstu recenzji nie należy opatrywać żadnymi komentarzami dolnymi, ani żadnym spisem publikacji. Wszelkie informacje bibliograficzne prosimy zamieszczać wewnątrz tekstu.


7. UWAGI KOŃCOWE

Użyte w tekście przeznaczonym do publikacji w KN znaki fonetyczne, nietypowe symbole oraz obrazy (tylko czarno-białe) należy zebrać i przesłać do Redakcji w postaci oddzielnego dokumentu elektronicznego. Ponadto, prosimy dołączyć PDF utworzony przez Autora z osadzeniem użytych niestandardowych czcionek.


8. POLITYKA OTWARTEGO DOSTĘPU

Pełna treść artykułów publikowanych w Kwartalniku Neofilologicznym jest udostępniana w Internecie na zasadach otwartego dostępu (open access), tj. bezpłatnie i bez technicznych ograniczeń. Zapewnienie polskim i zagranicznym czytelnikom swobodnego dostępu do publikacji ma na celu popularyzowanie wiedzy i rozwój nauki.
Od 1 stycznia 2022 r. w Kwartalniku Neofilologicznym obowiązuje wolna licencja Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach (CC BY-SA 4.0).



Zasady etyki publikacyjnej

Zasady etyki publikacyjnej

Redakcja „Kwartalnika Neofilologicznego” („KN”) podejmuje wszelkie starania w celu utrzymania najwyższych standardów etycznych zgodnie z wytycznymi Komitetu ds. Etyki Publikacyjnej (COPE), dostępnymi na stronie internetowej:
https://publicationethics.org/
oraz wykorzystuje wszystkie możliwe środki mające na celu zapobieżenie nadużyciom i nierzetelności autorskiej. Przyjęte zasady postępowania obowiązują autorów, Radę Naukową, Redakcję, recenzentów i wydawcę.


Odpowiedzialność autorów

1. Artykuły naukowe kierowane do opublikowania w „KN” powinny zawierać precyzyjny opis badanych zagadnień i stosowanych metod oraz autorskie wnioski. Autorzy powinni wyraźnie określić cel artykułu oraz jasno przedstawić wyniki przeprowadzonej analizy. Autorzy ponoszą odpowiedzialność za treści prezentowane w artykułach oraz właściwe cytowanie prac innych autorów. W razie zgłaszania przez czytelników zastrzeżeń odnoszących się do tych treści autorzy są zobligowani do udzielenia odpowiedzi za pośrednictwem Redakcji.

2. Na autorach spoczywa obowiązek zapewnienia pełnej oryginalności przedłożonych prac. Redakcja nie toleruje przejawów nierzetelności naukowej autorów, takich jak:
• duplikowanie publikacji – ponowne publikowanie własnego utworu lub jego części,
• plagiat – przywłaszczenie cudzego utworu lub jego fragmentu bez podania informacji o źródle,
• ghostwriting – ukrywanie osób, które przyczyniły się do powstania tekstu przeznaczonego do publikacji,
• guest authorship – wymienianie jako współautorów osób, które nie przyczyniły się wcale lub przyczyniły się w znikomym stopniu do powstania danej pracy.

3. Autorzy deklarują w podpisywanej umowie licencyjnej, że zgłaszany artykuł nie narusza praw autorskich osób trzecich, nie był dotychczas publikowany i nie został złożony w innym wydawnictwie oraz że jest ich oryginalnym dziełem, i określają swój wkład w opracowanie artykułu. Jeżeli doszło do zaprezentowania podobnych materiałów podczas konferencji lub sympozjum naukowego, to podczas składania tekstu do publikacji w „KN” autorzy są zobowiązani poinformować o tym Redakcję.

4. Autorzy są zobowiązani do podania wszelkich źródeł finansowania badań będących podstawą pracy.

5. Główną odpowiedzialność za rzetelność przekazanych informacji, łącznie z informacją na temat wkładu poszczególnych współautorów w powstanie artykułu, ponosi zgłaszający artykuł.

6. Autorzy zgłaszający artykuły do publikacji w „KN” biorą udział w procesie recenzji double-blind review, dokonywanej przez co najmniej dwóch niezależnych ekspertów z danej dziedziny. Po otrzymaniu pozytywnych recenzji autorzy wprowadzają zalecane przez recenzentów poprawki i przesyłają Redakcji zaktualizowaną wersję opracowania. Autorzy biorą udział w korekcie autorskiej.

7. Jeżeli autorzy odkryją w swoim tekście już opublikowanym błędy, nieścisłości bądź niewłaściwe dane, powinni o tym niezwłocznie poinformować Redakcję w celu dokonania korekty.


Odpowiedzialność Redakcji

1. Redakcja pod przewodnictwem Redaktora Naczelnego i jego zastępców podejmuje decyzję o publikacji danego artykułu z uwzględnieniem ocen recenzentów oraz opinii zespołu redakcyjnego. W swoich rozstrzygnięciach członkowie Redakcji „KN” kierują się kryteriami merytorycznej oceny wartości artykułu, jego oryginalności i jasności przekazu, a także ścisłego związku z celem i zakresem tematycznym „KN”.

2. Członkowie zespołu redakcyjnego weryfikują nadsyłane artykuły pod względem merytorycznym, oceniają ich zgodność z celem i zakresem tematycznym „KN” oraz sprawdzają spełnienie wymogów redakcyjnych i przestrzeganie zasad rzetelności naukowej. Ponadto wybierają recenzentów w taki sposób, aby nie wystąpił konflikt interesów, i dbają o zapewnienie uczciwego, bezstronnego i terminowego procesu recenzowania.

3. Za sprawny przebieg procesu wydawniczego, poinformowanie wszystkich jego uczestników o konieczności przestrzegania obowiązujących zasad, zapewnienie anonimowości autorów i recenzentów oraz przygotowanie artykułów do publikacji odpowiadają Redaktorzy poszczególnych zeszytów.

4. Zmiany dokonane w tekście na etapie przygotowania artykułu do publikacji nie mogą naruszać zasadniczej myśli autorów. Wszelkie modyfikacje o charakterze merytorycznym są z nimi konsultowane.

5. W przypadku podjęcia decyzji o niepublikowaniu artykułu nie może on zostać w żaden sposób wykorzystany przez wydawcę lub uczestników procesu wydawniczego bez pisemnej zgody autorów.

6. W celu przeciwdziałania nierzetelności naukowej wymagane jest złożenie przez autorów oświadczenia, w którym deklarują, że zgłaszany artykuł nie narusza praw autorskich osób trzecich, nie był dotychczas publikowany i jest ich oryginalnym dziełem, a także określają swój wkład w opracowanie artykułu zgodnie z podpisywaną przez autorów Umową licencyjną.

7. W celu zapewnienia wysokiej jakości recenzji wymagane jest złożenie przez recenzentów oświadczenia o przestrzeganiu zasad etyki recenzowania COPE i niewystępowaniu konfliktu interesów.

8. Czytelnicy, którzy mają wobec autorów opublikowanego artykułu uzasadnione podejrzenia o nierzetelność naukową, powinni powiadomić o tym Redaktora Naczelnego lub Sekretarza Redakcji. Po zbadaniu sprawy ewentualnego nadużycia czytelnicy zostaną poinformowani o rezultacie przeprowadzonego postępowania. W przypadku potwierdzenia nadużycia, na łamach czasopisma zostanie zamieszczona stosowna informacja.


Odpowiedzialność recenzentów

1. Recenzenci przyjmują artykuł do recenzji tylko wtedy, gdy uznają, że:
• posiadają odpowiednią wiedzę w określonej dziedzinie, aby rzetelnie ocenić pracę;
• zgodnie z ich stanem wiedzy nie istnieje konflikt interesów w odniesieniu do autorów, przedstawionych w artykule badań i instytucji je finansujących, co potwierdzają w oświadczeniu;
• mogą wywiązać się z terminu ustalonego przez Redakcję, aby nie opóźniać publikacji.

2. Recenzenci są zobligowani do zachowania obiektywności i poufności oraz powstrzymania się od osobistej krytyki. Zawsze powinni uzasadnić swoją ocenę, przedstawiając stosowną argumentację.

3. Recenzenci powinni wskazać ważne dla wyników badań opublikowane prace, które w ich ocenie powinny zostać przywołane w ocenianym artykule.

4. W razie stwierdzenia wysokiego poziomu zbieżności treści recenzowanej pracy z innymi opublikowanymi materiałami lub podejrzenia innych przejawów nierzetelności naukowej recenzenci są zobowiązani poinformować o tym Redakcję.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania nadesłanych artykułów jest zgodna z zaleceniami Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Formularz recenzji można pobrać ze strony internetowej czasopisma.

1. Artykuły nadesłane do Redakcji weryfikowane są przede wszystkim przez redakcję pod względem merytorycznym i formalnym. Teksty z oczywistymi błędami (formatowanie inne niż wnioskowane, braki piśmiennictwa, ewidentnie niska jakość naukowa) będą na tym etapie odrzucane.

2. Wstępnie zaakceptowane prace są przesyłane do dwóch niezależnych recenzentów.

3. Recenzja odbywa się w procesie double-blind review (autorzy i recenzenci nie znają swoich tożsamości) rekomendowanym przez Ministerstwo.

4. Potencjalny recenzent uzyskuje streszczenie tekstu lub pełny anonimowy tekst i sam decyduje o przyjęciu/odrzuceniu pracy do recenzji w określonym terminie.

5. Recenzenci są zobowiązani do zachowania w tajemnicy opinii o artykule i niewykorzystywania wiedzy na jego temat przed publikacją.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i kończyć się jednoznaczną konkluzją o przyjęciu lub odrzuceniu pracy z publikacji. Recenzent ma możliwość podsumowania swojej opinii w formie:

Artykuł może zostać opublikowany
(a) bez poprawek
(b) z poprawkami bez ponownej recenzji
(c) z poprawkami wymagającymi ponownej recenzji Artykuł nie nadaje się do publikacji.

7. Recenzent sporządza opinię w formie pisemnej wg. załączonego wzoru na stronie internetowej i przesyła podpisaną recenzję do czasopisma drogą elektroniczną (skan oryginału).

8. Redakcja nie przyjmuje recenzji, które nie odpowiadają merytorycznym i formalnym zasadom recenzowania naukowego. Uwagi recenzenta (jeśli takowe są) przedstawiamy autorowi. Dla autora obligatoryjne są racjonalne i umotywowane wnioski. Musi rozważyć wszystkie uwagi i odpowiednio skorygować tekst.

9. Autor tekstu ma prawo komentować wnioski recenzenta w przypadku, gdy się z nimi nie zgadza.

10. Redaktor Naczelny (przy wsparciu członków Redakcji) podejmuje decyzję o publikacji na podstawie uwag i wniosków przedstawionych przez recenzentów, uwag autora oraz ostatecznej wersji manuskryptu.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji