Interferometria sejsmiczna jest dynamicznie rozwijającą się metodą, której pierwsze zastosowania sięgają początków obecnego stulecia. Aktualnie znajduje coraz szersze zastosowanie w zagadnieniach m.in. obrazowania głębokich struktur ziemi oraz utworów przypowierzchniowych, monitorowania procesów wulkanicznych oraz analizowania wpływu silnych trzęsień ziemi na obiekty budowlane. Metoda ta pozwala na odtworzenie odpowiedzi impulsowej tzw. funkcji Greena ośrodka pomiędzy parą odbiorników na podstawie zarejestrowanych w tym samym czasie sejsmicznych pól falowych na tych odbiornikach. W wyniku odpowiednich operacji matematycznych metoda ta zamienia zarejestrowane na odbiornikach koherentne fale sejsmiczne o nieznanym czasie oraz miejscu ich wzbudzenia na układ tzw. wirtualnych źródeł emitujących sejsmiczne pole falowe z dowolnego odbiornika. W artykule przedstawiono fizyczne uzasadnienie wyników eksperymentu akustyki odwróconego czasu (ang. time-reversed acoustics) według Derode i in. (2003), które jest zarazem wytłumaczeniem metody interferometrii sejsmicznej. Eksperyment laboratoryjny w pierwszym etapie polegał na rejestracji akustycznego pola falowego wyemitowanego na brzegu naczynia wypełnionego cieczą i stalowymi prętami. Następnie rejestracje zostały odwrócone w czasie i wysłane powtórnie do wewnątrz naczynia i odebrany po przeciwnej stronie. Zarejestrowany na końcu sygnał okazał się zbliżony do sygnału wyemitowanego, pomimo przejścia przez ośrodek wielokrotnie rozpraszający. Doświadczenie to uzasadniono wykorzystując technikę korelacji wzajemnej (ang. cross-correlation), zasadę superpozycji pola falowego oraz zasadę wzajemności Rayleigha.

Zagadnienie „naturalne cechy wody – naturalne tereny zabudowy – psycho-emocjonalne zależności z ludźmi” z punktu widzenia ukształtowania architektury i krajobrazu jest niezbędne w dzisiejszych czasach. Badając współczesne pomniki wyznaczaliśmy metody planowania i kształtowania krajobrazu, w taki sposób, aby stworzyć odpowiedni nastrój, wywołując u ludzi poczucie żalu, smutku i straty. Przeprowadzone analizy współczesnych pomników pozwoliły nam odkrywać rolę wody, jako ważnego elementu kompozycyjnego w architektonicznej i krajobrazowej strukturze miejsc zabytkowych. Zidentyfikowano różne sposoby kształtowania wody, wraz z określeniem związku, jakie wrażenia emocjonalne wywierają one w tworzeniu miejskiego środowiska społecznego, które pozwoliłyby zachować pamięć historyczną i kulturową z pokolenia na pokolenie.