W jednorodnym elektrycznie podłożu, obraz (echogram) georadarowy zarejestrowanego przewodu podziemnego ma kształt hiperboli. Echogramy położonych blisko siebie przewodów nakładają się na siebie i powodują, że ich interpretacja może być błędna. W pracy przedstawiono metodę eksperymentalnego wyznaczenia zdolności rozdzielczej danego typu aparatury georadarowej przy wykrywaniu instalacji podziemnej. Na podstawie przeprowadzonych pomiarów wykazano, że pozioma zdolność rozdzielcza wykrywania instalacji podziemnych zależy od rodzaju stosowanej aparatury georadarowej i częstotliwości fal elektromagnetycznych. Wraz ze wzrostem stałej dielektrycznej ośrodka, w którym znajdują się instalacje podziemne, wzrasta pozioma zdolność rozdzielcza.

Metodą georadarową wykrywane są instalacje podziemne z zastosowaniem fal elektromagnetycznych. Wyniki badań instalacji zależą od właściwości fizycznych ośrodka gruntowego, którego własności powodują, że fala elektromagnetyczna ulega tłumieniu, odbiciu i załamaniu. O cechach elektrycznych ośrodka materialnego decydują trzy parametry: przenikalność elektryczna £, magnetyczna μ oraz jego przewodność a. Tłumienie fali elektromagnetycznej ma zasadniczy wpływ na wykrywanie instalacji podziemnych georadarem, a zwłaszcza zasięg głębokościowy metody. Związek parametrów konstrukcyjnych aparatury georadarowej z jej zasięgiem głębokościowym określa podstawowe równanie metody georadarowej. Rozwiązanie podstawowego równania metody georadarowej dla potrzeb wykrywania instalacji podziemnych wymaga przeprowadzenia pomiarów eksperymentalnych. Pomiar maksymalnej głębokości wykrywania instalacji podziemnej z zastosowaniem georadaru, wykonano w ośrodkach o znanych właściwościach fizycznych tzn. w powietrzu, wodzie i roztworach NaCl o różnych stężeniach. Obiektami badanymi były dwie rury stalowe o średnicach r/J = 0.03 m i O. I O 111. Pomiary wykonano z zastosowaniem anten o częstotliwościach I OOO MHz i 200 MHz. Otrzymane wyniki w postaci echogramów, poddane zostały analizie, celem określenia maksymalnych odległości, w jakich zarejestrowano badane rury. Badania eksperymentalne pozwoliły na stwierdzenie, że maksymalny pomiar zasięgu głębokościowego aparatury georadarowej zmniejsza się intensywnie wraz ze spadkiem oporu właściwego podłoża poniżej 50 Qm. Wzrost oporności gruntu powyżej 500 Qm, powoduje nieznaczne zwiększenie zasięgu głębokościowego pomiarów. Przeprowadzone badania i analizy dotyczyły jednorodnych ośrodków. Wykonano je dla instalacji metalowych, od których fala elektromagnetyczna odbija się całkowicie.