Waste plastics make up approximately 20% of the volume of landifill material and almost 10% of the weight. These products contain substantial energy recovery value, and also represent a potentia!iy valuable source of feedstock raw material for additional plastics production. Controlled pyrolysis offers a method of converting raw, mixed waste plastics back into feedstock grade liquids by the application of heat in the absence of oxygen. However, chlorine from the thermal degradation of polyvinyl chloride (PVC) can contaminate the reclamed liquids making them more difficult and expensive for processing, and also produce a corrosive atmosphere which makes processing more expresive. This paper reports on a study of the impact of PVC on the thermal degradation rates other plastics including polypropylene (PP), polystyrene (PS), low-density polyethylene (LDPE), high-density polyethylene (HDPE) and polyethylene terephthalate (PET) in a thermogravimetric analyzer (TGA). Commodity plastics were mixed at various ratios with PVC and analyzed by means of their degradation rates to determine the kinetic rate constants which were compared to the rates obtained for the pure plastics. The values of the kinetic parameters for the pure compounds were all very close to, or within the ranges obtained from the literature. The results indicated that the decomposition behavior of the mixtures differed from those of the pure polymers. These deviations were greatest for mixtures of PVC with polyethylene terephthalate where it was determined that the dehydrochlorination step of PVC catalyzes the decomposition of PET. Pyrolysis of mixtures of PVC and polysteryne at temperatures between 200° C and 350° C result in incomplete dehydrochlorination. This results in more chlorinated compounds being released at higher temperatures.

W pracy przedstawiono definicję, cel i zadania stojące przed inżynierią środowiska jako techniczną dyscypliną naukową. Na tym tle wskazano na znaczenie procesów przenoszenia pędu, ciepła i masy w dalszym rozwoju tej dyscypliny naukowej.

W pracy przeprowadzono analizę danych pomiarowych stężeń ołowiu i kadmu w powietrzu w celu określenia stopnia zróżnicowania stężeń tych metali w sezonie grzewczym i letnim. Analiza wykazała brak istotnych różnic między średniodobowymi stężeniami kadmu w sezonie grzewczym i w sezonie letnim. Jednocześnie wykazano, że różnice między średniodobowymi stężeniami ołowiu w sezonie grzewczym i w sezonie letnim są istotne. W dalszej części pracy zastosowano uniwersalną metodę przedstawienia stężeń średniodobowych ołowiu w okresie grzewczym jako sumy zmiennej losowej reprezentującej roczne tło średniodobowych stężeń ołowiu i zmiennej losowej reprezentującej stężenia ołowiu powodowane przez źródła działające jedynie w okresie grzewczym. W przypadku punktu pomiarowego, w którym wykonano pomiary stężeń Pb i Cd, źródłami takimi były zwłaszcza paleniska domowe. Do wyznaczenia dystrybuanty średniodobowych stężeń ołowiu powodowanych przez źródła działające jedynie w okresie grzewczym wykorzystano dwuwarstwową sieć neuronową. Wykazano, że średniodobowe stężenia ołowiu powodowane przez emisje z palenisk domowych przez prawie 145 dni, tj. 80% czasu w sezonie grzewczym, były co najmniej dwukrotnie niższe niż stężenia ołowiu powodowane przez źródła działające w ciągu całego roku. Jedynie przez 14 dni w okresie grzewczym stężenia ołowiu powodowane przez źródła działające wyłącznie w tym okresie były wyższe od stężeń tła w tym czasie.

Opracowano model symulacyjny reburningu, używając programu FLUENT. Pracę wykonano w dwóch etapach. Na wstępie zastosowano uproszczony schemat reakcji chemicznych (bez mechanizmu reburningu), koncentrując się na charakterze zachodzących zjawisk. W drugim etapie wyselekcjonowano dziewięć reakcji chemicznych charakteryzujących proces reburningu. W obu przypadkach generowano w strefie reakcji pulsacje ciśnieniowe powodujące intensyfikację procesu. Mimo przyjętych założeń upraszczających uzyskano dużą zgodność wyników obliczeniowych z eksperymentalnymi. Otrzymane przestrzenne obrazy zjawisk przepływowych, rozprzestrzeniania się reagentów i szybkości reakcji pozwalają w racjonalny i skuteczny sposób modyfikować badany proces.

W latach 1995- 1997 oraz 1998 -1999 przeprowadzono badania florystyczne na terenie projektowanego Obszaru Chronionego Krajobrazu ,,Dolina Sztoły'', położonego w powiecie olkuskim - wschodnia część Wyżyny Śląskiej. Stwierdzono występowanie 413 gatunków roślin naczyniowych. Na szczególną uwagę zasługują 23 gatunki roślin podlegające ochronie prawnej, tj. 16 ścisłej i 7 częściowej, oraz 28 gatunków regionalnie rzadkich i zagrożonych. Surowce lecznicze z 46 gatunków wykorzystywane są w polskiej medycynie oficjalnej. Element górski reprezentowany jest przez 11 gatunków (co stanowi 2,6% flory badanego terenu). Najliczniejszą grupę tworzą hemikryptofity (49,4%), natomiast najmniej liczną chamefity zdrewniałe (3,4%).

Wykonano terenowe pomiary przygruntowych stężeń odorantów w otoczeniu mechanicznej oczyszczalni ścieków z wydzieloną komorą fermentacyjną. Na podstawie stężeń w smudze zanieczyszczeń powietrza w kilku różnych sytuacjach meteorologicznych oszacowano metodą prób i błędów łączną emisję odorantów oraz wskaźniki emisji odniesione do jednostki objętości oczyszczanych ścieków, ilości usuwanych zanieczyszczeń i powierzchni źródeł emisji niezorganizowanej w okresie jesiennym. Projektowane są analogiczne badania dotyczące innych sezonów oraz innych powierzchniowych źródeł odorantów.

Przedstawiono wyniki pierwszych, od chwili powstania w 1939 r. Kanału Gliwickiego, badań nad zawartością wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych w jego osadach dennych. Substancje te stanowią istotny rodzaj zanieczyszczeń z punktu widzenia eksploatacji kanału i utylizacji usuwanych osadów dennych. W miarę oddalania się od portu w Gliwicach ogólna zawartość oznaczanych wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych zmniejszała się. Najsilniej zanieczyszczony jest odcinek pierwszych 10 km. Najwyższe stężenia (7528 μgfkg) stwierdzono w osadach dennych rzeki Kłodnicy w miejscu, gdzie przez jaz woda rzeki kierowana jest do portu w Gliwicach. Najniższe stężenia WWA w osadach stwierdzono na odcinku od 19,2 do 28,9 km osi kanału, od śluzy w Rudzińcu do śluzy w Nowej Wsi. Zakres ich występowania wynosił od 175 do 700 μgfkg. Odcinek kanału od ZCH Blachownia do portu w Koźlu cechował się znowu podwyższonymi stężeniami, od 946,88 do 2254,915 μg/kg. Stwierdzono prawidłowość polegającą na wzroście zawartości węglowodorów na poszczególnych odcinkach kanału (od śluzy do śluzy) z osiągnięciem najwyższych wartości dla danego odcinka przed kolejną śluzą (podobieństwo do piły o stopniowo malejących zębach). Za czynnik odgrywający zasadniczą rolę w charakterystycznym rozmieszczeniu wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych w osadach dennych należy uznać warunki hydrauliczne kanału, określające warunki sedymentacji zawiesin organicznych.

Niniejsza praca podsumowuje wyniki oznaczeń poziomu zanieczyszczeń (chemicznych i bakteriologicznych) zbiornika zaporowego na rzece Łęg (Wilcza Wola k. Raniżowa, woj. podkarpackie). Drugim celem omawianych badań była próba prognozowania zanieczyszczeń wód pozornie stojących (na przykładzie wspomnianego zbiornika), metodą rozpoznawania obrazów, w wariancie ,,patrz-w-przód-i-wstecz KNN" [8, 9]. Stwierdzono, że stężenia niektórych zanieczyszczeń można przewidywać z zadowalającą dokładnością, co stwarza możliwość zastosowania opracowanego przez nas podejścia do tworzenia gęstej sieci pomiarowych zanieczyszczeń wód stojących, której węzły pomiarowe zawierają częściowo wyniki pomiarów rzeczywistych, a częściowo wyniki prognoz poziomu zanieczyszczeń. Przeprowadzone badania zostały dodatkowo uzupełnione wynikami drążenia danych z wykorzystaniem metod wirtualnej wizualizacji [12].