Oranżerie należą do obiektów użytkowych, towarzyszących założeniom rezydencjonalnym. Kresem ich funkcjonowania w Rzeczypospolitej był Dekret o reformie rolnej z roku 1944 akceptowany przez Józefa Stalina. Na jego mocy majątki ziemskie zostały rozparcelowane, a poszczególne obiekty adaptowane na różnorakie funkcję. Wiązało się to często z ich dewastacją. Jednak prawdziwym kresem ich istnienia okazał się czas wolnej Polski – dwudziestolecie kapitalizmu. Powyższy problem został opisany przez autorki na przykładzie historii pomarańczarni w założeniu pałacowo-parkowym w Lubartowie.

Kultura południa Hiszpanii oparta została na zdobyczach cywilizacyjnych chrześcijan, wandalów i imperium muzułmańskiego. Stanowi ona przykład współistnienia różnych kultur i wierzeń. Okres jej największego rozwoju datowany jest na czas panowania kalifa Abd ar – Rahmana i jego następcy Hakma II, jednak najsłynniejsze obiekty, będące najlepiej zachowanymi przykładami architektury i sztuki ogrodowej Islamu, powstały w wieku XIV, kiedy to następował powolny upadek emiratu ze stolicą w Grenadzie. Wówczas wzniesione zostały takie zespoły pałacowo – parkowe jak Alhambra i letni pałac Generalife. Celem artykułu jest zaprezentowanie najważniejszych osiągnięć arabskiej sztuki ogrodowej południa Hiszpanii. Autorka omawia wybrane założenia ogrodowe Andaluzji opisując ich historię, kompozycję i zastosowaną roślinność ze szczególnym podkreśleniem jej symboliki.

Jeśli spojrzymy na strukturę urbanistyczną Warszawy poprzez ocenę wartości historycznych założeń przestrzennych, tych które wiążą miasto z najcenniejszymi osiągnięciami urbanistyki europejskiej, to niewątpliwie w środowiskach profesjonalnych barokowe założenie Osi Saskiej znajdzie się wśród najczęściej dostrzeganych i wymienianych. Jak wiadomo, w swojej koncepcji nawiązuje ono bezpośrednio do Wersalu, gdzie rezydencja królewska, kompozycja ogrodowa i nowo rozplanowane elementy struktury miasta tworzą współosiową, wielkoprzestrzenną kompozycję o nieskończonych, dalekich zasięgach. Badania historyczne potwierdzające związek obu tych założeń, właśnie na ich wspólne odniesienia ideowe i formalne zwracają szczególną uwagę. Podkreślają „nieskończony”, zachodni zasięg kompozycyjny Osi Saskiej przedłużony w układzie ról dalekiej Woli, oraz równie dalekie otwarcie w kierunku wschodnim, którego kontynuację przekraczającą wnętrze Krakowskiego Przedmieścia i skarpę dostrzega się w przedłużeniu koryta starorzecza Wisły i związkach z otwartym krajobrazem brzegu Pragi, wówczas jeszcze słabo na tym odcinku zurbanizowanym.

In the book The Work of Music and the Problem of Its Identity Roman Ingarden presented multi‑sided conception of the work of music. The crucial problems of this book are of ontological character and they concern the ontic category and the essence of the music composition. In the present article, Ingarden’s conception is criticized internally and externally. At first, Ingarden’s conception is analyzed from the point of view of his own assumptions. Then, the very assumptions are revised. Ingarden bases his investigation on the elitist analytic corpus (he considers only outstanding works of Western Music) and employs liberal ontological assumptions (he allows many different categories of objects). With these assumptions in place, Ingarden reaches his solution, namely that the work of music is a schematic, purely intentional object. This seems optimal. The perspective changes, if we go beyond the elitist corpus or accept more restrictive ontological assumptions.

This paper is intended as a contribution to broader considerations and discussions on the still overlooked issues of garrison landscape architecture, its canon – the essence of the place, its identity. Thus far, the issues of garrison space, its attributes – architecture, elements of development and organised greenery – have been beyond the mainstream of scientific deliberations and constituted a peculiar taboo for various reasons and due to specific transition points in history. Being both closed areas and, after the end of their military functions, post-military ones, they are particularly suitable for playing a significant role in urban relations of inner-city areas and their contemporary conservation creations. In the referenced designs and executions, they can provide examples of development directions that take into account their previous military identity – the spirit of the place.

The authoress wishes to discuss the idea of engaging senior citizens into the maintenance and care of historical park and garden complexes. The article illustrates the possible mutual benefits of the cooperation between the caretakers of these complexes and organized groups of senior citizens, who whose participation would be based on a form of voluntary help, through a foundation, or based on monetary compensation. Such a cooperation could lead to an improvement of the condition of historical gardens, in addition to providing beneficial effects to the physical and mental he alth of older people.

Today, there is a growing sense of the need to abandon philosophy or theology in favour of science and the convictions of specialists. The analyses presented by Aristotle and St Thomas in terms of the hierarchy of intellectual virtues allow us to draw attention to the conditions and consequences of these demands. In their view, knowledge grows out of certain principles and presuppositions, the evaluation of which belongs to the virtue of wisdom. The virtue of wisdom has as its object the highest principles, the reaching of which requires special methodological and metaphysical attention. In the case of Christian theology, this wisdom is enriched by faith in what God reveals to man. Faith understood in this way goes beyond natural cognition while at the same time having a strong rational basis of a historical and doctrinal nature. Scientific knowledge devoid of metaphysical reflection, as well as methodically dissociating itself from religious faith, can lead to a lack of awareness of one’s own act of faith in relation to one’s own presuppositions. This can entail unconscious transformations of one’s own scientific assumptions into principles of a universal philosophical nature. This can consequently lead to a misjudgement of all that is beyond the competence and methodology of the sciences.

Kirchengeschichte. Gegenstand - Methode - Historiografie

Zusammenfassung

Der Begriff der Kirchengeschichte hängt von der Auffassung von der Kirche ab. Nach der katholischen Ekklesiologie gehört die Kirche zu den Geheimnissen des Glaubens. Als mystischer Leib Christi, als Gemeinschaft des Glaubens und der Gnade, ist sie eine theologische Wirklichkeit. Als Volk Gottes des Neuen Bundes, als eine sichtbare, institutionalisierte Gemeinschaft, ist sie zugleich eine geschichtliche Realität.

Auch die Geschichte als die Wissenschaft von den Menschen der Vergangenheit bleibt für uns ein Geheimnis, weil der Ursprung und das Ziel des Menschen und der Menschheit im Dunkel liegen. Der Historiker ist nicht imstande, den Anfang und das Ende der Geschichte zu erforschen. Das Wissen um diese Dinge kann uns nur der Glaube geben. Die Geschichte ist nicht nur die Vergangenheit, sie reicht in die Gegenwart, daher muss der Historiker sehr vorsichtig mit der Geschichte und dem Geschehenen umgehen. Die Aufgabe der Historiografie ist es, uns die Menschengenerationen der Vergangenheit näher zu bringen, um sie verstehen zu können und in einen Dialog mit ihnen zu kommen.

Der Gesichtspunkt, unter dem die Geschichte der Kirche untersucht werden sollte, ist mit der wichtigsten Aufgabe der Kirche und dem Ziel, das ihr der Gründer setzte, verbunden: möglichst alle Menschen zu Jüngern Christi zu machen und zum ewigen Leben hinzuführen. Die kirchliche Historiografie sollte zeigen, wie diese Aufgabe in den vergangenen Jahrhunderten verstanden und ausgeführt wurde. Das ist zugleich als Kriterium für die Auswahl des Erzählten und als Kennzeichen der wichtigen Ereignisse in der Geschichte der Kirche anzusehen.

Für die Erforschung dieses Gegenstandes muss der Kirchenhistoriker alle historisch-kritischen Methoden anwenden, d. h., er muss zunächst sorgfältig alle Quellen sammeln und diese kritisch analysieren. Die Analyse durch eine genaue Beschreibung ist die am häufigsten benutzte Methode, weil die Geschichte zu den beschreibenden Wissenschaften gehört. Ein nächster wichtiger Schritt ist die Interpretation, bei der der Kirchenhistoriker einer Theorie der Geschichte bedarf, welche die gesammelten Quellen zu verstehen erlaubt. Solche Theorie setzt Folgendes voraus: 1/ die Identität der Kirche während ihrer zweitausendjährigen Geschichte; sie wird im Wandel bewahrt, die Kirche bleibt dieselbe, obwohl nicht die gleiche (wie das wachsende Senfkorn); 2/ die göttliche Vorsehung, die in die Geschichte eingreift; 3/ die heilsgeschichtliche Aufgabe der Kirche; 4/ die religiösen Bewegkräfte im Bewusstsein der Menschen. Angesichts dieser Voraussetzungen scheint die Kirchengeschichte eher eine theologische als eine rein humanistische Disziplin zu sein.

Die Einteilung der Geschichte der Kirche in Epochen berücksichtigt die verschiedenen Kulturkreise, in denen sich das Christentum verbreitete, und die europaÈischen Ideologien, mit denen sich die Kirche auseinandersetzen musste.