Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2017 | No XXXIII

Abstrakt

W niniejszym opracowaniu przedstawiono zagadnienia związane z bezpieczeństwem ekologicznym Morza Bałtyckiego. Problematyka ta została ujęta z perspektywy Polski, jako jednego z państw nadbałtyckich, a także państwa członkowskiego Unii Europejskiej. omówione zostały mechanizmy i instrumenty prawne mające kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa ekologicznego Bałtyku (m.in. Konwencja helsińska z 1974 r., czy też Agenda 21 dla regionu Morza Bałtyckiego „Bałtyk 21”). Podkreślono również istotę współpracy transgranicznej, jako niezbędnego elementu polityki bezpieczeństwa na obszarze Morza Bałtyckiego. W opracowaniu wskazano również na zagrożenia w ochronie wód bałtyckich m.in. na eutrofizację.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janina Ciechanowicz-McLean
ORCID: ORCID
Paulina Bielawska-Srock

Abstrakt

Jednym ze skutków zmian klimatycznych i topnienia lodów arktycznych jest otwarcie nowych szlaków żeglugowych, które skracają drogę z Dalekiego Wschodu do państw basenu północnego Atlantyku nawet o 40%. Transport morski wodami arktycznymi mimo wciąż trudnych warunków nawigacji i komunikacji rozwija się dynamicznie. Brak wystarczających regulacji prawnych dla regionu i duże zagrożenie dla środowiska naturalnego stały się przyczyną do prac nad normami regulującymi żeglugę na obszarach polarnych. Z dniem 1 stycznia 2017 roku w życie wszedł opracowany przez Międzynarodową Organizację Morską Międzynarodowy Kodeks dla Statków Uprawiających Żeglugę na Wodach Polarnych, zwany Kodeksem Polarnym. Celem Kodeksu Polarnego jest zapewnienie bezpieczeństwa i ochrona środowiska morskiego.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Maja Głuchowska-Wójcicka

Abstrakt

Artykuł jest próbą przedstawienia podstawowych informacji na temat polskiego rejestru okrętowego, jego podstawowych zasad, konstrukcji oraz sposobu jego funkcjonowania. Publikacja ta nie jest oczywiście wyczerpującą analizą, a raczej syntetyczną informacją na temat budowy i sposobu funkcjonowania polskiego rejestru statków i obiektów, jakie mogą być w nim wpisane, procedur rejestracyjnych i wysokości opłat, a także pojęcia polskiej przynależności statku. artykuł przedstawia też zasadnicze informacje dotyczące rejestracji czasowej (równoległej) oraz czasowego zawieszania wpisu do polskiego rejestru okrętowego („flagging in” oraz „flagging out”).

Publikacja niniejsza opisuje aktualny stan legislacji w Polsce, w oparciu o Kodeks morski z 2001 roku. Nie uwzględnia natomiast projektu nowego Kodeksu morskiego, który zawiera znacznie zmodyfikowanie i uelastycznione przepisy o rejestrze okrętowym, zasadniczo zmieniające całą konstrukcję tej instytucji.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Krzysztof Kochanowski

Abstrakt

W sierpniu 2012 r. Sejm RP przyjął ustawę o Państwowej Komisji Badania Wypadków Morskich, która uregulowała organizację i działanie Komisji, zasady i sposoby badania wypadków i incydentów morskich oraz sporządzania raportów i wydawania zaleceń dotyczących bezpieczeństwa morskiego. Treść ustawy odzwierciedla postanowienia kodeksu badania wypadków, przyjętego przez IMO i będącego częścią Konwencji SOLAS, oraz implementuje Dyrektywę 2009/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Ustawa zmieniła ustawę z dnia 1 grudnia 1961 r. o izbach morskich, ustawę z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski oraz ustawę z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim.

W maju 2013 r. po wyznaczeniu przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej trzeciego z pięciu ustawowo przewidzianych członków komisja rozpoczęła swoją działalność. Komisja bada wypadki na statkach polskich oraz na statkach obcych, które zaistniały na polskim morzu terytorialnym oraz morskich wodach wewnętrznych. Komisja nie bada wypadków okrętów wojennych, statków państwowych, jednostek bez napędu i drewnianych o prostej budowie. Nie bada też wypadków małych statków rybackich i jachtów rekreacyjnych, o ile nie uczestniczyły one w tzw. bardzo poważnym wypadku morskim.

Od dnia rozpoczęcia działalności przez Komisję do połowy 2017 r. Komisja rozpatrzyła 272 powiadomienia o zaistnieniu wypadku lub incydentu morskiego, podjęła 77 badań okoliczności i przyczyn wypadku, wydała 53 raporty dotyczące bezpieczeństwa. Wiele z tych raportów zawierało zalecenia dotyczące bezpieczeństwa, skierowane do podmiotów, które mogą przyczynić się do zapobiegania wypadkom lub incydentom morskim. Na skutek zaleceń Komisji zostało zmienionych 7 aktów prawnych, w tym 3 ustawy i 4 rozporządzenia oraz jeden akt prawa miejscowego.

Powołanie Komisji i jej działania prowadzą do zwiększenia świadomości przyczyn zaistnienia wypadków i mają niewątpliwie pozytywny wpływ na poziom bezpieczeństwa morskiego w Polsce.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Łuczywek
ORCID: ORCID

Abstrakt

Artykuł stanowi analizę najnowszych regulacji UE w zakresie minimalizowania formalności sprawozdawczych dla statków zawijających do portów państw UE. Analizie poddano także regulacje IMO w przedmiotowym zakresie, wskazując na pojawiające się w tym zakresie rozbieżności w prawodawstwie międzynarodowym i unijnym. Zaakcentowano także skutki owych rozbieżności. Na tym tle przedstawiona została polska regulacja wdrażająca zarówno postanowienia konwencji FAL, jak i prawo UE. W oparciu o analizę rozwiązań legislacyjnych i praktyki administracyjnej, autorka stawia wniosek o wzorcowym charakterze polskiego modelu wdrożenia ramowego systemu unijnego.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Justyna Nawrot

Abstrakt

Koncepcja usług ekosystemowych staje się coraz bardziej popularna w obszarze regulacji ochrony środowiska. Jednym z założeń tej koncepcji jest traktowanie człowieka i jego działań jako integralnego elementu ekosystemu. Współzależności pomiędzy człowiekiem a ekosystemem są opisywane przez koncepcję usług ekosystemowych. Obszar prawnej ochrony środowiska morskiego, może być przykładem wprowadzania i funkcjonowania koncepcji usług ekosystemowych i koncepcji pokrewnych do prawnej regulacji środowiska. Bałtyk jest istotny dla rozwoju stosowania koncepcji usług ekosystemowych w regulacji morskiej działalności człowieka z wielu powodów. Jednym z nich może być, wrażliwość ekosystemu tego akwenu, innym intensywność korzystania z tego akwenu dla potrzeb pozyskiwania dostępu do usług ekosystemowych, a jeszcze innym liczba ludności bezpośrednio zależnych od dostępu do usług tego systemu. Rozwiązania przyjęte dla regulacji i ochrony dostępu do usług ekosystemowych Morza Bałtyckiego, mogą stanowić model regulacyjny do potencjalnego wykorzystania także w innych rejonach świata.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Maciej Nyka

Abstrakt

Morskie planowanie przestrzenne (MSP) jest jednym ze sposobów osiągania celów zrównoważonego rozwoju. MSP to proces planowania, a także podejmowania decyzji i zarządzania morskiego odbywający się na poziomie krajowym i regionalnym. Proces ten jest ściśle powiązany z regionalną i ponadnarodową współpracą transgraniczną. Przyjęcie dyrektywy UE ustanawiającej ramy planowania przestrzennego obszarów morskich (dyrektywa MSP) odgrywa ważną rolę w opracowywaniu planów zagospodarowania przestrzennego obszarów morskich w Unii Europejskiej przez promowanie instrumentów MSP. Dyrektywa MSP zobowiązuje wszystkie państwa członkowskie UE, posiadające dostęp do morza, do przygotowania międzysektorowych morskich planów zagospodarowania przestrzennego do roku 2021. Pomimo wprowadzenia do polskiego porządku prawnego w 2003 r. przepisów odnoszących się do morskiego planowania przestrzennego, efektywne prace skierowane na opracowanie planów zagospodarowania przestrzennego polskich obszarów morskich rozpoczęły się dopiero w 2013 r. Plany te opracowywane są w oparciu o przepisy ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej z 1991 r. zmienionej w 2015 r. oraz wydane na jej podstawie przepisy wykonawcze.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Abstrakt

Zagadnienie zarządzania statkami (ang. ship management) jest rzadko poruszane w polskiej doktrynie. Istnieją różne przyczyny takiego stanu rzeczy, aczkolwiek niewątpliwie znaczący jest priorytet nadany w politycznym, prawnym jak i ekonomicznym dyskursie zagadnieniom prawnym poświęconym właścicielom statków. Obecny trend utrzymuje się pomimo faktu, iż ponad 73% światowego tonażu jest zarządzane przez specjalistyczne podmioty „ship managerskie”.

Analiza ekonomiczna rok po roku dostarczała dowodów, że Polska przestała być krajem liczącym się pod względem ilości posiadanych przez nią statków i ten trend nie ulegnie odwróceniu w perspektywie krótko i średnioterminowej. Polska może jednak odegrać kluczową rolę w świecie żeglugi poprzez przekształcenie się w centrum zarządzania statkami. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie wybranych aspektów zarządzania statkami morskimi.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Radosław Stefaniak

Abstrakt

Wzrost zagrożenia atakami terrorystycznymi w Europie i nacisk społeczny na rządy w celu podejmowania działań, które ułatwiłyby wymianę informacji pomiędzy krajowymi organami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo publiczne doprowadziły do stworzenia systemów informacyjnych, w których wtórnie przetwarzane są dane pasażerów. Początkowo scentralizowane systemy objęły pasażerów lotniczych podróżujących na trasach międzynarodowych, ale niedługo po tym zostały rozszerzone tak by objęły dane PNR (Passenger Name Records) dotyczące ruchu krajowego. Dziś obserwujemy tendencję rozszerzania ich na inne środki transportu, włączając w to sektor morski. W niniejszej pracy dokonano oceny najbardziej rozwiniętego z dotychczas stworzonych systemów przetwarzających dane PNR – wprowadzonego w Belgii – oraz przedstawiono wnioski płynące z jego stworzenia dla rozwiązań ogólnoeuropejskich. Przedstawiając najważniejsze problemy związane z profilowaniem pasażerów oraz z wymianą danych pomiędzy uprawnionymi instytucjami, omówiono w niej problem braku oceny wpływu przedsięwzięcia na prywatność osób, których dane są przetwarzane oraz zasygnalizowano potrzebę dokonania poprawnej oceny niezbędności i proporcjonalności rozwiązań wprowadzanych tak na poziomie państw członkowskich, jak i w unijnej dyskusji nad wdrożeniem dyrektywy PNR oraz nowych wymagań dotyczących elektronicznej rejestracji pasażerów i członków załogi na pokładzie europejskich statków pasażerskich zamieszczonych w pakiecie zmian do dyrektywy 98/41/WE.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Iwona Zużewicz-Wiewiórowska
ORCID: ORCID
Wojciech Wiewiórowski
ORCID: ORCID

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji