Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2018 | No XXXIV

Autorzy i Afiliacje

Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Abstrakt

Opracowanie podejmuje kwestie wyzwań, przed którymi stoi prawo morza. Wprawdzie UNCLOS określana jest słusznie jako konstytucja prawa morza, ale nie daje ona i nie może dać odpowiedzi na wszystkie problemy i wątpliwości, które powstają w praktyce i są związane z ociepleniem klimatu, ochroną różnorodności biologicznej, statusem prawnym zasobów genetycznych, kontrowersjami dotyczącymi żeglugi, delimitacją obszarów morskich czy ochroną podwodnego dziedzictwa kulturalnego. Stąd powstaje pytanie, jakie są drogi i środki dalszego rozwoju prawa morza. Niewątpliwie jedną z możliwości jest wypracowanie porozumień implementacyjnych, z których trzecie poświęcone jest ochronie i zrównoważonemu korzystaniu z morskiej różnorodności biologicznej poza granicami jurysdykcji narodowej i jest przedmiotem konferencji międzynarodowej zwołanej przez Zgromadzenie Ogólne, którego rezolucje w obszarze prawa morza odgrywają istotną rolę. Niewątpliwie ważne znaczenie ma też działalność organizacji systemu Narodów Zjednoczonych, jak IMO, FAO, UNESCO, UNEP. Istnieje też możliwość przyjmowania umów podejmujących kwestie pozostawione przez UNCLOS bez rozwiązania czy zdefiniowania. Nie bez znaczenia jest też miękkie prawo oraz praktyka państw, a także stanowisko organów powołanych przez UNCLOS.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janusz Symonides

Abstrakt

Celem opracowania jest zbadanie znaczenia argumentacji ekonomicznej w międzynarodowych sporach morskich. W artykule wyjaśniono najpierw, czym jest międzynarodowy spór morski, jakie są jego źródła i rodzaje, jakim zasadom podlega ich rozwiązywanie. Ustalono także, co należy rozumieć przez argumenty ekonomiczne, podkreślając ich relatywną naturę, a także pokazując potencjał, jakim dysponuje Konwencja o prawie morza z 1982 r. jako podstawa formułowania argumentacji ekonomicznej. Znaczenie argumentacji ekonomicznej rozważono w odniesieniu do międzynarodowych sporów dotyczących statusu prawnego terytoriów morskich, delimitacji stref morskich, władzy nad morzem i korzystania z morza.

Przeprowadzone badania prowadzą do następujących wniosków: 1) argumenty ekonomiczne występują tak w uzasadnieniu stanowisk stron, jak i w rozumowaniu organów rozstrzygających spory. Jednak ich wartość dowodowa jest ograniczona; 2) w sporach dotyczących statusu obiektów morskich (maritime features) rozumowanie ekonomiczne pojawia się w kontekście konieczności wykazania, że mogą one stanowić podstawę do delimitacji; 3) w sporach dotyczących jurysdykcji argumenty ekonomiczne są bardziej złożone i niejednorodne. Argumenty ekonomiczne są użyteczne w drugim etapie delimitacji, gdy uwzględnia się istotne okoliczności. Istniejąca praktyka pokazuje jednak, że zakres akceptacji argumentów ekonomicznych jest ograniczony (nie mogą one służyć jako podstawa korygowania naturalnych nierówności). Orzecznictwo nie aprobuje argumentów opartych na poziomie rozwoju gospodarczego czy też na gospodarczych lub finansowych trudnościach państwa (z wyjątkiem katastrofalnych skutków dla egzystencji i dobrobytu ekonomicznego (ludności), potrzebach rozwoju gospodarczego lub wykonywaniu morskiej działalności gospodarczej (wydobycie, rybołówstwo, żegluga). Pewne znaczenie ma argument związany z zapewnieniem jedności zasobów (gdy zasoby są znane lub łatwo je ustalić); 4) w sporach dotyczących władzy nad morzem pewną wagę ma argument związany z ustanowieniem władzy gospodarczej, w szczególności o charakterze regulacyjnym i kontrolnym; 5) w sporach związanych z korzystaniem z morza znaczenie rozumowania ekonomicznego jest zróżnicowane. W sporach dotyczących niezwłocznego zwolnienia statku rola argumentacji ekonomicznej jest ograniczona. Natomiast jest ona ważna w sporach związanych z naruszeniem praw i interesów ekonomicznych państw i osób, jeżeli są one chronione prawem międzynarodowym.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Mik

Abstrakt

Szelf kontynentalny położony poza 200 milami morskimi od linii podstawowej, od której mierzona jest szerokość morza terytorialnego, stanowi istotną wartość dla państw. Rozwój technologii pozwolił na gospodarcze wykorzystanie i naukowe badania odległych części dna i podziemia oceanów. Oceaniczne szelfy kontynentalne są bogate w żywe zasoby – cenne ze względu na zasoby genetyczne i ich komercyjne zastosowania. Również wiele zasobów nieożywionych znajduje się na oceanicznych szelfach, w tym węglowodory (ropa naftowa i gaz) i minerały (np. mangan, nikiel, kobalt, złoto, diamenty, miedź, cyna, tytan, żelazo, chrom i galena). W związku z tym niektóre państwa przeznaczyły znaczne środki finansowe na przeprowadzenie badań swoich szelfów kontynentalnych. Komisja
ds. Granic Szelfu Kontynentalnego otrzymała siedemdziesiąt siedem wniosków i wydała dwadzieścia dziewięć zaleceń zgodnie
z art. 76 ust. 8 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. W nadchodzących dziesięcioleciach oczekiwana jest dalsza poprawa możliwości technologicznych, pozwalających na dokładniejsze zbadanie odległych części oceanicznych szelfów kontynentalnych.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marcin Kałduński
Tadeusz Wasilewski

Abstrakt

Autor, myśląc nieszablonowo, prezentuje „Sponsalia ex hoc Mundo”. Tytuł ten odzwierciedla pogląd, że nauki o kosmosie i nauki o morzu są analitycznie rozdzielne, ale praktycznie ze sobą powiązane. Można to zaobserwować w kontekście technologii kosmicznej i techniki satelitarnej, nowego systemu zarządzania, a także nowego systemu prawa i polityki. W dzisiejszych czasach infrastruktura kosmiczna (wykorzystanie sztucznych satelitów naziemnych do bezpośredniej transmisji telewizyjnej, łączności, teledetekcji, nawigacji, pocisków wojskowych) wpływa na infrastrukturę naszej planety, w tym na infrastrukturę morską. Istnieje zatem potrzeba prezentowania nowego oblicza zintegrowanego systemu nauki i praktyki.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zdzisław Brodecki

Abstrakt

Instytucja zarządzania statkami morskimi (ship management) nie jest zbyt dobrze znana ani polskiemu prawu, ani polskiej doktrynie prawa morskiego, pomimo tego że rola zarządzającego statkiem (ship manager) rosła sukcesywnie przez wiele lat. Jej początki przypadają na lata osiemdziesiąte poprzedniego stulecia, w okresie poważnych zmian na rynku żeglugowym, gdy dochodziło do wielu bankructw przedsiębiorstw armatorskich i gdy banki hipoteczne musiały zwracać się do fachowych podmiotów zarządzających statkami o pomoc w prowadzeniu działalności żeglugowej.

Trzydzieści lat temu, w 1988 r. BIMCO opublikowała pierwszy wzorzec umowy o zarządzanie statkiem o nazwie SHIPMAN, który zapewnił pewną równowagę pomiędzy prawami i obowiązkami armatora i zarządzającego statkiem oraz jednolitość w szeroko stosowanych na rynku żeglugowym umowach tego rodzaju, szczególnie w podziale odpowiedzialności pomiędzy stronami.

Po wejściu w życie w 1998 r. Kodeksu ISM, który wprowadził do prawa międzynarodowego instytucję Company jako podmiot odpowiedzialny za bezpieczną eksploatację statku, rola zarządzającego wzrosła niepomiernie. Było to między innymi przyczyną tego, że BIMCO przygotowała nowy formularz umowy o nazwie SHIPMAN 98. Po kolejnych kilku latach formularz został uaktualniony i jego nowa wersja została wydana w 2009 r.

Głównym celem artykułu jest przybliżenie czytelnikowi zagadnień związanych z zarządzaniem statkiem morskim i podmiotem nim zarządzającym (ship manager), przez omówienie i przetłumaczenie na język polski opracowanego przez BIMCO nowego wzorca umowy o zarządzanie statkiem o nazwie SHIPMAN 2009.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Łuczywek
ORCID: ORCID

Abstrakt

Artykuł ma na celu omówienie pojęcia szkody w środowisku na gruncie konwencji CLC 1992 oraz FUND 1992 w oparciu o nowe wytyczne dotyczące formułowania roszczeń o naprawienie szkody ekologicznej, opracowane przez Międzynarodowe Fundusze. Podejście konwencyjne skonfrontowane jest z rozwiązaniami przyjętymi w Stanach Zjednoczonych Ameryki na gruncie ustawy OPA. Szczególna uwaga poświęcona jest problemowi kompensacji utraconych wartości środowiska do czasu przywrócenia go do stanu sprzed zanieczyszczenia oraz obowiązkowi wprowadzenia środowiska alternatywnego jako środka wynagrodzenia szkody ekologicznej. Autorka wskazuje na orzeczenia sądów francuskich oraz hiszpańskich w sprawach Erika oraz Prestige, które mogą poddawać w wątpliwość aktualność systemu kompensacji szkód olejowych CLC 1992/FUND 1992.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zuzanna Pepłowska-Dąbrowska

Abstrakt

Celem niniejszego opracowania jest analiza pierwszego warunku koniecznego do rozpoczęcia liczenia okresu ładowania statku, to jest obowiązku dopłynięcia statku do uzgodnionego miejsca przeznaczenia.

Prima facie, stanowisko prawne z punktu widzenia nabrzeża miejsca załadunkowego (doku) czy portu jest stosunkowo jednoznaczne. Przyjętym jest bowiem, iż statek może zostać uznany za statek, który przybył do miejsca załadowania (arrived ship), kiedy dopłynie do określonego nabrzeża, doku czy odpowiednio portu . We wszystkich wyżej wymienionych wypadkach, ryzyko zwłoki w dopłynięciu do tak wyznaczonego miejsca ponosi armator.

W wielu przypadkach armator, z oczywistych powodów, nie jest gotowy ponieść takiego ryzyka oraz wynikającej z tego szkody i w związku z tym podejmuje stosowne działania. W szczególności, domaga się on wprowadzenia do umowy czarteru, stosownych specyficznych postanowień przenoszących rozważane tu ryzyko na czarterujących.

W niniejszym opracowaniu przedstawiono jedną z najbardziej rozpowszechnionych form takiego postanowienia umownego, a mianowicie „Time lost waiting for a berth clause” („klauzula utraty czasu w oczekiwaniu na nabrzeże”). Analiza ta dokonana została w oparciu i na tle szerszego spektrum aktualnego orzecznictwa angielskiego.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marek Czernis

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji