Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2003 | No XIX

Abstrakt

Autor przedstawia najważniejsze aktualne problemy Indywidualnego Zbywalnego Li111i111 Polowów niektórych państwowych systemów Wymiany Limitow, postępowania ,w ramach OECD i krajowych zezwoleń handlowych dla ochrony środowiska ,w sektorze środowiska. Przedstawia też: kwestie reformy Wspólnej Polityki Rybołówczej: renacjonalizacji i europeizacji procesu podejmowania decyzji. Celem polityki strukturalnej UE , w dziedzinie rybołówstwa jest dostosowanie struktury i zakresu rybołówstwa do istniejących moztiwosci. także ,w zakresie zmniejszających się biologicznych zasobów morza. Wspólna Polityka Rybołówstwa obejmuje elementy ekonomii planowej, ograniczenia z powodów ekologicznych, podczas gdy na rynkach panuje tendencja liberalna. Podstawowym problemem wynikającym z istnienia przepisow regulujących organizacje wspólnotowe jest zakres rynku rybłówczego.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Leonard Łukaszuk

Abstrakt

Okręt, będący jednostką pływającą w rozumieniu art. 29 Konwencji o prawie morza z 1982 roku, wyposażony jest przez prawo międzynarodowe w pełny immunitet. Nie oznacza to jednak zwolnienia z odpowiedzialnosci państwa bandery za skutki dzialań okrętu, obejmujące również zanieczyszczenie środowiska morskiego lub naruszenie norm ochrony środowiska. Zagadnienie odpowiedzialności panstwa zajmuje centralne miejsce w prawie międzynarodowym i ma za sobą dlugotrwały rozwój historyczny Jednak dopiero w drugiej polowie XX wieku zasada odpowiedzialności międzynarodowej stała się niekwestionowana.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dariusz R. Bugajski

Abstrakt

W artykule dokonano porównania regulacji zawartych w konwencji o prawie morza z 1982 r. (United Nations Convention on the Law of the Sea - UNCLOS) z licznymi aktami prawa międzynarodowego w zakresie bezpieczenstwa morskiego opracowanymi przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO). Podkreślono ścisłe relacje między konwencją UNCLOS, zawierającą normy o charakterze ogólnym, stanowiące rodzaj wytycznych dla legislacji morskiej, a uregulowaniami IMO, mającymi charakter szczegółowy, niekiedy wręcz techniczny W zakresie objętym analizą wyeksponowano zwłaszcza konwencje: SOLAS, COLREG, STCW, SAR, a także wiele tzw. kodeksów IMO i innych rezolucji tej organizacji. Zasadniczym celem opracowania by/o wykazanie, że istnieją coraz silniejsze więzi między prawem morza (law of the sea) a prawem morskim (marilime law). Autor zwraca także uwagę na stan polskiego prawa bezpieczeństwa morskiego i wyraża zaniepokojenie brakiem zainteresowania wpolskiej nauce prawa problematyką morskiego prawa administracyjnego.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Morskie prawo międzynarodowe wywiera decydujący wpływ na kształtowanie się polityki wspólnotowej. I chociaż w doktrynie i w dyskusjach można spotkać stwierdzenia podważające istnienie polityki morskiej we Wspólnocie, okazuje się jednak, że poświęca ona wiele uwagi sprawom morskim. Przykładem mogą być: bezpieczenstwo morskie, transport intermodalny oraz działanie Wspólnoty na rzecz zrównoważonego rozwoju w zakresie ochrony środowiska morskiego i zasobów naturalnych Te wszystkie elementy są ze sobą scisle powiązane i być może w przyszłości uda się osiągnąć taki stopień rozwoju transportu, który zgodnie z polityką Unii będzie zrównoważony i zintegrowany
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Abstrakt

W ciągu 2001 i 2002 roku skierowano do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu zapytania prejudycjalne w kilku sprawach dotyczących kwestii pomocy państwowej dla przedsiębiorstw świadczących usługi w ogólnym interesie gospodarczym. Chodzi w szczególności o definicję takiej pomocy oraz odpowiedź na pytanie. czy dofinansowanie przekazane z zasobów państwowych przedsiębiorstwom świadczącym usługi w ogólnym interesie gospodarczym jest taką pomocą, czy tylko wynagrodzeniem za świadczone usługi. jako że dotychczasowe orzecznictwo ETS było kontradyktoryjne, kwestia wymagł/a wyjaśnienia. Jedna ze skierowanych spraw do ETS dotyczyła pomocy udzielonej przedsiębiorstwom zarządzającym wyposażeniem technicznym w portach włoskich.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Małgorzata Anna Nesterowicz

Abstrakt

Ustawa o pracy na morskich statkach handlowych. zwana popularnie ustawą żeglarską, została gruntownie znowelizowana dzięki ustawie z dnia 20 grudnia 2002 roku. Głównym celem przyjętych przez Sejm zmian było dostosowanie prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej. Ten warunek jest szczególnie ważny w kontekscie jednej z podstawowych zasad prawa Unii Europejskiej, którą jest zasada pewności prawa. Zakłada ona, że jednostki mają jasno sprecyzowaną sytuację prawną w skutecznym ich dochodzeniu. Zapewnienie efektywności prawa wspólnotowego nie sprowadza się do formalnego wdrażania przepisow, ale przede wszystkim do zapewnienia właściwej egzekucji prawa.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Monika Tomaszewska

Abstrakt

Artykuł przedstawia podstawowe informacje na temat przepisów UE, dotyczących bezpieczeństwa morskiego i zapobiegania zanieczyszczeniu morza przez statki. O wysokiej randze tej problematyki świadczy powołanie Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego (European Maritime Safety Agency - EMSA). Autor omawia zasadnicze cele tej nowej struktury organizacyjnej i zwraca uwagę na niektóre konsekwencje jej powołania dla - wchodzącej do UE - Polski.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Przepisy nowego kodeksu morskiego i ustawy o bezpieczenstwie morskim rodzą wiele problemów praktycznych. Ostatnio wydane wyroki sądowe i decyzje administracyjne związane z umowami i opłatami pilotowymi wskazują na pogłębianie się tych problemów, co ukazuje niniejszy artykuł. Wynikają też z tego odpowiednie wnioski de lege ferenda, włącznie z wnioskiem o ewentualne uznanie zawodu pilota morskiego za zawód regulowany, na wzór innych, tzw. wolnych zawodów.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

Artykuł nie pretenduje do roli kompletnego i całościowego opracowania problematyki podcrarteru. Jest jedynie próbą pokazania pewnych odrębności tej instytucji na podstawie wybranych zagadnień dotyczących zdarzeń zwykle występujących w trakcie takiego sposobu zatrudniania statku. Przez umowę czarteru na czas armator zobowiązuje się za wynagrodzeniem oddać czarterujacemu do dysponowania statek obsadzony załogą na oznaczony czas albo na okres jednej lub kilku następujących po sobie podróży w celu określonym urnową W granicach określonych umową czarterujący może zawrzeć umowę czarteru na czas z osobą trzecią (podczarter). Artykuł jest cenny, bo brakuje opracowań doktrynalnych na temat podczarteru. Tak samo nie ma orzeczeń sądów polskich w sprawach : czarterów na czas. Usprawiedliwiając mało bogatą rodzimą literaturę w tym przedmiocie należy zauważyć, że podczarter nie jest też zbyt szeroko omawiany w literaturze anglojęzycznej. Najbogatszym źrodlem na temat podczarteru są wyroki arbitrażu londynskiego i nowojorskiego.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Łuczywek
ORCID: ORCID

Abstrakt

Artykuł omawia nową Konwencję o areszcie statków przyjętą 12 marca 1999 roku na Konferencji Dyplomatycznej, która odbywała się w Genewie pod auspicjami UNCTAD, IMO i CMI. Nowa konwencja stanowi uzupełnienie i uścislenie Konwencji o areszcie statków morskich z 1952 roku. Zamiarem autora było przybliżenie nowych rozwiązań wprowadzonych przez uchwaloną cztery lata temu konwencję oraz porównanie ich z treścią konwencji z I 952 roku. Konwencja o areszcie statków z l 999 roku nie jest w pełni nowym dziełem. Wejdzie ona w życie po ratyfikacji jej przez l O państw.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Krzysztof Kochanowski

Abstrakt

Artykuł ma charakter prawno-administracyjny i dotyczy ochrony wybrzeża morskiego. Zarządzanie środowiskiem w morskim pasie nadbrzeżnym dokonuje się poprzez działalnosć urzędu morskiego, który za ten teren odpowiada : mocy prawa. Urząd morski jest odpowiedzialny za ochronę brzegu morskiego. W badanym przypadku klifu w Jastrzębiej Górze nie można wykluczyć, że do zawalenia budowli doszło w wyniku warunków zewnętrznych - zaniechania ze strony administracji, jak i sił natury. Sprawa nie jest zatem jednoznacznie przesądzona i wymaga odpowiednich studiów technicznych i administracyjnoprawnych.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janina Ciechanowicz-McLean
ORCID: ORCID

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji