Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2002

Abstrakt

Praca zawiera syntetyczne omówienie najistotniejszych zmian w polskim morskim prawie cywilnym, wprowadzonych na mocy Kodeksu morskiego z 18 września 2001 r. Nowy kodeks obowiązuje od dnia 5 czerwca 2002 r. Autor omawia zakres modyfikacji zawartych w nowym kodeksie w stosunku do dotychczasowego kodeksu z 1961 r. Mając na uwadze fakt, że utrzymano w mocy większość norm dawnego prawa morskiego, autor okresla nową ustawę jako rekodyfikację, a nie zupełnie nowy akt prawny. Podkreśla się i szczegółowo omawia zalety nowej systematyki Kodeksu morskiego. Omawiając poszczególne przepisy nowej ustawy. autor wskazuje na szereg rozwiązań wątpliwych lub wręcz błędnych. Przykładem takiej regulacji może być wprowadzenie nowej instytucji polskiego rejestru jachtów. Do najważniejszych zmian w prawie morskim zaliczyć trzeba modyfikację systemu realizacji hipoteki morskiej. Wzonyąc się głównie na prawie brytyjskim, starano się ominąć trudności wynikające z realizacji hipoteki w trybie egzekucji sądowej, wprowadzając możliwość przejęcia statku. obciążonego hipoteką, w posiadanie lub nawet jego sprzedaż przez wierzycie/a hipotecznego. Ostatnią część opracowania stanowi wykaz aktów wykonawczych do Kodeksu morskiego, które winny być pilnie wydane. Autor dokonuje selekcji tych aktów, wskazując na kolejność ich wprowadzenia w życie.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Nowy polski Kodeks morski inspiruje do nowego spojrzenia na polskie prawo morskie jako na wartość samą w sobie. Artykuł daje początek takiemu spojrzeniu. Pomyślany został tak, aby skłonić do dalszej dyskusji na ten temat.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

W1851 roku Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił ustawę o ograniczeniu odpowiedzialności z tytułu roszczeń morskich. Do dnia dzisiejszego ustawa zachowała się w niemal nienaruszonej formie. Jednak instytucja ograniczenia odpowiedzialności zawdzięcza swój rozwój głównie amerykańskiemu orzecznictwu. W porównaniu z konwencjami międzynarodowymi dotyczącymi ograniczenia odpowiedzialności właścicieli statków morskich z 1957 i 1976 roku zakres podmiotowy ustawy amerykańskiejjest stosunkowo wąski. Autorka artykułu stwierdza, że żaden z omawianych aktów nie zapewnia satysfakcjonującego odszkodowania wnoszącym roszczenie ze względu na zbyt niskie limity. Zdają sobie z tego również sprawę sądy amerykańskie, gdyż często odmawiają one prawa do ograniczenia odpowiedzialności.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Małgorzata A. Nesterowicz

Abstrakt

W świetle konwencji londyńskiej z 1989 roku o ratownictwie, wydobywanie zatopionego w morzu mienia może być przedmiotem umowy o ratownictwo, o ile w ocenie osoby decydującej o wydobyciu grozi takim rzeczom jakieś niebezpieczeństwo. Inaczej przedstawia się sytuacja przy wydobywaniu mienia już zatopionego. Zwykle czynnik pośpiechu tu nie występuje i istnieje możliwość zawarcia odpowiedniej umowy Jednym z głównych celów, dla których podjęto prace nad londyńską konwencją o ratownictwie, obok potrzeby stworzenia dla ratujących zachęty do działań na rzecz ochrony środowisko naturalnego, była chęć rozszerzenia przedmiotowego zakresu ratownictwa morskiego. Cel ten niewątpliwie został osiągnięty. W świetle postanowień tej konwencji praktycznie każde mienie może być przedmiotem akcji ratowniczej, w tym także mienie zatopione.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Wojciech Adamczak

Abstrakt

Prawo polskie, w art. 184 § 1 kodeksu morskiego (art. 188 § 1 nowego km.), definiuje czarter na czasjako umowę, przez którą armator zobowiązuje się za wynagrodzeniem oddać czarterującemu do rozporządzenia statek obsadzony załogą na oznaczony czas albo na okres jednej lub kilku następujących po sobie podróży w celu określonym umową. Czarterujący ma prawo wydawać kapitanowi polecenia jedynie w sprawach eksploatacji statku i w granicach przewidzianych umową czarteru. Zakres, w jakim załoga ma być podporządkowana czarterującemu, może być uzgodnionyprzez strony umowy. Nieomalże wszyscy autorzypodręczników prawa morskiego i opracowań, dotyczących czarteru, są zgodni co do tego, że czarterujący statek na czas nie maprawa ingerować w sprawy nawigacyjne.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Łuczywek
ORCID: ORCID

Abstrakt

W pracy została przedstawiona koncepcja prawna utworzenia w Rzeczypospolitej Polskiej tzw. .. drugiego rejestru", nazwanego Rejestrem Żeglugi Międzynarodowej. Autor analizuje zjawisko .. drugich rejestrów" jakoformy wspierania flot narodowych i zwraca uwagę, że jest to reakcja tradycyjnych państw morskich na rozwój rejestrów otwartych w państwach dogodnej bandery. Podjęto także próbę klasyfikacji różnych rejestrów okrętowych, występujących w praktyce żeglugowej. Szczególny nacisk położono na politykę rejestrową Unii Europejskiej, która jest wyrazem wypierania własnych flot przez państwa członkowskie. Nawiązano do zasad międzynarodowych, dotyczących rejestracji statków, zawartych w konwencji UNCTAD z 1986 r. o warunkach rejestracji statków. Omówiono szczegółowo polskie przepisy dotyczące przynależności statku i rejestru okrętowego, zawarte w nowym kodeksie morskim z 18 września 2001 r. Wyeksponowano .. otwartość" polskiego rejestru okrętowego i potencjalną łatwość uzyskiwania polskiej bandery. Częścią niniejszego opracowania są fragmenty autorskiego projektu ustawy o Rejestrze Żeglugi Międzynarodowej. W świetle tego projektu polski .. drugi rejestr" miałby być rejestrem dodatkowym, o charakterze specjalnym, ściśle związanym z podstawowym, narodowym rejestrem okrętowym. Zasadniczym celem rejestru byłoby zwiększenie konkurencyjności międzynarodowe/ polskich armatorów, przez stworzenie im szeregu preferencji natury podatkowej i innej. Armatorzy statków wpisanych do Rejestru Żeglugi Międzynarodowej płaciliby z tytułu ich eksploatacji jedynie podatek tonażowy, a w stosunku do członków załogi tych statków nie miałby zastosowania szereg przepisów polskiego prawa pracy.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Uchwalona została nowa polska ustawa o rybołówstwie morskim. Pewne sprawy reguluje ona inaczej niż poprzednia. Artykuł poświęcony jest tym sprawom, ale nie tylko. Wskazuje na potrzebę ujmowania prawa rybołówstwa morskiego szerzej niż ujmuje je ta ustawa.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

Konwencja Narodów Zjednoczonych o Prawie Morza z 1982 roku weszła w życie 16 listopada 1994 r. Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza utworzono na podstawie tej konwencji. Oficjalnymi językami Trybunału są angielski i francuski. 18 października 1996 roku Trybunał rozpoczął swoją działalność w Hamburgu. Trybunał składa się z 21 niezawisłych sędziów wybieranych na 9 lat. Przy wykonywaniu swych funkcji członkowie Trybunału korzystają z przywilejćw i immunitetów dyplomatycznych. Sędziowie wybierają ze swego grona prezesa, wiceprezesa i sekretarza na 5 lat. Poczynając od pierwszego orzeczenia, wydanego w dniu 4 grudnia 1997 roku w sprawie statku ,.Saiga", Trybunał Prawa Morza rozpatrywał do chwili obecnej dziesięć spraw, z których większość dotyczyła niezwłocznego zwolnienia statków i środków tymczasowych.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janusz Symonides

Abstrakt

Jednym z najistotniejszych wyzwań naszych czasów jest osiągnięcie zrównoważonego rozwoju. Autorka artykułu prowadzi rozważania z zakresu problematyki rozwoju zrównoważonego w kontekście ochrony środowiska morskiego. Najważniejsze sq tutaj dwie zasady: zasada prewencji i zasada ,.zanieczyszczającypłaci". Zasada prewencji zajmuje najwyższe miejsce w katalogu podstaw zasad międzynarodowego prawa ochrony środowiska. Opiera się ona na kancepcji, która mówi, że cele ochrony środowiska najlepiej osiąga się przez podejmowanie działań wyprzedzajqcych. Obok prewencji zasadniczą rolę na drodze osiągnięcia rozwoju zrównoważonego spełnia zasada ,.zanieczyszczający płaci". Odnosi się ona dopokrywania przez sprawcę szkód ekologicznych.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji