Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2003 | No XVIII

Abstrakt

Przedmiotem opracowania jest nowy polski Kodeks morski z 18 września 2001 r. Analiza przepisów tego obszernego aktu normatywnego, regulującego morskie prawo cywilne, skłania autora do szeregu uwag krytycznych. Wynikiem tej krytyki są postulaty modyfikacji niektórych norm Kodeksu morskiego. Zdaniem autora, mimo krótkiego okresu od wejścia w życie nowej ustawy celowa jest jej pilna nowelizacja. Część proponowanych w nowelizacji zmian dotyczy drobnych błędów powstałych na ostatnim etapie procesu legislacyjnego. Są jednak także propozycje dalej idące, np. wykreślenia z ustawy nowej instytucji polskiego rejestru jachtów. W sumie autor prezentuje ponad 50 zmian do nowego Kodeksu morskiego. Przy okazji nowelizacji autor proponuje także nowe rozwiązania, których dotychczas nie było w polskim prawie morskim. Przykładem takiej sugestii jest wprowadzenie do Kodeksu morskiego obowiązku zabezpieczenia finansowego dla armatorów odpowiedzialnych za szkody spowodowane innymi zanieczyszczeniami niż ropa naftowa. Poza uzasadnieniem poszczególnych propozycji zmian legislacyjnych autor zawarł w pracy konkretne projekty nowych przepisów.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Nowy kodeks morski z 2001 roku zawiera przepisy regulujące ratownictwo morskie w tytule VJ - Umowy, w dziale VJ/I - Ratownictwo morskie, w art. 231-249. Treść tych przepisów odpowiada postanowieniom Konwencji londyńskiej z 1989 roku, która weszła w życie 14 lipca I996 roku i nie została, jak dotąd, ratyfikowana przez Polskę. Podstawowe zmiany wprowadzane przez nowy kodeks morski w odniesieniu do ratownictwa morskiego polegają na znacznym rozszerzeniu przedmiotu ratownictwa oraz uwzględnieniu potrzeby ochrony środowiska naturalnego. Zgodnie z art. 231 kodeksu morskiego ratownictwem morskimjest udzielenie pomocy statkowi znajdującemu się w niebezpieczeństwie najakichkolwiek wodach oraz ratowanie znajdującego się na nim lub z niego pochodzącego mienia, jak również ratowanie innego mienia znajdującego się na morzu i niepołączonego trwale i celowo z wybrzeżem. Istota zmiany wprowadzonej przez nowy kodeks morski polega więc na uznaniu za mienie ratowane każdego mienia znajdującego się na morzu, a nie tylko statku oraz mienia na nim znajdującego się lub z niego pochodzącego. Autor skupia się na porównaniu regulacji w zakresie ratownictwa opartych na Konwencji brukselskiej z 1910 roku i na nowej Konwencji SALVAGE 89.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Wojciech Adamczak

Abstrakt

W artykule autor kwestionuje poprawność regulacji kodeksowej w zakresie podziału wynagrodzenia za ratownictwo morskie, która według niego od 30 lat jest niejasna. Uważa on, że przekazanie tego typu sporów sądom powszechnym może jeszcze bardziej utrudnić uzyskanie części wynagrodzenia za ratownictwo przez załogę statku ratującego. Podział wynagrodzenia za ratownictwo pomiędzy załogę powinien doczekać się bardziej precyzyjnego ujęcia ze względu na powstające wpraktyce spory na tym tle. Pogląd ten nie znalazł odzwierciedlenia w nowym kodeksie morskim, który reguluje tę sprawę jeszcze bardziej ogólnie i enigmatycznie, stwarzając olbrzymie pole do sporów sądowych. Artykuł stanowi próbę przedstawienia właściwej wykładni odnośnych przepisów.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

Artykuł ten napisany jest przez praktyka-kapitana żeglugi wielkiej. Kodeks morski zawiera kilkadziesiąt przepisów dotyczących kapitana statku morskiego, nakładających na niego liczne obowiązki lub nadających mu różne uprawnienia. Przepisy te zawarte są prawie we wszystkich częściach usta"Y. Zwłaszcza jednak w tytule III wprowadzono szereg modyfikacji w zestawieniu z dotychczasowymi przepisami. Trzeba ogólnie stwierdzić, że regulacje zawarte w tytule III nowego kodeksu morskiego nie odbiegają radykalnie odpostanowień dotychczas obowiązującej ustawy. Nowym i w założeniu niewątpliwie korzystnym przepisem, z punktu widzenia szeroko rozumianego bezpieczeństwa żeglugi, jest art. 55 kodeksu. Stanowi on, iż: .Kapitan statku może złożyć armatorowi sprzeciw odnośnie do składu i kwalifikacji zawodowych osób wpisywanych na listę załogi". Przepis ten może wpłynąć na polepszenie jakości załogi statku, dając kapitanowi możliwość eliminacji z jej składu pracowników, którzy nie nadają się do zawodu.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Łuczywek
ORCID: ORCID

Abstrakt

Autorka omawia ważny problem morskiego prawa gospodarczego. Zwraca uwagę na możliwość wykorzystania formy porozumień armatorskich, zwanych konferencjami liniowymi, także na gruncie prawa europejskiego. Jest to istotne z punktu widzenia interesów polskich armatorów, po przystąpieniu do Unii Europejskiej. Jednocześnie autorka zwraca uwagę na raport OECD, z którego wynika, że specyfika transportu morskiego zmienia się i trzeba się liczyć z tym, iż tendencje liberalne obejmą także działalność armatorską. Przyszłość pokaże, czy państwa członkowskie OECD zastosują się do tej tendencji. Wydaje się, że reforma ustawy żeglugowej w USA w 1998 roku zapoczątkowała nową erę stopniowego otwierania sektora żeglugi liniowej na działanie wolnej konkurencji. Także we Wspólnocie Europejskiej nastąpią zmiany w tym kierunku, choć proces ten z pewnością nie będzie szybki.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Małgorzata Anna Nesterowicz

Abstrakt

Autor porusza temat instytucji stacjipilotowych, budzących szereg kontrowersji w praktyce. O stacjach pilotowych jest mowa w art. 229 nowego Kodeksu morskiego. Z przepisu tego wynika, że dyrektor urzędu morskiego ma utworzyć stację pilotową, której zadaniem ma być "organizowanie i koordynowanie" świadczenia usług pilotowych oraz szkolenia pilotów i kandydatów na pilotów. Stacje pilotowe działają na podstawie regulaminu wydanego przez dyrektora urzędu morskiego.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

Swoboda zatrudniania (przepływu) marynarzy wiąże się z warunkami podejmowania przez nich pracy na statkach obcych bander. Powyższa problematyka od dłuższego czasu jest przedmiotem licznych unormowań systemu prawa międzynarodowego związanego z działalnością MOP iMOM, a także systemu wewnętrznego poszczególnych państw. Swobodę zatrudniania marynarzy reguluje europejskie prawo wspólnotowe w ramach jednej z podstawowych swobód wspólnotowych, tj. swobody przepływu pracowników. Przyznaje ona marynarzom-obywatelom dowolnego państwa członkowskiego równe szanse mustrowania na statkach o przynależności któregokolwiek z państw Unii Europejskiej. Wciąż otwarta pozostaje kwestia warunków zatrudniania obywateli państw spoza Unii Europejskiej. Kompetencja w tej materii należy do krajów członkowskich, które samodzielnie określają zasady dostępu do pracy dla cudzoziemców. Wobec rosnącej konkurencji ze strony państw tanich bander, Unia Europejska podjęła starania utworzenia wspólnego rejestru i europejskiej bandery, tzw. EUROS, lecz do dnia dzisiejszego projekt ten nie został wcielony w życie.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Monika Tomaszewska

Abstrakt

Tematem artykułu jest projektowana przez Komitet Prawny Międzynarodowej Organizacji Morskiej nowelizacja Convention for Suppression of Unlawful Acts Against the Safety of Maritime Navigation (Rome, 1988) - SUA. Niewątpliwą przyczyną zmian w tej oraz innych konwencjach morskichjest wzrost zagrożenia aktami terrorystycznymi na morzu, który autor określa syndromem "11 września". Propozycja zmian, przygotowana przez delegację amerykańską, obejmuje przede wszystkim znaczne poszerzenie typologii czynów przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej. Idea tych zmian sprowadza się do powiązania nowych przestępstw wprowadzanych do konwencji SUA z wieloma innymi konwencjami antyterrorystycznymi. Autor opracowania zwraca uwagę, że ten zabieg może doprowadzić do zatarcia morskiej specyfiki konwencji SUA. Ścisłe powiązanie konwencji SUA z innymi aktami prawa międzynarodowego ma wprawdzie walor systematyzujący, ale może utrudnić ratyfikację nowej wersji konwencji SUA przez szeregpaństw. W artykule zwrócono uwagę na trudności związane z dostosowaniem prawa wewnętrznego do treści zmodyfikowanej konwencji, jak również zawarto postulat uzupełnienia polskiego porządku prawnego o inne międzynarodowe regulacje antyterrorystyczne, w tym zwłaszcza o Protocol for the Suppression of Unlawful Acts Against the Safety of Fixed Platforms Located on the Continental Shelf (Rome, 1988).
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Wykorzystanie m6rz do cel6w militarnych obejmuje szeroki i skomplikowany wachlarz działań. Podzielić je można na dwie kategorie praw użytkowników. Jedna to prawo do wolności żeglugi, a druga - prawo do prowadzenia działań operacyjnych. Marynarka wojenna mocarstwa morskiego staje się głównym obrońcą i egzekutorem tych praw. Relacje pomiędzy prawem morza i militarnym wykorzystywaniem przestrzeni oceanów z jednej strony a prawem morza i strukturą sil w systemie międzynarodowym z drugiej, są raczej relacjami dynamicznymi niż statycznymi. Należy je rozważać w połączeniu z planowaniem bezpieczeństwa narodowego. Potęgi morskie mają prawo do twierdzenia, że prawo do wykorzystania oceanów do celów wojskowych rozciąga się również na i poza granice wyłącznych stref ekonomicznych, aż do zewnętrznych granic mórz terytorialnych i poza nie. Obejmuje niczym nieograniczone prawo nieszkodliwego przepływu okrętów przez morze terytorialne i wody archipelagowe wszystkich państw. Prawa, które zostały wyraźnie uregulowane w tekście Konwencji o Prawie Morza, a stanowi je większość praw związanych z działaniami operacyjnymi sil morskich, kierują się doktryną wolności mórz, według definicji uznawanej przez potęgi morskie. Takiemu poglądowi przeciwstawia się inna .,grupa interesów", starając się stosować praktyki dostępu kontrolowanego.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Andrzej Makowski
ORCID: ORCID
Marek Ilnicki

Abstrakt

Obok odpowiedzialności z tytułu naruszenia prawa, prawo międzynarodowe zna odpowiedzialność państw za działanie legalne. Odpowiedzialność międzynarodowa państwa nabiera coraz większego znaczenia także w prawie morza i prawie morskim, gdzie unormowano m.in. odpowiedzialność lub współodpowiedzialność państwa za szkodę ekologiczną, a także odpowiedzialność państwa za podmioty, które będą prowadzić eksploatację dna ipoddna morskiegopoza granicam ijurysdykcji państw nadbrzeżnych. Poniżej omówiono, uchwalony w 2001 roku przez Komisję Prawa Międzynarodowego, kolejny Projekt przepisów o zapobieganiu szkodzie transgranicznej wynikającej z działalności niebezpiecznej.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Małgorzata Dąbkowska

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji