Przegląd Statystyczny/Statistical Review

Praca nawiązuje do artykułu Panek (2016b) zawierającego dowód tzw. „słabego” twierdzenia o wielopasmowej magistrali w stacjonarnej gospodarce typu Gale’a. Obecnie prezentujemy „silną” oraz „bardzo silną” wersję twierdzenia o wielopasmowej magistrali. Pokazujemy, że mimo uogólnienia modelu – polegającego na zastąpieniu pojedynczej magistrali (promienia von Neumanna) wiązką magistral, którą nazywamy magistralą wielopasmową– nie zmieniają się wcześniej udowodnione magistralne własności optymalnych procesów wzrostu w gospodarce Gale”a.

W porządkowaniu liniowym obiektów wielocechowych najpopularniejszą metodą doprowadzania danych do porównywalności jest transformacja zmiennych do przedziału [0;1] z jednoczesną zamianą destymulant na stymulanty. W tym przekształceniu wykorzystuje się zaobserwowane najmniejsze i największe wartości zmiennych. Jeżeli występują wartości odstające, lub rozkład zmiennej jest bardzo asymetryczny to w efekcie mamy do czynienia ze sztucznym ważeniem tej zmiennej. Przy asymetrii prawostronnej zmienna sztucznie zyskuje na zaznaczeniu, a przy lewostronnej – traci. W pracy zaproponowano nową, iteracyjną metodę porządkowania obiektów wielocechowych, która pozwala na ominięcie omówionej niedogodności metody klasycznej. Dalsze pozycje w rankingu wyznacza się kolejno, po jednej w każdej iteracji, a przyporządkowany obiekt jest eliminowany ze zbioru, w którym poszukujemy obiektu następnego w kolejności. Taka procedura wymagała również zaproponowania nowego sposobu wyznaczania wskaźnika agregatowego.

W opracowaniu podjęto po raz kolejny zagadnienie wyboru metody porządkowania liniowego jako odpowiedź na propozycję procedury przedstawionej w pracy Kisielińskiej (2016). Pokazano na dwóch przykładach, że ranking zależy od zastosowanej metody, a różnice są istotne. Podkreślono tym samym konieczność zastosowania kilku metod przed budową ostatecznego rankingu oraz wyeliminowaniu rankingów „odstających”. W artykule zaproponowano procedurę ich eliminacji. Oparto ją na średniej arytmetycznej i odchyleniu przeciętnym miar podobieństwa rankingów uzyskanych z wykorzystaniem kilku metod porządkowania liniowego. Z przedstawionych badań wynika, że dokonując wyboru metody porządkowania liniowego należy przeprowadzić obliczenia z zastosowaniem kilku procedur i dokonać wyboru wykorzystując już istniejące rozwiązania w literaturze lub zweryfikować z ekspertami badanej tematyki.

Autor niniejszego artykułu postanowił zbadać skuteczność wykorzystania metod łączenia oraz selekcji klasyfikatorów w prognozowaniu upadłości przedsiębiorstw w Polsce. Przeprowadzone badanie pozwoliło na porównanie jakości stawianych prognoz przez cztery klasyfikatory indywidualne: liniowa analiza dyskryminacyjna, regresja logistyczna, sztuczna sieć neuronowa oraz las losowy z wynikami dziewięciu metod łączenia oraz selekcji, bazujących na zbiorze powyższych klasyfikatorów. Autor artykułu przeprowadził także analizę wpływu liczby uwzględnianych zmiennych na poprawność klasyfikacji poszczególnych metod.

W artykule zaprezentowano model pozwalający na ustalenie optymalnej liczby łączonych zamówień pozwalającej na skrócenie średniego czasu kompletacji. Omówione zostały dwa sposoby kompletacji zleceń łączonych: „pobierz i sortuj” oraz „sortuj podczas pobierania”. Analizie poddano magazyny jednoblokowe prostokątne, gdzie towary składowano w sposób całkowicie losowy oraz losowo w oparciu o klasyfikację ABC. Zbadane zostały dwie heurystyki wyznaczania trasy magazyniera: s-shape i return, dla których można wyznaczyć wzory na średnie czasy kompletacji korzystając z własności rozkładów prawdopodobieństwa: dwumianowego i jednostajnego. W badaniach uwzględniono problem występowania zatorów w magazynie i na podstawie rezultatów symulacji zaproponowano postać analityczną funkcji czasu blokowania. Z przeprowadzonej analizy wynika, że korzyści czasowe z każdego kolejnego dołączonego do listy kompletacyjnej zamówienia są coraz mniejsze. Wykorzystywanie klasyfikacji ABC do składowania towarów szybko rotujących może w magazynach o niewielkiej liczbie alejek i przy dużych zleceniach kompletacyjnych spowodować wydłużenie czasu kompletacji

W artykule badana jest ekonomiczna efektywność działań mających na celu weryfikację potencjalnych beneficjentów programów charytatywnych. Taka weryfikacja ma na celu ograniczenie liczby osób otrzymujących pomoc charytatywną, które nie spełniają kryteriów jej przyznania. Jednocześnie, wiąże się ona z kosztami ponoszonymi przez organizatora programu. W artykule zaproponowano model teoretyczny opisujący to zjawisko. Do przeprowadzania analizy modelu wykorzystano metody optymalizacyjne oraz symulacyjne. Wynika z niej, że w zależności od parametrów programu charytatywnego optymalna może być jedna z trzech decyzji: przyznanie pomocy bez wprowadzania weryfikacji, przyznawanie pomocy po uprzedniej weryfikacji lub przeznaczenie środków pomocowych na inny cel. Optymalność rozwiązania zależy od charakterystyk programu, takich jak średnia kwota pomocy, średni koszt weryfikacji oraz odsetek osób potrzebujących spełniających założenia programu. W zależności od tych zmiennych organizacja charytatywna powinna podjąć decyzję o ewentualnym wprowadzeniu weryfikacji.